[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zapominając o dziejowej misji i komunistycznym etosie tysiące\
ołnierzy północnokoreańskich dzień po dniu1Muir został odznaczony pośmiertnie Krzy\
em Wiktorii (Victoria Cross), ustanowionymprzez królową Wiktorię w 1856 r.jako najwy\
sze brytyjskie odznaczenie dla oficerów i\
ołnierzy za szczególne zasługi na polu walki.114oddawało się do niewoli siłom sojuszniczym.Te oddziały, którymudało się uniknąć okrą\
enia, rozproszyły się po górach licząc napodjęcie tam walki partyzanckiej.Następnym głównym celemsprzymierzonych była stolica Korei Południowej  Seul.BITWA O SEULBitwa o Seul do dziś jest przedmiotem kontrowersji wśródhistoryków, przede wszystkim ze względu na straty  zarównowśród wojsk koalicji, jak równie\
wśród ludności cywilnej.Wieludowódców ni\
szego szczebla po latach twierdziło, \
e Seul mo\
nabyło zdobyć mniejszym kosztem, ale w dłu\
szym czasie.Nie ulegawątpliwości, \
e generalny szturm na stolicę Korei Południowej byłpodyktowany względami politycznymi.Mac Arthurowi chodziłobowiem o jak najszybsze restytuowanie władzy prezydenta i rządupołudniowokoreańskiego.Dlatego, aby maksymalnie osłabić 20-tysięczny garnizon KAL broniący Seulu, przystąpiono dozmasowanego bombardowania miasta przy u\
yciu artylerii ilotnictwa.Lądowanie pod Inczhon spowodowało ogromne zamieszanie wKwaterze Głównej KAL w Phenianie.Gdy zorientowano się, \
e jestto zakrojona na szeroką skalę operacja desantowa, rozpoczętopospieszne ściąganie sił do Seulu.Natychmiast zawrócono wysłanąwcześniej na front pusański 18 Dywizję Piechoty i dodatkowopostanowiono wycofać część 9 Dywizji znad rzeki Naktong.Z Sariwon przybył płk Pak Han Lin na czele 78 Samodzielnego PułkuPiechoty w sile 2 tys.\
ołnierzy.Z okolic Czhorwon na czele 25Brygady w sile 4 tys.ludzi nadciągał płk Wol Ki Czhan.Oficer tenkończył radzieckie akademie wojskowe i jego \
ołnierze odznaczalisię dobrym wyszkoleniem i wysokim morale.Gdy oddziałyamerykańskie zbli\
yły się do Seulu, dowództwo koreańskiezmieniło taktykę  dzia-116łania opóz
niające miały zostać zastąpione twardym oporem z rozkazemutrzymania zajmowanych pozycji a\
do śmierci.Seul w 1950 r.zamieszkiwało milion mieszkańców; był on piątą co dowielkości metropolią Dalekiego Wschodu.Mimo \
e tysiące mieszkańcówuciekło z miasta przed wkroczeniem komunistów, to jednak większość wnim pozostała, stając się zakładnikami \
ołnierzy północno-koreańskich.Władze w Phenianie, licząc się ju\
powa\
nie z mo\
liwością utraty miasta,20 września przesłały instrukcje do dowództwa KAL w Seulu okonieczności natychmiastowej ewakuacji więz
niów.W przypadku, gdybyto okazało się niemo\
liwe, mieli oni zostać zabici na miejscu.Kiedy\
ołnierze amerykańscy 23 września zbli\
yli się do miasta, ich oczomukazał się przera\
ający widok rowów wypełnionych ciałamizamordowanych Koreańczyków z odciętymi głowami.Byli to główniewzięci do niewoli \
ołnierze ARK oraz tak zwani wrogowie ludu i kilkujeńców amerykańskich.Od trzech więz
niów, którym udało się zbiec wczasie masakry, uzyskano informacje, \
