Andrzej Sapkowski Narrenturm (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Trzyyymaaaaaj! Ty się trzymaj ! O Jeeeeezuuuuuu! Aaaaaaa-aaaaaaaa!* * *Norymberska kłódka puściła, belka spadła z łoskotem.W tym samym momen-cie z trzaskiem wyleciały drzwi wiodące na wieżę, na kamienne schody wysypa-li się raubritterzy, wszyscy uzbrojeni i wszyscy rozjuszeni, tak zaślepieni żądząkrwi, że sadzący jako pierwszy Buko von Krossig potknął się na stromych stop-niach i spadł prosto w kupę gnoju.Pozostali rzucili się na Samsona i Szarleja.Samson zaryczał jak bawół, odpędzając napastników dzikimi machnięciami sie-kiery, Szarlej, też rycząc, czynił wokół siebie rum znalezioną przy furcie halabar-dą.Ale przewaga także wprawy bojowej była przy raubritterach.Ustępującprzed jadowitymi pchnięciami i zdradliwymi cięciami mieczy Samson i Szarlejcofali się.Do chwili, gdy poczuli plecami twardy opór muru.* * *I wtedy nadleciał Reynevan.* * *Widząc rosnące w oczach płyty podwórca, Reynevan wrzasnął, wrzasnęła teżNikoletta.Wrzask, modulowany przez dławiący wicher w iście potępieńcze wy-336cie, odniósł skutek dużo lepszy niż sama odsiecz.Oprócz Kunona Wittrama, któryakuratnie spojrzał w górę, żaden z raubritterów w ogóle nie dostrzegł jezdzcówna latającej ławie.Ale wycie wywarło druzgocący wręcz skutek psychologiczny.Weyrach padł na czworaki, Rymbaba zaklął, wrzasnął i rozpłaszczył się, obokrunął Tassilo de Tresckow, nieprzytomny, jedyna ofiara nalotu pikująca na po-dwórzec ława zawadziła go, kropnęła w potylicę.Kuno Wittram przeżegnał sięi wpełzł pod wózek z sianem.Buko von Krossig skurczył się, gdy rąbek cotehar-die Nikoletty chlasnął go po uchu.Aawa zaś wzbiła się ostro w górę, przy wtórzejeszcze głośniejszego wrzasku lotników.Notker Weyrach gapił się na odlatują-cych z otwartą gębą, miał szczęście, kątem oka dostrzegł Szarleja, w ostatniejchwili uniknął pchnięcia halabardy.Ucapił drzewce, zaczęli się szarpać.Samson rzucił precz siekierę, złapał jednego z koni za wodze, chciał chwycićdrugiego.Buko doskoczył i pchnął go tulichem.Samson uchylił się, ale nie dośćszybko.Puginał rozpruł rękaw.I ramię.Buko nie zdołał pchnąć ponownie.Dostałw zęby i potoczył się pod bramę.Samson Miodek pomacał ramię, przyjrzał się zakrwawionej dłoni. Teraz powiedział wolno i głośno. Teraz to się naprawdę wkurwiłem.Podszedł do Szarleja i Weyracha wciąż wyszarpujących sobie drzewce hala-bardy.I walnął Weyracha pięścią z taką mocą, że stary raubritter wywinął im-ponującego kozła.Paszko Rymbaba wzniósł berdysz do cięcia, Samson odwróciłsię, spojrzał na niego.Paszko szybko cofnął się o dwa kroki.Szarlej łapał konie, Samson zaś ściągnął z przybramnego stojaka okrągły kutypuklerz. Na nich! wrzasnął Buko, podnosząc upuszczony przez Wittrama miecz. Weyrach! Kuno! Paszko! Na nich! O, Chryste.Zobaczył, co robi Samson.Samson zaś ujął puklerz chwytem dyskobola i jakdyskobol obrócił się, zawirował.Puklerz wystrzelił z jego ręki jak z balisty, nie-wiele chybiając Weyracha ze świstem przeleciał przez całe podwórze, wyrżnąłw kroksztyn muru, druzgocąc go w drzazgi.Weyrach przełknął ślinę.Samson zaśzdjął ze stojaka drugi puklerz. Chryste. sapnął Buko, widząc, że