Jordan Robert Oko swiata cz 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rozległo się stukanie do drzwi i do pokoju zajrzał Lan. Pożegnaj się szybko, pasterzu, i chodz.Mogą być kłopoty. Kłopoty? zapytał Rand, a Strażnik ofuknął go tylko niecierpliwie. Nie gadaj, tylko się śpiesz!Rand pośpiesznie schwycił swój płaszcz.Zaczął odpinać pas z mieczem, ale ojciecprzeszkodził mu w tym. Wez go sobie.Będziesz go prawdopodobnie potrzebował znacznie bardziej niż ja,choć może z woli Zwiatłości żaden z nas go nie będzie potrzebował.Uważaj na siebie,chłopcze.Będziesz pamiętał?Ignorując stałe powarkiwania Lana, Rand pochylił się, aby uściskać ojca. Wrócę.Przyrzekam ci to. Jasne, że wrócisz.Tam uśmiechnął się.Odwzajemnił słabo uścisk i poklepał Randa po plecach. Jestem o tym przekonany.A kiedy wrócisz, będziesz musiał się zająć dwa razywiększą liczbą owiec.A teraz idz, bo inaczej ten człowiek coś sobie zrobi.Rand próbował zwlekać, usiłując ubrać w słowa pytanie, którego nie chciał zadawać,ale Lan wszedł do pokoju, chwycił go za ramię i wyciągnął na korytarz.Strażnik miał nasobie szarozieloną tunikę, składającą się metalowych łusek.Jego głos aż zgrzytał z roz-drażnienia. Musimy się śpieszyć.Czy ty nie rozumiesz słowa kłopot ?Na korytarzu czekał Mat, ubrany w ka5�an i płaszcz.Miał przy sobie łuk, a do pasaprzymocowany kołczan.Kołysał się niespokojnie na piętach i stale rzucał w kierunkuschodów spojrzenia wyrażające zarówno zniecierpliwienie, jak i strach. Tak się nie dzieje w opowieściach, mam rację, Rand? powiedział ochrypłymgłosem. Jakie to kłopoty? dopytywał się Rand, ale Strażnik miast odpowiedzieć, wy-przedził go czym prędzej i zbiegł ze schodów.Mat również rzucił się do biegu, gestem nakazując Randowi, by ruszył za nimi.Nakładając w drodze płaszcz, dopadł ich na dole.Ogólna sala była ledwie oświetlona,wypaliła się połowa świec, a reszta dopalała się z trzaskiem.Oprócz ich trzech nikogo121tam nie było.Mat stanął przy jednym z frontowych okien i wyglądał przez nie ostroż-nie, jakby nie chciał, aby go zauważono.Lan wyjrzał na dziedziniec przed karczmą, spo-glądając przez szczelinę w drzwiach.Rand podszedł do nich zastanawiając się, czego oni tak wypatrują.Strażnik mruknął,że ma uważać, ale otworzył drzwi nieco szerzej, by Rand również mógł wyjrzeć.Z początku nie był pewien, co dokładnie widzi.Koło kadłuba spalonej furmankikramarza zgromadził się tłum mieszkańców wsi.Było ich z trzydziestu, niektórzy roz-świetlali mrok za pomocą pochodni.Przed nimi stała Moiraine, odwrócona plecami dokarczmy, wsparta z wyzywającą swobodą na lasce.Z tłumu wystąpił naprzód Hari Co-plin wraz ze swym bratem, Dartem i Bilim Congarem.Był tam również Cenn Buie, najego twarzy malowało się zakłopotanie.Rand zdziwił się, gdy zobaczył, że Hari wygra-ża Moiraine pięścią. Opuść Pole Emonda! krzyknął farmer, krzywiąc twarz.To samo powtórzyło kilka osób z tłumu, ale z wyraznym wahaniem i żadna z nichnie odważyła się wystąpić naprzód.Może chcieli przeciwstawić się Aes Sedai, ale tylkow otoczeniu tłumu, w którym nie można było ich rozpoznać.W każdym razie nie AesSedai, która miała wszelkie powody, aby się bronić. To ty sprowadziłaś te potwory! ryknął Darl.Zamachał pochodnią nad jej gło-wą, i dały się słyszeć okrzyki: Ty je sprowadziłaś! i To twoja wina! , w których prymwodził jego kuzyn Bili.Hari szturchnął łokciem Cenna Buie, stary strzecharz ściągnął wargi i spojrzał naniego z ukosa. Te stwory.trolloki pojawiły się dopiero po twoim przyjezdzie bąknął Cenntak cicho, że ledwie słyszalnie.Uparcie obracał głowę na wszystkie strony, jakby wolałbyć gdzie indziej i teraz szukał drogi wyjścia. Jesteś Aes Sedai.Nie chcemy takich jakty w Dwu Rzekach.Aes Sedai wloką za sobą kłopoty.Jeśli tu zostaniesz, będziemy miećich jeszcze więcej.Jego przemówienie nie wywołało żadnej reakcji wśród pozostałych wieśniaków.Roz-wścieczony Hari obdarzył ich gniewnym spojrzeniem.Nagle wyrwał z rąk Darla po-chodnię i potrząsnął nią w stronę Moiraine. Wynoś się! krzyknął. Albo wykurzymy cię stąd przy pomocy ognia!Zapadło głuche milczenie, słychać było tylko szuranie nóg wycofujących się męż-czyzn.Ludzie z Dwu Rzek potrafili się bronić, jeśli ich zaatakowano, ale przemoc i wy-grażanie innym nie leżały w ich naturze [ Pobierz całość w formacie PDF ]