e egzekucje zostały wykonane 21września przez oddział północnokoreańskiej tajnej policji.Liczbę ofiaroszacowano na 5 tysięcy.Siły KAL wyznaczone do obrony Seulu składały się z 17 DywizjiStrzelców, 43 pułku czołgów, 19 pułku przeciwlotniczego, 513 pułkuartyleryjskiego, 10 pułku kolejowego.Ponadto na północ od miasta 25Brygada, 78 pułk piechoty i pułk miasta Seulu broniły strategiczniepoło\
onego Wzgórza 296.Wieczorem 23 września oddziały amerykańskie podeszły pod Seul.Główny cię\
ar walk o stolicę Korei Południowej miał znowu przypaść 1Dywizji Piechoty Morskiej.7 pułk piechoty morskiej otrzymał zadaniezaatakowania Seulu od północy, 5 pułk piechoty morskiej od zachodu, a 1pułk piechoty morskiej od południa.W tym czasie 7 Dywizja Piechoty i187 Dywizja Powietrznodesantowa miały osła-117niać flanki atakującej dywizji.Atak został wyznaczony na godzinę2 nad ranem 25 września.Nocą 24 września około 5 tys.\
ołnierzy 32 pułku piechoty US i17 pułku ARK zostało załadowanych do pojazdów 1 i 56 batalionuczołg ów pływających, którymi mieli za zadanie przekroczyć rzekęHan.Ich celem było liczące 900 m wzgórze Nam-san poło\
onemilę od głównej stacji kolejowej i dwie mile od centrum Seulu.Następnie zamierzano uchwycić Wzgórze 120, le\
ące dwie mile napołudniowo-wschodnim krańcu miasta.Kolejnym celem miało byćWzgórze 348, znajdujące się 5 mil na wschód od Seulu, któredominowało nad wschodnim odcinkiem głównej drogi do miasta ilinii kolejowej.O czwartej rano gen.Almond i jego sztab wyruszyli z KwateryGłównej X Korpusu w Askom, aby osobiście nadzorować przebiegoperacji.Gen.Barr udał się na najbardziej wysunięty punktobserwacyjny nad rzeką, lecz niewiele mógł ujrzeć z powodugęstej mgły.O szóstej artyleria i moz
dzierze zaczęły ostrzeliwaćprzeciwległy brzeg.Pół godziny póz
niej 2 batalion 32 pułku jakopierwszy rozpoczął przeprawę.Cały batalion bez strat przeprawiłsię na drugi brzeg i zajął pozycje.O 7.30 mgła zaczęła opadać i doakcji mogły włączyć się samoloty.Dziesięć VMF-214 Corsairs (!Q.) rozpoczęło bombardowanie północnokoreańskich pozycji.Dogodziny 8.30 1 batalion znalazł się na drugim brzegu i rozpocząłmarsz wzdłu\
wschodniego odcinka rzeki w kierunku Wzgórza120.3 batalion przeprawił się koło południa i zaczął podą\
ać wkierunku Wzgórza 348, które planowano zająć podczas nocnegoataku.Po południu przeprawiła się ostatnia jednostka w sile 17pułku ARK.Jeszcze tego samego dnia udało się zająć pozycje nawzgórzu Nam-san dominującym nad południowo-wschodniączęścią Seulu.O siódmej rano atak rozpoczęły oddziały 1 pułku marines poddow.płk.Pullera, wspomagane przez 2 batalion118piechoty morskiej ARK.Ich zadaniem było zajęcie północnegoobszaru na odcinku 6 mil długości i półtorej mili szerokości wkierunku centrum Seulu.Po prawej stronie ich odcinek ograniczałsię do wzgórza Nam-san, po lewej do pałacu królewskiego.W tymczasie 5 pułk marines dowodzony przez płk.Murraya i 1 batalionpiechoty morskiej ARK rozpoczęły atak w kierunku drogi doUjdzongbu z zadaniem zajęcia północno-zachodniego sektorastolicy z budynkami rządowymi i Wzgórzem 296.7 pułk poddowództwem płk.Litzenberga wykonywał działania osłonowe lewejflanki dywizji zajmując pozycje po obu stronach drogi do Kesonguokoło 6 mil od centrum miasta [ Pobierz całość w formacie PDF ]