Robert Graves Wyspy Szaleństwa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Następnie wpadła w przygnębieniei żadne krzepiące słowa doni Izabeli nie zdołały przywrócić jej zwykłe-go dobrego humoru.Kiedy następnego dnia w południe przybył do nas nawigator admi-rała, poprosił Pedra Fernandeza, żeby mu dał napić się wody, ponieważobywa się już bez niej od dwunastu godzin; prosił go też o przedsta-wienie sytuacji tam, gdzie najprędzej znajdzie się na nią rada.PedroFernandez zastał don Alwara w czarnym nastroju.- Sztuczka jest zbyt grubymi nićmi szyta, żebyśmy się dali oszukać- rzekł.- Powiedz nawigatorowi, że na przyszłość nie oczekujemy jegoprzyjazdów na te narady, przez które tracimy tylko czas przeznaczonyna żeglowanie; w dzień ma płynąć za naszym proporcem, w nocy zalatarnią.Wkrótce potem do�a Mariana popadła w wielką niełaskę, a braciatraktowali ją tak, jakby ich zdradziła.Sądząc z aluzji rzuconej przezdon Diega, od pewnego czasu miała jakoby porozumiewać się pota-jemnie z mężem za pośrednictwem jego nawigatora i zamierzała210uciec do niego w szalupie; teraz jednak spisek został wykryty.To pew-ne, że jednego z naszych chłopców okrętowych zbito do nieprzytomno-ści, a po ocuceniu znowu, za jakąś nie podaną do publicznej wiadomo-ści winę, która według pogłosek miała być sodomią; myślę, że raczejbył on tym wspólnikiem, który miał skraść szalupę dla doni Mariany.***Siódmego września powiał rześki wiatr z południowego wschodu,ale San Geronimo posuwał się powoli, mając rozwinięty jedynieprzedni topsel, nawet bez kliwra, gdyż główny nawigator bał się zbyt-nio wyprzedzić Santa Ysabel i skusić tym jej kapitana do rozwinięciawięcej żagli, niż to było dla niej bezpieczne.Nasz kurs był na zachód igdy wieczór zapadł, horyzont przed nami zaciemniła wzdęta czarnachmura o tak dziwnym wyglądzie, że generał wysłał naprzód galeotę ifregatę, żeby ją lepiej zbadały.Statki miały trzymać się blisko siebie iw razie zobaczenia lądu, raf czy czegokolwiek innego zapalić dwaświatła jedno nad drugim; potwierdzeniem odbioru sygnału miały byćdwa światła umieszczone obok siebie.Chmura rosła i rosła, przesłania-jąc gwiazdy zachodniego nieba, my zaś zaczęliśmy wciągać nosempowietrze i pytać jeden drugiego: nie czujesz siarki? Czyżbyśmyprzybyli do bram piekła? W nocy fregata została w tyle, my zaś płynę-liśmy dalej ostrożnie o jakieś dwa kable za galeota, zarzucając od czasudo czasu sondę, ale ani razu nie natrafiając na dno.Główny nawigatordoszedł do wniosku, ze chmura musi być dymem z jakiegoś wulkanu izawoławszy na galeotę, kazał jej zmienić kurs na południowy zachód.O dziesiątej przez chwilę widzieliśmy Santa Ysabel płynącą nie-daleko za nami, a o jedenastej po lewej burcie pojawiła się gęsta mgła izasłoniła cały południowy widnokrąg.