olbrzym znowu zaczyna obracać sięi wirować. Kryj się! Na cycki świętej Agaty! wrzasnął Kuno Wittram. Ratuj się kto może!Raubritterzy rzucili się do ucieczki, każdy w inną stronę, nie można było prze-widzieć, w kogo Samson rzuci.Rymbaba zemknął do stajni, Weyrach zanurkowałza sag opału, Kuno Wittram wpełzł znowu pod wóz, odzyskujący właśnie przy-tomność Tassilo de Tresckow rozpłaszczył się znów na ziemi.Buko von Krossigw biegu zerwał z ćwiczebnego manekina podłużną staromodną tarczę, okrył niąplecy w ucieczce.Samson zakończył wirowanie na jednej nodze, w klasycznej pozie, godnejdłuta Myrona lub Fidiasza miotnięty puklerz z gwizdem pomknął do celu, z do-337nośnym hukiem walnął w tarczę na plecach Krossiga.Impet cisnął raubritteremna odległość co najmniej pięciu sążni, a byłoby dalej, gdyby nie mur.Przez chwilęzdawało się, że rozsmarowało Buka na ścianie, ale nie, po kilku sekundach osunąłsię po niej na ziemię.Samson Miodek rozejrzał się.Nie było już w kogo rzucać. Do mnie! krzyknął z bramy Szarlej, już w siodle. Do mnie, Samsonie!Na koń!Koń, choć rosły, przysiadł lekko pod ciężarem.Samson Miodek uspokoił go.Poszli w cwał.Rozdział 25w którym, jak u B�roula i Chr�tiena de Troyes, jak u Wolframa von Eschen-bach i Hartmanna von Aue, jak u Gotfryda ze Strasburga, Gwilelema deCabestaing i Bertrana de Born mowa jest o miłości i śmierci.Miłość jestpiękna.Zmierć nie.W istocie mogło być prawdą, czego jeden z praskich mentorów Reynevanausiłował dowodzić odnośnie lotów czarodziejskich, a to mianowicie, że są onepoddane kontroli mentalnej wysmarowanej maścią lotną czarownicy lub czarow-nika.Przedmioty zaś, na których się leci, miotła, ozóg, łopata czy cokolwiek in-nego, to jedynie martwe przedmioty, nieożywiona materia poddana woli magikai całkowicie od tej woli zależna.Coś w tym być faktycznie musiało, albowiem wioząca Reynevana i Nikolettęławka, wzbiwszy się w nocne niebo na wysokość blanków wieży zamku Bodak,zataczała wokół kręgi dopóty, dopóki Reynevan nie zobaczył, jak zamek opuszczadwóch jezdzców, z czego jeden nieomylnie wielkiej postury.Aawka lekko poszy-bowała w ślad, jakby chcąc uspokoić go, że żaden z pędzących drogą na Kłodzkokonnych nie jest poważnie ranny i że nie idzie za nimi pogoń.I jakby rzeczywi-ście wyczuwając jego ulgę, zatoczyła wokół Bodaku jeszcze jeden krąg, po czymwzleciała w górę, w przestworza, ponad zalane blaskiem księżycowym chmury.Rację jednak, jak się okazało, miał też Huon von Sagar, gdy twierdził, żewszelka teoria jest szara, albowiem wywody praskiego doktora o kontroli mental-nej sprawdzały się w zakresie ograniczonym.I to mocno ograniczonym.Upew-niwszy Reynevana, że Szarlej i Samson są bezpieczni, ławkolotnia zupełnie prze-stała być zależną od jego woli.W szczególności, absolutnie nie było wolą Reyne-vana fruwać tak wysoko, że księżyc zdawał się być na wyciągnięcie ręki, a zimnopanowało takie, że zęby jego i Nikoletty jęły szczękać jak hiszpańskie kastaniety.Dalekie od woli Reynevana było też latanie po kręgu wzorem polującego my-szołowa.Jego wolą było lecieć za Samsonem i Szarlejem ale tę akurat wolęławkolotnia ewidentnie miała gdzieś [ Pobierz całość w formacie PDF ]