Koontz Dean R Nocne dreszcze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Szybko rzucił Sam.Paul podniósł się.Przedarł się przez wawrzyn i pobiegł za pilotem.Mężczyzna usły-szał go i obrócił się.Miał twarz jak czarna maska, ale oczy błyszczały fosforyzującymświatłem. Kim. Jestem klucz powiedział Paul. Jestem zamek. Mów cicho. Tak, sir.Paul spojrzał w dal, poza helikopter.Widział okna większość z pozapalanymiświatłami na pierwszym i drugim piętrze głównego budynku przy końcu placu skła-dowego.Jeśli on je widział, to znaczy, że gdyby ktoś przypadkowo wyjrzał przez nie,mógł także zobaczyć jego, mimo ciemności.Popchnął pilota bliżej helikoptera, gdziebyli mniej widoczni z okien budynku.Sam dołączył do nich i zapytał: Jak się nazywasz? Malcolm Spencer. Jesteś pilotem? Tak. Gdzie Leonard Dawson? W tartaku odpowiedział Spencer. W którym budynku? Największym. Która kondygnacja? Pierwsza, druga, trzecia? Pierwsza, Znajduje się tam pomieszczenie do obsługi klientów z. A Ernst Klinger zapytał Sam. Gdzie? Jest w Black River. To nie może być prawda. Sir? Mówisz, że jest w mieście? zapytał Paul. Zgadza się.Paul i Sam spojrzeli na siebie. Coś nie tak? spytał pilot.Robił wrażenie zatroskanego.250 Kłamiesz powiedział Paul. Nie, sir. Spencer był zaskoczony. Jestem klucz. Jestem zamek. Gdzie jest Klinger? W Black River.Paul wpatrywał się w Sama. Chryste! Przywiozłeś Klingera i Dawsona do osiedla drwali, prawda? spytał Sam. A potem do tartaku? Nie.Tylko pana Dawsona.Generał Klinger udał się z osiedla do miasta. Kiedy? Kilka minut po tym, jak się tu znalezliśmy powiedział Spencer.Uśmiechnął sięniepewnie.Zęby promieniowały mu jeszcze silniejszym blaskiem niż oczy. Jak się wyniósł? Helikopterem? Nie, sir.Wziął wóz. Dlaczego.Sam, zanim zdążył dokończyć pytanie, krzyknął i upadł, opierając się o helikopter.W tej samej chwili nocną ciszę rozdarł odgłos pojedynczego strzału karabinowego.Paul instynktownie rzucił się na ziemię i przetoczył w bok.Pocisk rozerwał nawierzchnię w miejscu, w którym stał przed chwilą, zrykoszetowałw ciemność.Następny uderzył w tłuczniową nawierzchnię po drugiej stronie Paula, obramowałgo.Przetoczył się z pleców na brzuch, usiadł.Od razu dojrzał strzelca.Klęczał na jednymkolanie w sportowej pozycji strzeleckiej trzydzieści stóp dalej, na skraju lasu.Po dro-dze do tartaku Paul naładował powtórnie combat magnum.Teraz uchwycił go oburączi oddał pięć szybkich strzałów.Wszystkie chybiły.Jednak ostre szczeknięcia rewolweru i śmiertelny gwizd pocisków lecących nad na-wierzchnią wytrąciły z równowagi mężczyznę z karabinem.Zamiast skończyć, co za-czął, wstał i zaczął uciekać.Paul zerwał się na nogi, zrobił za nim kilka kroków i wystrzelił jeszcze raz.Znowuchybił.Strzelec biegł dużym zakolem na tyły kompleksu tartacznego. Sam? Tu jestem.Ledwie widział Sama ciemne ubranie na ciemnej nawierzchni.Był zadowolony, żechociaż białe włosy i broda starszego pana są widoczne w tych ciemnościach.251 Postrzelił cię? W nogę.Paul podszedł do niego. Groznie? Powierzchowna rana.To był Dawson.Wal za nim, na miłość boską! Ale jesteś ranny. W