Komedia ludzka t.1 Balzac H

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obarczywszy mnie jarzmem niewoli, nanic się nie narazisz: chcę tylko wiedzieć, że jestem Twoim, i nie zażądam od Pani innej na-grody.I nie mów mi, że nigdy mnie nie pokochasz: tak być musi, wiem o tym; mam kochać zdaleka, nie dając przystępu żadnej nadziei, kochać tylko dla siebie.Pragnąc dowiedzieć się,czy przyjmiesz mnie Pani jako niewolnika, głowiłem się, żeby znalezć taki dowód, co powia-domiwszy mnie o Twoim przyzwoleniu, nie uchybi w niczym Twojej godności, bowiem jużod wielu dni, bez Twojej wiedzy, należę do Ciebie.Otóż dasz mi ów znak wieczorem, w Te-atrze Włoskim, trzymając w ręku dwie kamelie, białą i czerwoną, a będą one wyobrażać krewczłowieka gotowego na rozkazy uwielbianej niewinności.Wtedy wszystko będzie wiadome: okażdej godzinie, dzisiaj tak samo jak i za lat dziesięć, to, co tylko jest w ludzkiej mocy, naTwój rozkaz będzie dokonane przez Twojego szczęśliwego sługęFELIPE HENAREZAP.S.Przyznaj, moja droga, że wielcy panowie umieją kochać! Jakiż to potężny skok lwaafrykańskiego! Ileż w tym tłumionego zapału! Ile wiary! Jaka szczerość! Ileż wielkodusznościw tej pokorze! Poczułam się małą i, całkowicie oszołomiona, zadałam sobie pytanie: co zro-bić?.Wielki człowiek ma to do siebie, że udaremnia plany z pospolitych wynikłe obliczeń.Przecież on jest wzniosły i rozczulający, naiwny i wspaniały.Ten jeden list stawia go wyżejod Lovelace'a93 i Saint-Preux, choćby tamci i po sto listów napisali.Och! oto prawdziwa mi-łość bez małostkowych przebiegów; istnieje albo nie istnieje, ale jeśli istnieje, musi pokazaćsię w całym swoim ogromie.A mnie wytrącono z ręki całą broń kokieterii.Odmówić alboprzyjąć! Znalazłam się między młotem a kowadłem, nie mam żadnego pretekstu, którym mo-głabym się osłonić.Nie ma tu mowy o żadnej dyskusji.To już nie Paryż, lecz Hiszpania alboWschód; słowem, przemawia Abencerag, pada na kolana przed katolicką Ewą, ofiarowującjej swój miecz, konia i głowę.Czy przyjmę tego niedobitka Maurów? Odczytuj często, mojaRenatko, tę hiszpańsko-saraceńską epistołę, a przekonasz się, że miłość unicestwi talmudycz-ne zasady Twojej filozofii.Widzisz, Renato, Twój list przytłoczył mi serce, sprawiłaś, że ży-cie stało się dla mnie płaskie i wyrachowane.A czyż ja muszę uciekać się do matactw? Czyżnie jestem na wieki władczynią tego lwa, co swój ryk w pokorne i nabożne zamienił wes-tchnienia? Och! Jak on strasznie musiał ryczeć w swej norze, na ulicy Hillerin-Bertin! Wiem,gdzie mieszka, mam jego bilet wizytowy: F.b a r o n d e93L o v e l a c e postać z Klaryssy Harlowe Richardsona.137M a c u m e r.Udaremnił mi wszelką odpowiedz, pozostało tylko rzucić mu w twarz dwiekamelie.Jakąż piekielną wiedzą rozporządza czysta, prawdziwa i naiwna miłość.Oto naj-większa sprawa dla serca kobiety zmuszonej do łatwego i prostego uczynku.O Azjo! Czyta-łam kiedyś Opowieści tysiąca i jednej nocy , a oto duch tej księgi: dwa kwiaty i więcejmówić nie trzeba.Jeden bukiet wystarczy za czternaście tomów Klaryssy Harlowe.Od-czytując ten list, zwijam się niby struna w ogniu.Wez te dwie kamelie albo ich nie bierz.Takalbo nie, zabij albo mi daj życie! Na koniec ozwał się we mnie głos jakiś: Wypróbuj go! Tak,muszę go doświadczyć.XVILUDWIKA