[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.23 czerwca1951 r.radziecki ambasador przy ONZ, Jakub Malik, w programieradiowym potwierdził, \
e istnieje mo\
liwość rozpoczęcianegocjacji.10 lipca w miejscowości Kesong, znajdującej się za liniamiwojsk chińskich, rozpoczęły się negocjacje w sprawie zawieszeniabroni.Nie dyskutowano kwestii politycznych, tylko militarne.Wojska ONZ reprezentował wiceadmirał C.Turner Joy, siłykomunistów  północnokoreański generał Nam II.Głównympunktem spornym była kwestia wytyczenia linii, w oparciu o którąmiał nastąpić rozejm.152Komuniści chcieli, aby przyjęto linię 38 równole\
nika, podczas gdynegocjatorzy sił ONZ optowali za ówczesną linią frontu KansasWayoming, która była o wiele korzystniejsza do obrony ni\
płaskietereny wzdłu\
38 równole\
nika.Podczas przeciągających sięnegocjacji Mao i gen.Peng zdołali się ju\
otrząsnąć z pora\
ki, jakąich armie poniosły w pierwszej połowie roku i ich wola podpisaniarozejmu osłabła.Komuniści wykorzystali przerwę w walkach, byumocnić swe pozycje w górach i przeciągnąć wojnę, zadającwojskom ONZ jak największe straty, co zmusiłoby w końcuWaszyngton pod naciskiem opinii publicznej do zakończeniadziałań wojennych i wycofania się z Korei.Chiny bowiem zdą\
yłyju\
dostosować się do narzuconej im przez Amerykanów wojny nawyni szczenię.Postanowiono zrezygnować z frontowych atakówcałych dywizji na rzecz miejscowych, bardzo gwałtownych starć zmniejszymi jednostkami amerykańskimi, zwykle w sile batalionu,które starano się likwidować.Mao był przekonany, \
e wojna na wy-niszczenie obróci się przeciw wojskom ONZ, gdy\
, jak topowiedział,  mają znacznie mniej ludzi ni\
my".W odpowiedzi na przeciąganie rozmów, które było grą na zwłokę zestrony przeciwnika sukcesywnie wzmacniającego swe pozycje nalinii frontu, Ridgway postanowił w połowie sierpnia przeprowadzićkilka ograniczonych ataków, aby uświadomić chińskimdecydentom, \
e osiągnięcie linii 38 równole\
nika le\
y obecnie pozamo\
liwościami ich armii, i zmiękczyć ich stanowisko wnegocjacjach.Te działania posłu\
yły Mao za pretekst do zerwaniarozmów, co nastąpiło 23 sierpnia.Aby wymusić na komunistachpowrót do stołu rokowań, Ridgway przygotował jesienną ofensywęsił ONZ.Wojska sprzymierzonych do 12 paz
dziernika ustaliły nowąlinię frontu, uzyskując nieznaczne zdobycze terytorialne kosztemdu\
ych strat.Do końca paz
dziernika 1951 r.8 Armia poniosła stratyw licz-153bie 8 tys.\
ołnierzy zabitych bądz
rannych.Jednak straty chińsko-północnokoreańskie były znacznie cię\
sze i Mao zdecydował się nawznowienie rozmów.22 paz
dziernika rozpoczęto nową rurę negocjacji, tym razem wmiejscowości Panmund\
on, 10 kilometrów na południowy wschódod Kesongu.Jednocześnie z rozmowami toczyły się ograniczonedziałania wojenne i intensywna rozbudowa fortyfikacji na liniachfrontu.Sytuacja coraz bardziej przypominała walki pozycyjne weFrancji podczas I wojny światowej.Dowództwo sprzymierzonychzdawało sobie sprawę, \
e bez podjęcia działań przeciwko zapleczuwojsk komunistycznych nie będzie mo\
liwe osiągnięcie dalszychpostępów na froncie.Na takie jednak działania nie było przyzwoleniapolitycznego.Z drugiej strony przeciągająca się wojna coraz bardziejrujnowała ekonomicznie Chiny.Jednym z głównych punktów spornych negocjacji była kwestiawymiany jeńców wojennych.Okazało się bowiem, \
e ponad połowaze 130 tys.wziętych do niewoli \
ołnierzy chińskich ipółnocnokoreańskich odmawiała powrotu do swoich krajów.ONZchciało przyznać jeńcom prawo wyboru, temu jednak gwałtowniesprzeciwiali się komuniści.W połowie 1952 r.nastąpiła zmiana na stanowisku dowódcy siłONZ w Korei.Gen.Ridgway został przeniesiony na stanowiskodowódcy Sił Zbrojnych NATO w Europie, a jego miejsce zajął gen.Mark W.Clark.6 paz
dziernika 1952 r.armie chińskie i północnokoreań-skieprzeprowadziły największą ofensywę od wiosny poprzedniego roku.W jej wyniku udało im się przesunąć linię frontu nieznacznie wkierunku południowym.Jednak ten sukces, okupiony zresztą jakzwykle ogromnymi stratami [ Pobierz całość w formacie PDF ]