porządku.Malcolm zrobi mi opaskę uciskową.Teraz wal za nim, do cholery!Paul pobiegł.Przy końcu parkingu leżał na ziemi karabin.Być może Dawson upu-ścił go przypadkowo i był zbyt wystraszony, żeby go podnieść, albo pozbył się karabinuw panice.Paul sięgnął do kieszeni po naboje.00.15Drewniane schody skrzypiały pod Klingerem.Stanął i powoli odliczył do trzydzie-stu, pokonał kolejne trzy stopnie i zatrzymał się znowu.Zbyt szybka wspinaczka mo-gła doprowadzić do tego, że kobieta i dziewczynka usłyszałyby go, a wtedy wejście naplatformę dzwonnicy równałoby się samobójstwu.Miał nadzieję, że stając co trzy stop-nie w bezruchu na dłuższą chwilę, wywoła wrażenie, że skrzypienie schodów jest spra-wą wiatru.Posunął się o kolejne trzy stopnie w górę.00.16Dawson znikł za rogiem tartaku.Chwilę pózniej Paul dotarł do tego samego miejsca.Zatrzymał się i rozejrzał po pla-cu.Stały tu ogromne sagi drewna, przygotowane teraz do pracy na długą zimę, trochęciężkiego sprzętu, parę ciężarówek do zwózki kłód, taśmociąg biegnący w górę rampy,od tartaku do czeluści ogromnego pieca, w którym spalano trociny i odpadki drewna.Było tu po prostu zbyt wiele miejsc, w których Dawson mógł się zaczaić.Wrócił drogą, którą przyszedł, do drzwi w zachodniej części budynku, trzydzieścistóp przed rogiem.Nie były zamknięte.Wszedł do krótkiego, dobrze oświetlonego korytarza.Na jego końcu zaczynała sięogromna hala do obróbki drewna: dzwignik łańcuchowy nad zsuwniami podajników,biegnący od zbiornika wodnego do budynku; potem pilarka poprzeczna, pokład nakłody, wózek podwożący kłody w traki, tnące drewno w deski, gigantyczna pilarka ta-śmowa, wyrównywarka, przycinarka, napawarka, rampa sortująca, piły do drewna mo-krego, a dalej stojaki magazynowe.Zapamiętał wszystkie te terminy z wycieczki, którąkierownik zakładów urządził dla Marka i Ryi dwa lata temu.W hali migały nagie lam-py jarzeniowe, ale żadna maszyna nie pracowała; brakowało ludzi do obsługi.Po prawejstronie znajdowały się natryski i szatnie, po lewej schody.252Pokonując schody po dwa stopnie naraz pierwszy poziom miał wysokość dwóchkondygnacji ze względu na maszyny wbiegł na korytarz pierwszego piętra.Zatrzymałsię, zastanowił, ruszył w kierunku piątego pomieszczenia biurowego po lewej stronie.Drzwi były zamknięte na klucz.Kopnął dwa razy.Zamek wytrzymał.Na ścianie wisiała oszklona sza4�a.Był w niej wąż przeciwpożarowy i topór strażac-ki.Wsunął rewolwer za pas.Otworzył sza4�ę, wyjął topór.Obuchem tłukł w gałkę oddrzwi biura.Wreszcie odpadła i lichy zatrzask puścił.Paul rzucił topór, pchnął zniszczo-ne drzwi, wszedł do środka.W pokoju było ciemno.Nie zapalił światła, nie chciał ujawniać miejsca swego poby-tu.Zamknął drzwi, żeby na tle słabego światła, bijącego z korytarza, nie zarysowała sięjego sylwetka.Okna północnej ściany biura wychodziły na tarasowy dach.Otworzył jedno, przesa-dził parapet i wszedł na kryty papą dach.Wiatr uderzył w niego z całych sił.Wyjął zza pasa combat magnum.Jeśli Dawson ukrywa się gdzieś na placu północnym, to stąd będzie można zoba-czyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]