%7łołnierze przysięgali, że pachniemgłą lądową, lecz marynarze pozostali nie przekonani, aż nagle rzęsistaulewa przerwała zasłonę i ukazał się wyraznie ląd, odległy nie więcej211niż o milę.Okrzyk Ląd! rozległ się jednocześnie z bocianiego gniaz-da i z pokładu i tłum ludzi wybiegł, aby go zobaczyć.Na galeocie ścią-gnięto żagle i wobec niemożności zarzucenia kotwicy statek stanął zesterem odwróconym od wiatru, żeby nie dać się znieść na brzeg.Wy-mieniliśmy sygnały świetlne z nim i z fregatą, która zatrzymała się półmili w prawo; jednakże od Santa Ysabel nie otrzymaliśmy żadnejodpowiedzi.Zdziwiło nas to, bo cały czas płynęliśmy wolno i powinni-śmy byli ją mieć dobrze w polu widzenia.Daleki huk fali tłukącej o nieznany brzeg natchnął nas takim stra-chem, że się rozbijemy, iż prawie nikt nie odważył się zejść pod po-kład, a wokół barkasa zgromadził się gęsty tłum osadników.Głównynawigator ślęczał pilnie nad swym dziennikiem okrętowym w SaliMap, gdy około północy do�a Izabela i don Luis przyszli do niego pojakieś pokrzepiające wiadomości.Ja wtedy spałem, ale nie mogli byćtam długo, nim obudziłem się przypadkiem i zobaczyłem bardzo wy-raznie twarz doni Izabeli w świetle latarni zwisającej nad jej głową.Stała pochylona nad mapą, na której Pedro Fernandez kreślił naszepołożenie; ale oczy jej utkwione były w jego kręconych włosach i moc-nym karku, nie w pergaminie.Lśniło w nich tak jawnie łapczywe pożą-danie, iż prędko zamknąłem oczy, aby nie przyłapała mnie na obser-wowaniu jej.Uspokajałem się w duchu: Z tego nic nie może być.Onjest daleko niższy od niej stanem, a nawet gdyby była na tyle szalona,aby wyznać swoją namiętność, on jest wzorem pobożności, lojalny ażdo przesady i za bardzo dba o swoje małżeństwo, żeby spojrzeć na ja-kąkolwiek kobietę poza swoją żoną. Chociaż próbowałem zapomniećo całej sprawie, wracała mi ciągle na myśl i napełniała nieopisanymprzerażeniem.Wreszcie usnąłem znowu, ale prześladował mnie kosz-mar: śniło mi się, że okręt został rzucony na rafę i że wszędzie dokołapada deszcz rozżarzonej lawy.Stałem przy grotmaszcie, w samej ko-szuli, rozpaczliwymi gestami ostrzegając bosmana i chorążego, że do�aIzabela jest naprawdę bardziej niebezpieczna i od wulkanu, i od skał;212oni jednak nie chcieli słuchać, tylko z zakłopotanymi minami pokazy-wali w górę, gdzie don Alwar na wantach szczebiotał jak małpa, tożegnając się pobożnie, to znów ciskając w nas orzechami kokosowymi.Bóg zesłał nareszcie świt i obudziłem się na dzwięk wielu śpiewają-cych głosów: wszyscy na statku wtórowali paziom witającym poranek.Wybiegłem na pokład i oto mniej niż o milę na południowy wschódwznosił się przed nami okrągły, lesisty przylądek, bardzo piękny wczerwonym świetle, a za nim długi pas skalistego wybrzeża.Tuż przednami stała galeota, tuż po prawej fregata; ale Santa Ysabel nigdziewidać nie było.Gdy rozwidniło się na dobre, ujrzeliśmy w odległości jakichś ośmiumil wystającą z morza górę o tak doskonałym kształcie głowy cukru,jakby ją kto nożem wykroił.Wierzchołek jej wieńczył lekki obłok dy-mu: otóż i nasz wulkan.Generał wysłał fregatę, aby go opłynęła, nawypadek gdyby Santa Ysabel stała unieruchomiona brakiem wiatrugdzieś po tamtej stronie.Równocześnie galeota ruszyła ku przylądko-wi, by zobaczyć, czy za nim nie zarzuciła kotwicy.Podczas gdy czekaliśmy na ich powrót, przygotowano barkas dospuszczenia, naładowano działa okrętowe, sprzątnięto pokłady i wojskoodbyło defiladę pod bronią.Don Alwar zarządził ogólną spowiedz isam dla przykładu pierwszy wszedł do małego namiotu urządzonegojako konfesjonał, gdzie spędził z wikariuszem pełnych pięć minut [ Pobierz całość w formacie PDF ]