DO RENATYMarzec.Włożyłam białą suknię; mam we włosach białe kamelię i białą kamelie w ręce, a mojamatka ma kamelie czerwone; wezmę od niej jedną, jeśli zechcę.Czai się we mnie jakaśochota, aby sprzedać mu jego czerwoną kamelię za moment wahania, aby zdecydować siędopiero na miejscu.Jestem bardzo piękna! Griffith zapragnęła popatrzyć na mnie przezchwilę; poprosiła o pozwolenie.Dostałam wypieków, taki uroczysty jest ten wieczór i tyledramatycznego napięcia kryje się w tej sekretnej zgodzie: moje policzki to czerwone kamelie,na tle kamelii białych rozkwitłe!Pierwsza w nocy.Wszyscy mnie podziwiali, ale tylko jeden uwielbiać mnie umiał.Opuścił głowę, zoba-czywszy, że mam w ręce białą kamelie, a kiedym wzięła od matki kamelię czerwoną, pobladłjak lilia.Gdybym zjawiła się trzymając w ręce oba te kwiaty, mogłoby to ujść za przypadek;ale ów czyn był odpowiedzią.Wyznałam więcej, niż się spodziewał! Dawano Romea i Ju-lię 94, ale Ty nie wiesz, czym jest duet pary kochanków, więc i nie zdołasz pojąć szczęściadwojga neofitów miłości, zasłuchanych w te uczucia boskimi wyrażone słowy.Kiedym kładłasię do snu, dolatywał mnie odgłos kroków dzwięczących na płytach chodnika.Och, mójaniele, teraz ogień trawi mi serce i myśli.Co robi? Nad czym medytuje? Czy w jego głowiemoże zaświtać choćby jedna myśl, obca dla mnie? Czy jest wciąż moim niewolnikiem, jakmnie zapewniał, na wszystko gotowym? Jakże przekonać się o tym? Czy w duszy jego zro-dziło się najlżejsze choćby podejrzenie, że zgoda moja unicestwiła zarzuty, jakie wobec niegowysunąć bym mogła, że zgoda moja zawiera jakąś wzajemność albo i wdzięczność? Pogrą-żyłam się w subtelnych rozważaniach, jakie snuły bohaterki Cyrusa i Astrei 95, w delikat-94 R o m e o i J u l i a opera w trzech aktach kompozytora włoskiego Nicolo Zinga-rellego (1752 1837), w Paryżu po raz pierwszy wystawiona w r.1812.95 C y r u s ogromnych rozmiarów sentymentalna powieść panny de Scud�ry (16071701); A s t r e a pasterski romans Honoriusza d'Urf� (1568 1626), opowiadający o pery-petiach miłości pasterza Celadona do pasterki Astrei.138nych intrygach Dworu Miłości96.Czyż jemu wiadomo, że w miłości najbłahszy postępek ko-biety jest uwieńczeniem mnóstwa refleksji, potyczek duchowych i daremnych zwycięstw? Oczym on myśli w tym momencie? W jaki sposób mu nakazać, aby wieczorem opisał miszczegółowo, jak spędził dzień cały? Jest moim niewolnikiem, powinnam dać mu zajęcie, jużja go zawalę robotą.Niedziela rano.Spałam bardzo niewiele, tylko z rana.Teraz jest południe.Podyktowałam miss Griffith na-stępujący list:D o J a ś n i e W i e l m o ż n e g o P a n a B a r o n ad e M a c u m e r.Panna de Chaulieu zleciła mi, Panie Baronie, bym odebrała kopię listu napisanego przezjedną z jej przyjaciółek.Rzeczoną kopię sporządziła panna de Chaulieu, a Pan ją zabrałeś.Racz przyjąć, etc.GRIFFITHMoja droga, Griffith poszła na ulicę Hillerin-Bertin, aby doręczyć ów pasztet mojemu nie-wolnikowi, który odesłał mi w kopercie mój program zroszony Izami.Okazał posłuszeństwo.O moja droga! mógł był przecież postąpić inaczej.Inny odmówiłby, pisząc list pełen po-chlebstw; ale Saracen pozostał tym, kim być obiecał: usłuchał.Wzruszyło mnie to do łez.XVIILUDWIKA DO RENATY2 kwietnia [ Pobierz całość w formacie PDF ]