[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niegodziwością, potwarzą, szkalowaniem, urwisostwem - tak? A jak się nazywa tamto? Pew-nie - trafną uwagą.Ale w takim razie niechże nam wolno będzie powiedzieć: ponieważ u naspism  materialistycznych nie ma, ponieważ wolnomyślne nie głoszą bezwzględnej niewin-ności moralnej, prawnej i społecznej, tylko psychologiczną, zatem  trafną uwagą w pole-micznym słownictwie konserwatyzmu jest takie spostrzeżenie, w którym fałsz kłóci się oprzewagę z obelgą.Na takie rozumienie rzeczy zgoda.Niejeden święty filozof odmawiał75zwierzętom również wolnej woli, z czego jednak nie wywnioskowano, że nie chciał tępićszczurów.Gdyby żył między nami, dośpiewano by mu tę konieczność, tak jak dziś autorowie trafnych uwag dośpiewują konsekwencję teoriom  materialistów.Ale co znaczą owe  na-tchnienia, czerpane z Nalewek i Franciszkańskiej , owo domniemanie, że złodzieje byli  pil-nymi czytelnikami pism  materialistycznych ? Zagadkę tę rozwiązała dawno metoda walkibłotem: chwyta się je z pierwszej lepszej kałuży i ciska.Idzie tylko o to, aby obryzgać.I ktoto robi? Gazeta, która już sto lat przeżyła, która miała czas dojrzeć, wyrobić sobie poglądytrzez
we, beznamiętne, poważne, która co dzień daje bezpłatne lekcje Bismarckom i Ferrym.O, ironio!Umie ona jednak być bardzo wyrozumiałą w rubryce płatnych reklam, w której dała po-mieszczenie elegii oficjalistów p.Wertheima, prezesa Towarzystwa Fabryk Cukru izwierzchnika oskarżonego przez prasę o niemiłosierdzie dla podwładnych, a zwłaszcza dlazmarłego nagle Fiedlera. Widząc - piszą ci biedni ludzie - całą niesprawiedliwość, jaką wyrządzono naszemu pre-zesowi, my, niżej podpisani oficjaliści fabryk cukru Walentynów, Tomczyn i Ostrowy, do-tknięci do głębi, czujemy się w obowiązku wynurzyć publicznie całą naszą wdzięczność iuznanie za ustawiczną pieczołowitość prezesa o dobro i los nas, oficjalistów, jako też robot-ników fabrycznych, a będąc z nim w stosunkach długoletnich, zaznaczamy, że postępowaniejego względem oficjalistów było przyjacielskie, a względem ludności fabrycznej ojcowskie.Nie stawiał on nigdy wymagań niesłusznych lub siły przeciążających, lecz żelazną własnąwytrwałością w pracy daje nam nieustanny przykład, jak pracować należy.Z
wiadectwo dobre, szkoda tylko, że podpisane przez ludzi, którzy skakać muszą tak, jakim obowiązek gra.Bo nie kwestionując szczerości powyższego zachwytu, spytajmy, jak dłu-go korzystałby z  pieczołowitości i  ojcowskiego postępowania czcigodnego prezesa tenśmiały oficjalista, który by na proteście nie chciał położyć swego nazwiska? Miły Jezu, ile tosię podpisuje kłamstw ze strachu i biedy! Na szczęście nikogo jeszcze w ten sposób nie uka-nonizowano.Współczujemy też serdecznie z ofiarą bohaterów Walentynowa, Tomczyna iOstrów, którzy tak odważnie wynurzyli  całą swą wdzięczność , ale wątpimy, czy ich  oj-ciec coś na niej skorzystał.Nr 1, z 5 stycznia 1884Z
więty bez głowy.- Rozum i poezja w zwyczaju.-Dzień miłości.-Psychologiczneusprawiedliwienie życzeń.- Wspólny węzeł.- Posilny pokarm.- Dziwna przestroga i listFranciszki.- Kłótnia w kościele Z
w.Katarzyny.- Rzym i Krym.- Nieprzyjaz
ń względemNiemców i szynka westfalska.- Po czyjej stronie przewyżka.- Powinszowania.Zwyczaj, straciwszy rację bytu, zachowuje często życie i wygląda jak ów święty w le-gendzie, któremu odrąbano głowę, a on, trzymając ją w ręku, szedł ciągle.Takim świętym jestzwyczaj noworocznych życzeń.Upowszechniają się już ofiary pieniężne zamiast uciążliwychpowinszowań, ale nieprędko ludzie zaprzestaną w dniu l stycznia wdziewać frak i oblatywaćznajomych lub zwierzchników.Ile razy jakiś stary pomysł człowieczy nie ma rozumu, zanimgo odtrącę, badam jeszcze, czy nie ma w nim poezji.Choinka, na której palą się świeczki iwiszą pozłacane orzechy, jest dziwadłem, ale dziwadłem ujmującym.Podobnie i noworoczneżyczenia.Bo czy komu powiem:  Bodaj cię Bóg strzegł , czy też:  Bodaj cię diabeł porwał ,to na jego losy wywrze wpływ jednaki - żaden.Ani Bóg, ani diabeł woli mojej nie spełni.Wiedzą o tym dziś niemal wszyscy, którzy sobie winszują zdrowia, szczęścia i pomyślności.A mimo to winszują [ Pobierz całość w formacie PDF ]