Koontz Dean R Moonlight Bay T 1 Zabojca strachu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dobrze powiedział. No.Bobby nie jest okrutny czy niewrażliwy.Chciał powiedzieć, że to dobrze, iż tatoprzestał cierpieć.Komunikując się między sobą, często przekazujemy sobie wiele, uży-wając niewielu słów.Ludzie mylnie uznają nas za braci nie tylko z powodu tego samegowzrostu, wagi i budowy. Zdążyłeś do szpitala na czas.To super. Super.Nie spytał mnie, jak sobie z tym radzę.Wiedział. A po szpitalu odśpiewałeś parę numerów w teatrzyku tych facetów, którzy ma-lują się na czarno powiedział.Dotknąłem ubrudzoną sadzą ręką ubrudzonej sadzą twarzy. Ktoś zabił Angelę Ferryman, podpalił jej dom, żeby ukryć ślady.Prawie załapa-łem się na tę wielką onaulaloa w niebie. Kim jest ten ktoś? Sam chciałbym wiedzieć.Ci sami ludzie ukradli ciało taty.Bobby popił piwa i nie odezwał się. Zabili włóczęgę, wymienili go na tatę.Może wolałbyś o tym nie wiedzieć.Przez chwilę porównywał mądrość niewiedzy z przyciąganiem ciekawości. Zawsze mogę zapomnieć, że słyszałem, jeśli tak będzie mądrzej.Orson czknął.Ma wzdęcia od piwa.Kiedy pomachał ogonem i podniósł łeb z błagalną miną, Bobby rzekł: Nie dostaniesz więcej, kudłata mordo. Jestem głodny powiedziałem. I brudny.Wez prysznic, włóż jakieś moje rzeczy.Przygotuję parę morderczychtaco. Myślę, że umyję się pływając. Tam stają brodawki. Jest z piętnaście stopni. Mówię o temperaturze wody.Wierz mi, wskaznik brodawkowy skoczył.Lepiejwziąć prysznic.127 Orsonowi też przyda się pucunek. Wez go ze sobą do kabiny.Tam jest masa ręczników. Bratek z ciebie powiedziałem. Bratek to od brat. No, mam takie chrześcijańskie podejście, że już nie pływam po wodzie.chodzępo niej.Po dłuższej chwili pobytu w Bobbylandzie byłem zrelaksowany i chciałem przejśćdo przekazania wiadomości.Bobby to więcej niż ukochany przyjaciel.To środek uspo-kajający.Nagle odsunął się od lodówki i przekrzywił głowę.Słuchał. Coś? spytałem. Ktoś.Nie słyszałem niczego poza równomiernie cichnącym głosem wiatru.Przy za-mkniętych oknach i tak spokojnej fali nie słyszałem nawet morza, ale zauważyłem, żeOrson też zwiększył czujność.Bobby ruszył na zewnątrz, sprawdzić, co to za gość, a ja powiedziałem, podsuwa-jąc mu glocka: Bratku.Spojrzał powątpiewająco na pistolet, potem na mnie. Trzymaj wolne obroty. Po co? Tamten włóczęga.Wydłubali mu oczy.Wzruszyłem ramionami. Bo mogli?Przez chwilę Bobby zastanawiał się nad tym, co powiedziałem.Potem wyjął z kie-szeni spodni klucz i otworzył schowek na miotły, który, jak sięgam pamięcią, poprzed-nio nigdy nie był zaopatrzony w zamek.Z wąskiej sza4�i wyjął dubeltówkę z chwytempistoletowym i dolnym przeładowaniem, pompkę. Oho, nowość powiedziałem. Zrodek do odstraszania hołoty.To nie mieściło się w codziennym rytmie Bobbylandu.Nie potrafiłem się powstrzy-mać: Trzymaj wolne obroty.Poszliśmy z Orsonem za Bobbym przez pokój dzienny i na frontową werandę.Morska bryza niosła lekki zapach wodorostów.Dom stał frontem ku północy.W zatocenie było łodzi przynajmniej z włączonymi światłami.Na wschodzie miasteczko mi-gotało światełkami wzdłuż brzegu i na wzgórzach.Wokół domku, do końca cypla, były niskie wydmy i przybrzeżna trawa pokrytaszronem księżycowego światła.Nikogo w zasięgu wzroku.128Orson podszedł do szczytu schodów i stał tam napięty, z łbem uniesionym i wysu-niętym; łapał wiatr i rozpoznawał wonie bardziej interesujące niż zapach wodorostów.Polegając być może na szóstym zmyśle Bobby nawet nie spojrzał na psa, by upew-nić się co do swoich podejrzeń. Zostań tu.Gdybyś kogoś wypłoszył, powiedz mu, że nie odejdzie, aż sprawdzimy,czy ma ważną kartę parkingową.Bosy zszedł po stopniach i przeciął wydmy, sprawdzając stromy stok zbiegający doplaży.Ktoś tam mógł leżeć, obserwować domek z ukrycia.Bobby szedł wzdłuż krawę-dzi stoku, w kierunku cypla, uważnie przyglądał się stokowi i plaży, co kilka kroków za-wracał i sprawdzał teren między sobą i domem.Trzymał dubeltówkę gotową do strzałuw obu rękach i przeszukiwał teren z wojskową dokładnością.Najwyrazniej miał wprawę w wykonywaniu tej czynności.Wcześniej nie wspo-mniał, że był nachodzony przez kogoś lub niepokojony przez intruzów.Zwykle, gdymiewał poważne kłopoty, zwierzał mi się.Zastanawiałem się, jakie tajemnice ukrywa.19Orson odwrócił się od schodów i wsunął pysk między tralki wschodniego krańcawerandy.Spoglądał nie ku zachodowi, gdzie był Bobby, ale w kierunku cypla i miastecz-ka.Cicho warczał.Poszedłem za jego spojrzeniem.Nawet przy pełni księżyca, którego nie zasłaniałyporwane strzępy chmur, nie mogłem nikogo dojrzeć.Pies nadal warczał, równomierniejak pracujący silnik.Na zachodzie Bobby dotarł do cypla i nadal szedł wzdłuż krawędzi stoku.Widziałemgo, ale był zaledwie szarym kształtem na całkowicie czarnym tle morza i nieba.Gdyprzed chwilą patrzyłem w innym kierunku, ktoś mógł zdmuchnąć Bobby ego takszybko i pewnie, że nie zdążyłby nawet krzyknąć, a ja nie miałbym o niczym pojęcia.Teraz ta niewyrazna szara figura okrążająca cypel i zbliżająca się do domku południowąflanką przylądka mogła być nie wiadomo kim. Ciarki chodzą mi po skórze od tego twojego warczenia powiedziałem psu.Chociaż wysilałem oczy, nadal nie mogłem dostrzec zagrożenia na wschodzie, gdzienieprzerwanie patrzył Orson.Ruszała się jedynie wysoka rzadka trawa.Gasnący wiatrnie był nawet na tyle silny, by zdmuchiwać piasek z ubitych wydm.Orson przestał warczeć i zbiegł po stopniach, jakby w pogoni za zwierzyną.Aleskoczył na piasek niedaleko od schodów.Uniósł tylną łapę i opróżnił pęcherz.Gdy wró-cił na werandę, boki drżały mu wyraznie [ Pobierz całość w formacie PDF ]