[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To ciepło odczuwali już przed nim ludzie mniejszego formatu, ale lękali się go, gdyż nie byli godni zaufania, jakim ich obdarzono.Lecz nie Ta-Kumsaw.On ocenił sam siebie i wiedział, że nie ma przed nim celu, którego nie zdoła osiągnąć.Tylko zdrada może odebrać mu zwycięstwo.A Ta-Kumsaw potrafił zajrzeć w ludzkie serce.Wiedział, kto jest kłamcą.Czy od samego początku nie rozpoznał gubernatora Harrisona? Taki człowiek nie mógł się przed nim ukryć.Odeszli zaledwie dziesięć minut później.Kilkudziesięciu poprowadziło kobiety i dzieci w nowe miejsce, gdzie mogły postawić swą wędrowną wioskę.Nigdzie nie zatrzymywali się dłużej niż trzy dni.Stała osada, taka jak Prorocze Miasto, to zaproszenie do masakry.Proroka chroniła jedynie liczba jego wyznawców.W tej chwili mieszkało tam dziesięć tysięcy Czerwonych, więcej niż kiedykolwiek wcześniej w jednym miejscu.I było to miejsce cudowne.Ta-Kumsaw wiedział to dobrze.Kukurydza rodziła sześć kolb na każdej łodydze, większych i bardziej mącznych niż gdziekolwiek indziej.Bizony i jelenie wędrowały do miasta przez setki mil, podchodziły do ognisk i kładły się, czekając na cios noża.Kiedy w górze leciały gęsi, z każdego stada kilka lądowało na Wobbish i Chybotliwym Kanoe, by czekać na strzałę.Ryby płynęły w górę z Hio i wskakiwały w sieci Proroczego Miasta.To wszystko nie będzie miało znaczenia, gdy biały człowiek przywiezie swoje działa, gdy wystrzeli kartacze i szrapnele w kruche wigwamy i szałasy miasta Czerwonych.Gorące żelazo przebije delikatne ściany, trzcina i glina nie powstrzymają deszczu śmierci.Mieszkańcy Proroczego Miasta pożałują wtedy swojej przysięgi.Ta-Kumsaw wiódł swoich ludzi przez las.Biały chłopiec biegł tuż za nim.Ta-Kumsaw umyślnie narzucił mordercze tempo, dwukrotnie szybsze niż wtedy, gdy prowadził chłopca i jego brata nad Mizogan.Od Fortu Detroit dzieliło ich dwieście mil i zamierzał pokonać tę odległość w jeden dzień.Żaden z Białych nie był do tego zdolny.ani żaden koń Białych.Mila na każde pięć minut, dalej i dalej, aż wiatr rozwiewał mu kosmyk włosów na głowie.Pół godziny takiego biegu zabiłoby każdego, ale Czerwonemu pomagała moc samej krainy.Grunt odpychał jego stopy, dając mu siłę.Krzaki rozstępowały się, tworząc ścieżki; wolna przestrzeń powstawała tam, gdzie jej nie było.Ta-Kumsaw przebiegał strumienie i rzeki tak prędko, że jego stopy nie sięgały dna, a tylko zanurzały się, by znaleźć oparcie w samej wodzie.Pragnienie dotarcia do Fortu Detroit było tak wielkie, że kraina odpowiadała, karmiąc go i dając energię - nie tylko jemu, ale każdemu z Czerwonych, który czuł ją w sobie.Wszyscy mieli tyle sił, ile ich przywódca, wszyscy podążali tą samą ścieżką, krok w krok, jak jedna ogromna dusza biegnąca długim, wąskim szlakiem pośród lasu.Będę musiał nieść białego chłopca, myślał Ta-Kumsaw.Ale kroki za jego plecami - gdyż Biali hałasowali biegnąc - nie traciły tempa, wpadły w rytm identyczny z jego krokami.To oczywiście niemożliwe.Chłopiec miał za krótkie nogi, musiał częściej nimi przebierać, by pokonać tę samą odległość.A jednak biegł równo i uderzenia jego stóp Ta-Kumsaw słyszał jak własne kroki.Minuta za minutą, mila za milą, godzina po godzinie - chłopiec nie ustawał.Słońce zaszło za lewym ramieniem Ta-Kumsawa.Błysnęły gwiazdy, ale nie było księżyca i noc trwała ciemna pod drzewami.Nie zwolnili jednak i bez wysiłku znajdowali drogę przez las, gdyż nie szukali jej własnymi oczami ani własnym umysłem.To sama kraina prowadziła ich bezpiecznie wśród mroku.Kilka razy w ciągu nocy Ta-Kumsaw miał wrażenie, że biały chłopiec już nie hałasuje.Wołał wtedy w Shaw-Nee do wojownika, który podążał za białym chłopcem Alvinem, a tamten niezmiennie odpowiadał: "Biegnie".Wzeszedł księżyc, rzucając na ziemię plamy słabego blasku.Wyprzedzili burzę: ziemia pod stopami stała się wilgotna, potem mokra; biegli przez deszcz, ulewę, znowu deszcz, a potem ziemia była znów sucha.Nie zwalniali kroku [ Pobierz całość w formacie PDF ]