[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wynik dodamy do liczby bitów zajetych juz na adresy lokacji.Ponie-waz potrzeba nam 55 podsieci, mozemy zapisac 55 w systemie dwójkowym (110111)i policzyc bity (7).Za pomoca tej samej procedury, z której wlasnie skorzystalismy dla czesci adresu IP za-rezerwowanej na podsiec, mozemy ustalic ile bitów potrzeba na ID hosta.Jak wyszloz obliczen, kazda podsiec powinna zawierac nie wiecej niz 43 hosty.Zapisujac 43w systemie dwójkowym otrzymamy 101011, czyli 7 bitów.Obliczylismy juz wszystkie potrzebne skladniki adresu IP: 4 bity na lokalizacje, 7 na IDpodsieci i 7 bitów dla hosta.Gdy dodamy te liczby, okaze sie ze do funkcjonowania na-szej sieci potrzeba 18 bitów w czesci adresu IP przeznaczonej na adres hosta.Oznaczato, ze musimy uzyc adresu klasy A, który udostepnia 24 bity na adres hosta (klasa B po-zwala na 16 bitów, a klasa C tylko na 8).Mozemy dla kazdej lokalizacji uzyc odrebnego adresu klasy B.Bez czterech bitów dlalokalizacji bedziemy potrzebowac tylko czternastu.Do tego wystarczy 16 bitów udo-stepnianych przez adres klasy B; jednakze kazda lokalizacja wymaga osobnego adresuklasy B  w przeciwnym razie nie byloby mozliwe trasowanie pomiedzy oddzialami.Gdyby wszystkie uzywaly tego samego adresu sieci, ich rozróznienie nie byloby mo zliwe. Rozdzial 18.Wybór schematu adresowania 375Nastepnym krokiem bedzie utworzenie schematu podsieci klasy A (masek podsieci),które obsluza nasza siec.Podzial na podsieciPodzial na podsieci (subnetting) jest zagadnieniem, które przez lata dezorientowaloi zadziwialo wielu ludzi.Zadaniem niniejszego podrozdzialu jest objasnienie podzialuna podsieci w prosty, mamy nadzieje, sposób.Ostrzegamy: jesli Czytelnik nie jest do-brze zaznajomiony z systemem dwójkowym, moze troche zabolec.Jak mówilismy w rozdziale 5., z adresu IP mozna wydobyc identyfikator hosta za po-moca maski podsieci.ID sieci wydobyty z adresu pozwala ustalic, czy adres docelowyjest lokalny czy zdalny  na podstawie tej informacji pakiety sa róznie traktowane.Po-kazalismy tez trzy standardowe maski podsieci: 255.0, 255.255.0 i 255.255.255.Te standardowe maski podsieci sluza do zasloniecia czesci adresu IP przypadajacej nahosta, aby mozna bylo ustalic adres sieci i odpowiednio przeslac do niej pakiet.I po-niewaz te maski odpowiadaja wykorzystaniu do identyfikacji adresu sieci 8, 16 lub 24bitów adresu IP, zalaczane lub wylaczane sa cale oktety, dzieki czemu mozemy praco-wac z liczbami latwymi do przeliczania.Obliczanie ID lokalizacjiW naszym przykladzie uzylismy 4 bitów dla lokalizacji, 7 dla podsieci i jedynie 7 dlahosta.Oznacza to, ze podzial na podsieci nie zostanie przeprowadzony w oktetach (gru-pach 8 bitów).Musimy wiec ustalic wlasna maske podsieci, która bedzie nadawac siedla naszej organizacji.W rzeczywistosci beda nam potrzebne dwie maski  jedna po-miedzy lokalizacjami i jedna uzywana we wszystkich lokalizacjach.Przyjrzyjmy sie procesowi ustalania, czy adres jest lokalny, czy zdalny.Tabela 18.3przedstawia obliczenia dla hosta o adresie IP 158.35.64.7 i masce podsieci 255.255.0(standardowa maska podsieci klasy B), próbujacego skomunikowac sie z hostem o ad-resie IP 158.35.80.4.Tabela 18.3.Ustalenie, czy host jest lokalny, czy zdalnyPozycja Notacja dziesietna Postac dwójkowarozdzielona kropkamiLokalny adres IP 158.35.64.7 10011110 00100011 01000000 00000111Maska podsieci 255.255.0 11111111 11111111 00000000 00000000ID sieci 158.35.0 10011110 00100011 00000000 00000000Docelowy adres IP 158.35.80.4 10011110 00100011 01010000 00000100Maska podsieci 255.255.0 11111111 11111111 00000000 00000000ID sieci 158.35.0 10011110 00100011 00000000 00000000376 Czesc IV Tworzenie i utrzymanie sieci TCP/IPW tabeli 18.3 dwa uzyskane identyfikatory sieci sa takie same, wiec system jest loka l-ny.Jak widac, funkcja AND bardzo latwo wydobywa identyfikator sieci.W naszymprzypadku musimy jednakze utworzyc wiele róznych sieci, wiec nie da sie zastosowactej standardowej maski podsieci.Przejdzmy teraz do poprzedniego przykladu, który wymaga 4 bitów na lokalizacje,7 bitów na podsiec i 7 bitów na hosta.Musimy najpierw podjac decyzje o wyborze ad-resu sieci prywatnej.Wracajac do dostepnych mozliwosci przypomnijmy, ze dostepnesa: klasa A i grupy klas B i C (o adresach odpowiednio zaczynajacych sie od oktetu 10,172 i 192).W naszym przykladzie potrzeba 7 bitów na hosta, 7 na podsiec i 4 na lokalizacje w sumie 18 bitów.Poniewaz nie mozemy zmienic bitów w danym adresie bez zmianysamego adresu, musimy utworzyc podsieci w czesci adresu przypadajacej na hosta.Przestrzen adresowa klasy B udostepnia 16 bitów na hosta (2 oktety), zas klasa C tylko 8.Oznacza to, ze musimy uzyc adresu klasy A  adresu sieci prywatnej 10.W rzeczywistych warunkach wiekszosc organizacji uzywa adresu sieci klasy A, poniewazten wybór daje najwieksze mozliwosci rozbudowy.W wiekszosci przypadków drugi oktet jestuzywany na lokalizacje, trzeci na ID podsieci, a ostatni na adres hosta.Oznacza to, ze kazdafirma posiadajaca nie wiecej niz 256 lokalizacji z 256 (lub mniej) podsieciami w kazdejlokalizacji moze korzystac z adresu 10.W rzeczywistosci kazda lokalizacja jest odrebna siecia, zas w kazdej lokalizacji wszyst-kie podsieci równiez stanowia odrebne sieci.Oznacza to, ze musimy zachowac wiekszaczesc adresu na siec, a mniejsza na hosta.W standardowej masce podsieci klasy A bity, które reprezentuja adres sieci, sa zalaczo-ne (1), zas bity hosta wylaczone (0).11111111 00000000 00000000 0000000010 0 0 0Jesli wiec potrzebuje my wiecej sieci, kolejne bity w masce podsieci zostana uzyte nasieci  to znaczy, wiecej kolejnych bitów bedzie zalaczonych (jedynki) [ Pobierz całość w formacie PDF ]