[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chciałem się po prostu dowiedzieć, ile minęło czasu, odkąd moje wnuki, Christopher i Lisette, zmusiły mnie praktycznie do wyjazdu do Georgia Pines.“To dla twoje­go własnego dobra, dziadku”, stwierdziły.Jasne, że dla mojego dobra.Czyż nie tak właśnie mówią ludzie, kiedy znajdą w końcu rozwiązanie problemu, który mówi i chodzi?Minęły dwa lata z okładem.Najdziwniejsze, że w ogóle tego nie czuję - nie wiem, czy to długo, czy krótko.Moje poczucie czasu wydaje się topnieć niczym śnieżny bałwan podczas stycz­niowej odwilży.Tak jakby czas, który znamy - wschodnio-amerykański czas urzędowy, czas letni, czas pracy - przestał w ogóle istnieć.Tutaj obowiązuje wyłącznie Czas Georgia Pines, który jest czasem staruszka, czasem staruszki i czasem lania w łóżko.Reszta się nie liczy.Przestała istnieć.To cholernie niebezpieczne miejsce.Człowiek nie zdaje sobie z tego z początku sprawy, myśli, że bywa tylko nudne, podobnie jak poobiednia drzemka w przedszkolu, ale ono jest naprawdę niebezpieczne.Odkąd tu przebywam, widziałem wiele osób, które zapadły na starczy uwiąd, i czasami trudno to nazwać zapadaniem - czasami idą na dno z szybkością tonącej łodzi podwodnej.Przyjeżdżają tu w większości w nie najgorszej formie - wsparci o laskę, z przyćmionym lekko wzrokiem, nieraz z kłopotami z pęcherzem, ale poza tym w porządku - a potem dzieje się z nimi coś złego.Po miesiącu spędzają całe dnie w pokoju telewizyjnym, gapiąc się na Oprah Winfrey z otwartymi ustami i przechyloną szklanką soku pomarań­czowego, który kapie im po dłoni.Po kolejnym miesiącu trzeba im przypominać imiona dzieci, gdy te składają im wizytę.A miesiąc później trzeba im przypominać, jak sami się nazywają.Coś się z nimi dzieje, to prawda: przechodzą na Czas Georgia Pines, który jest jak niezbyt żrący kwas - osłabia najpierw pamięć, a potem chęć dalszego życia.Trzeba z tym walczyć.To właśnie powtarzam Elaine Connelly, mojej specjalnej przyjaciółce.Poczułem się lepiej, odkąd zacząłem pisać o tym, co przytrafiło mi się w roku tysiąc dziewięćset trzydziestym drugim, kiedy na Zieloną Milę przybył John Coffey.Część wspomnień jest straszna, ale czuję, jak zaostrzają moją pamięć i świadomość, podobnie jak nóż ostrzy ołówek, i dlatego warto trochę pocierpieć.Lecz sama pamięć i pisanie to nie wszystko.Mam również ciało i bez względu na to, jak bardzo może się wydać zużyte i groteskowe, staram się utrzymywać je w dobrej kondycji.Z początku ciężko było się zmusić - stare pryki niechętnie ćwiczą dla samego ćwicze­nia - ale teraz, kiedy moim przechadzkom przyświeca pewien cel, jest mi łatwiej.Na pierwszy spacer wychodzę jeszcze przed śniadaniem - na ogół zaraz po świcie.Dziś rano padało, a od wilgoci bolą mnie stawy, lecz mimo to wziąłem poncho z wieszaka przy tylnych drzwiach i ruszyłem w stronę kuchni.Kiedy człowiek ma coś do zrobienia, musi to zrobić bez względu na strzykanie w stawach.Tym bardziej, jeśli czeka go za to jakaś rekompensata.Moją rekompensatą jest to, że nie tracę kontaktu z rzeczywistym czasem, który jest przeciwieństwem Czasu Georgia Pines.Poza tym lubię deszcz.Zwłaszcza wczesnym rankiem, kiedy dzień dopiero się zaczyna i wydaje się oferować nieograniczone możli­wości nawet takiemu weteranowi jak ja.Przechodząc przez kuchnię, zatrzymałem się, żeby wybłagać od jednego z zaspanych kucharzy dwie grzanki, po czym wy­szedłem na dwór.Minąłem tor do gry w krokieta, zarośnięte chwastami zielone pole i po momencie znalazłem się w niewiel­kim zagajniku, w którym stoi kilka rozsypujących się ze starości szałasów.Szedłem powoli wąską krętą ścieżką, słuchając dys­kretnego kapania kropel deszczu i żując kawałek grzanki tymi kilkoma zębami, które mi jeszcze zostały.Bolały mnie nogi, ale ból nie był zbyt dotkliwy.Właściwie czułem się całkiem dobrze.Zaczerpnąłem pełną piersią wilgotnego szarego powietrza, tak jakbym łykał jakiś życiodajny napój.A potem wszedłem na chwilę do drugiego szałasu i załatwiłem to, co miałem tam do załatwienia.Kiedy dwadzieścia minut później wracałem ścieżką, czułem, że głód skręca mi kiszki.Miałem ochotę na coś bardziej pożyw­nego niż grzanka - na talerz owsianki, a może nawet jajecznicę z parówką.Uwielbiam parówki, zawsze je uwielbiałem, lecz ostatnio, gdy zjem więcej niż jedną, dostaję biegunki.Ale jedna nie powinna mi zaszkodzić.A potem, z pełnym brzuchem i umysłem rozjaśnionym przez haust świeżego powietrza (taką przynajmniej miałem nadzieję), pójdę na werandę i opiszę egzekucję Eduarda Delacroix.Zrobię to najszybciej, jak mogę, żeby nie stracić odwagi.Przecinając tor do gry w krokieta i podchodząc do kuchen­nych drzwi, rozmyślałem o Panu Dzwoneczku - o tym, jak Percy Wetmore rozdeptał go i złamał mu grzbiet i jak głośno krzyczał Delacroix, gdy zdał sobie sprawę, co takiego zrobił jego stary wróg - i dlatego nie zauważyłem Brada Dolana schowanego za pojemnikiem na śmieci.- Wybraliśmy się na mały spacerek, Paulie? - zapytał, łapiąc mnie za nadgarstek.Odskoczyłem do tyłu, wyrywając dłoń z jego ręki.Częściowo wynikało to z zaskoczenia - każdy by się wzdrygnął, gdyby ktoś złapał go w ten sposób - ale nie tylko.Rozmyślałem o Percym, pamiętacie, a to właśnie jego przypominał mi zawsze Brad [ Pobierz całość w formacie PDF ]