[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mosiężne skrzynki z Kuwejtu, używa­ne marynarki i spodnie, dziecięce wełniane sweterki.Re­gionalne pikowane kapy, malowane szklane lampy, stosy glinianych dzbanków i garnków.Tandeta świata cywilizo­wanego przemieszana z rodzimymi towarami.Wszystko - normalne i zwyczajne.Po długim pobycie w odludnych regionach Carmichael był oszołomiony tą bieganiną i zamętem, ale nie wydarzyło się nic szczególnego, nikt nie podskoczył na jego widok, nie zainteresował się jego osobą.Mimo to, instynktem człowieka, który przez kilka lat poznał, co to pościg, poczuł rosnący niepokój - niejasny lęk przed niebezpieczeństwem.Nie dostrzegł nic podejrzanego.Nikt nawet na niego nie spojrzał.Był pewien, że nikt go nie śledzi ani nie obserwuje.Miał wszakże nieokreślone prze­świadczenie o wiszącym nad nim zagrożeniu.Skręcił w wąską, ciemną uliczkę, znowu w prawo i po­tem w lewo.Idąc pomiędzy niewielkimi budami, dotarł do chanu i przez drzwi dostał się na jakiś dziedziniec.Wokoło ciągnęły się kramy.Carmichael podszedł tam, gdzie wisiały ferwahy, podobne do okryć z owczych skór z północy.Stał i macał skóry.Właściciel sklepu częstował kawą jednego z klientów - wysokiego dorodnego mężczyznę z brodą, w zielonym tarbuszu, co wskazywało, że jest to hadżi przybywający z Mekki.Carmichael dalej oglądał ferwah.- Besh hadha? - zapytał.- Siedem dinarów.- Za drogo.- Prześlesz mi dywan do chanu? - spytał hadżi.- Na pewno - odparł kupiec.- Wyjeżdżasz jutro?- Tak, o świcie, do Karbali.- To moje miasto - wtrącił Carmichael.- Już z piętnaście lat nie widziałem grobu al-Husajna.- Święte miasto - powiedział hadżi.- Mam tańszy ferwah na zapleczu - odezwał się właści­ciel sklepu przez ramię hadżiego.- Potrzebny mi biały ferwah, taki jak robią na północy.- Coś się znajdzie.Kupiec wskazał na drzwi prowadzące do drugiej izby.Rozmowa przebiegała zgodnie z rytuałem - dialog, jaki codziennie można usłyszeć na suku.Tyle że słowa-klucze -Karbala, biały ferwah - stały na swoim miejscu, we właści­wym kontekście.Kiedy Carmichael kierował się do drzwi prowadzących do drugiej izby, podniósł wzrok na twarz kupca.I zrozu­miał natychmiast: to nie ten człowiek! Chociaż widział tam­tego tylko raz w życiu, miał świetną pamięć i nie mógł się pomylić.Tak, jest podobieństwo, uderzające podobień­stwo, ale to zupełnie ktoś inny.Przystanął i zapytał z lekkim zdziwieniem:- Gdzie w takim razie jest Salah Hassan?- To mój brat.Zmarł trzy dni temu.Zajmuję się jego sprawami.A zatem brat.Podobni jak dwie krople wody.Może brat też dla nich pracował.Znał przecież hasła.Niemniej Carmichael wchodził do środkowej ciemnej izby ze wzmożoną czujnością.Tutaj także na półkach piętrzyły się towary, tygielki do kawy, młoteczki do cukru, miedziane i mosiężne, stare perskie srebra, haftowana bielizna poukładana w sto­sy, emaliowane tace z Damaszku i serwisy do kawy.Biały, starannie złożony ferwah leżał osobno na małymstoliczku.Carmichael zbliżył się i wziął go do ręki.Pod spodem, na stosie europejskich ubrań, znoszony, nieco pretensjonalny garnitur.Portfel z pieniędzmi i dokumentami znajdował się w wewnętrznej kieszeni marynarki.Do skle­pu wszedł jakiś Arab, a zaraz powinien pojawić się pan Walter Williams z firmy Messrs Gross and Co., agencji im­portującej statki, który potwierdziłby spotkania, ustalone wcześniej dla Carmichaela.Oczywiście istniał prawdziwy Walter Williams - żadnego ryzyka! - szanowany przedsię­biorca.Całość przebiegała zgodnie z planem.Carmichael z westchnieniem ulgi zaczął rozpinać podartą wojskową kurtkę.Wszystko w porządku.Gdyby postanowiono użyć rewolweru, byłby to koniec Carmichaela, koniec jego myśli.Ale nóż ma nad rewolwe­rem pewną przewagę - jest bezszelestny.Przed Carmichaelem na półce stał duży miedziany ty­giel do kawy, wypolerowany na wysoki połysk.Miał po nie­go wstąpić pewien amerykański turysta.Błysk ostrza odbił się w lśniącej krągłej powierzchni - zniekształcony, ale nie budzący wątpliwości obraz: człowiek skradający się z tyłu, przez draperie, z długim zakrzywionym nożem, który wła­śnie wyciągnął zza pazuchy.Jeszcze sekunda i nóż utkwi w plecach Carmichaela.Carmichael obrócił się jak błyskawica.Niskim płynnym ciosem powalił tamtego na ziemię.Nóż przeleciał przez ca­łą długość izby.Carmichael pozbierał się szybko, przesko­czył ciało mężczyzny, rzucił się biegiem przez pierwszy pokój, dostrzegł w przelocie przerażoną, wściekłą twarz kupca i lekko zdziwioną dorodnego hadżiego.Po chwili był już na dworze i pędził przez chan.I znowu znalazł się na za­tłoczonym suku; skręcał to w tę, to w tamtą stronę; szwendał się teraz bez pośpiechu, bo pośpiech w tym kraju budzi zawsze podejrzenia.Gdy tak się wałęsał bez celu, tu przystanął, by obejrzeć jakiś przedmiot, tam, by pomacać tkaninę, jego mózg pracował gorączkowo.Wszystko się zawaliło.Po raz kolejny był zdany na własne siły, w obcym, wrogim otoczeniu.I miał niemiłą świadomość, że to, co się wydarzyło przed chwilą, było niezmiernie wymowne.Niebezpieczeństwo groziło mu nie tylko ze strony ludzi, którzy go ścigali.I nie tylko tych, którzy strzegli bram cywi­lizacji.Wrogowie znajdowali się też we własnych szere­gach.Znali hasła, udzielali prawidłowych odpowiedzi.Atak przypuszczono dokładnie wtedy, kiedy poczuł się bezpiecz­ny.Może to nie powinno być zaskakujące, że zdrada czai się na własnym podwórku.Zawsze tak chyba było: jak świat światem wtyczki nieprzyjaciela działały w obozie drugiej strony.Zawsze też kupowano ludzi.Kupić człowie­ka jest łatwiej, niż się wydaje - można go kupić nie tylko za pieniądze.Ale trudno, stało się, nie pora zastanawiać się, jak do te­go doszło [ Pobierz całość w formacie PDF ]