[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tak.Były i inne mumie, niezbyt wiele, kilka - wszystkie ubrane w niebiesko-złote galowe uniformy.Rewolwerowiec przypuszczał, że gazu użyto w czasie, gdy nikt tu nie przyjeżdżał i nie odjeżdżał.Być może kiedyś, w zamierzchłej przeszłości stacja stała się wojskowym celem jakiejś armii i dawno minionej sprawy.Ta myśl wprawiła go w przygnębienie.- Lepiej stąd się zbierajmy - powiedział i skierował się z powrotem w stronę toru numer 10, na którym stała drezyna.Jake jednak nie ruszył się z miejsca.- Nie idę.Rewolwerowiec odwrócił się zaskoczony.Twarz chłopca była skrzywiona i drżąca.- Nie dostaniesz tego, czego chcesz, póki nie umrę.Zaryzykuję w pojedynkę.Rewolwerowiec pokiwał obojętnie głową, nienawidząc się za to.- Okej - powiedział, po czym przeszedł po kamiennym peronie i zeskoczył bez trudu na drezynę.- Dobiłeś targu! - krzyknął za nim chłopiec.- Wiem, że to zrobiłeś!Zamiast odpowiedzieć rewolwerowiec położył ostrożnie łuk w bezpiecznym miejscu, pod drążkiem wystającym z podłogi drezyny.Chłopiec zacisnął pięści, twarz miał ściągniętą bólem.Jak łatwo udało ci się oszukać tego małego chłopca, pomyślał cierpko rewolwerowiec.Po raz kolejny intuicja doprowadziła go do trafnego wniosku i po raz kolejny daje ci się wodzić za nos - jesteś w końcu jego jedynym przyjacielem.Przyszła mu nagle do głowy prosta myśl (niemal wizja), że powinien dać za wygraną: musiał tylko zawrócić, zabrać chłopca ze sobą i uczynić go źródłem nowej mocy.Wieży nie trzeba było zdobywać w ten upokarzający, uwłaczający sposób.Niech to się stanie, kiedy chłopiec nabierze lat, kiedy obaj będą mogli odsunąć człowieka w czerni na bok, niczym tanią nakręcaną zabawkę.Jasne, pomyślał cynicznie.Jasne.Zorientował się z nagłym chłodem, że powrót oznacza śmierć dla nich obu - śmierć albo coś jeszcze gorszego: zamknięcie w grobie razem z żywymi trupami.Utratę wszelkich władz umysłowych.Rewolwery jego ojca przeżyłyby prawdopodobnie ich obu, otoczone parszywą czcią jako totemy niezbyt różniące się od zapomnianej pompy benzynowej.- Pokaż choć trochę jaj - powiedział sobie bez przekonania.Sięgnął po dźwignię i opuścił ją w dół.Drezyna ruszyła z miejsca.- Zaczekaj! - zawołał chłopiec i zaczął biec ukosem w stronę miejsca, gdzie drezyna miała zanurzyć się z powrotem w mrok.Rewolwerowiec miał ochotę przyspieszyć, zostawić go samego albo przynajmniej w niepewności.Zamiast tego złapał Jake'a w locie.Małe serce bębniło i trzepotało pod cienką koszulą, kiedy się do niego przytulił.Było teraz bardzo blisko.Szum rzeki stał się bardzo głośny; wypełniał nieustającym grzmotem nawet ich sny.Rewolwerowiec, bardziej z kaprysu niż z realnej potrzeby, pozwolił chłopcu zająć l swoje miejsce przy dźwigni, a sam wystrzelił w mrok l kilka strzał, do których przywiązał cienką białą nitkę.Zachowany jakiś cudem łuk znajdował się w fatalnym stanie; był kompletnie niecelny i miał zły naciąg.Rewolwerowiec wiedział, że trudno będzie polepszyć jego osiągi.Nawet nowa cięciwa nie była w stanie pomóc spróchniałemu drewnu.Strzały nie doleciały daleko w ciemności, lecz ostatnia, którą wypuścił i przyciągnął z powrotem, była mokra i śliska.Zapytany przez chłopca o odległość strzału, rewolwerowiec wzruszył tylko ramionami, osobiście jednak wątpił, by wypuszczona ze zbutwiałego łuku strzała pokonała więcej niż sto jardów.Szum był coraz głośniejszy.Po trzecim popasie od opuszczenia stacji znów pojawiło się widmowe promieniowanie.Znaleźli się w długim tunelu wykutym w dziwnej fosforyzującej skale.Wilgotne ściany lśniły i migotały tysiącami miniaturowych gwiezdnych rozbłysków.Wszystko skąpane było w jakiejś nadrealnej niesamowitej poświacie gabinetu grozy.Ogłuszający szum rzeki docierał do nich poprzez naturalną nagłośnię, którą tworzyła otaczająca ich skała.Mimo to dźwięk wydawał się dziwnie niezmienny, nawet kiedy zbliżali się do skrzyżowania, które zdaniem rewolwerowca z pewnością się przed nimi znajdowało, ponieważ tunel się poszerzył, a ściany uciekły w bok.Kąt, pod którym się wznosili, wyraźnie wzrósł.Szyny wiodły prosto jak strzała.Nowe światło przypominało rewolwerowcowi rurki z bagiennym gazem, sprzedawane czasami za ciężkie pieniądze na jarmarku świętego Józefa; chłopcu kojarzyło się z niemającymi końca proporcami neonów, w jego blasku ujrzeli obaj, że skalny tunel, w którym spędzili tyle czasu, kończy się nagle dwoma poszarpanymi bliźniaczymi cyplami, wycelowanymi w otchłanny mrok.Gdzieś niżej płynęła rzeka.Tory biegły dalej nad niewiadomej wysokości przepaścią, wsparte na pochodzącej z zamierzchłej epoki estakadzie, a na samym krańcu, w wydawałoby się niewiarygodnej odległości, jarzyła się malutka kropka światła -nie fluoryzującego lub fosforyzującego, lecz twardego, prawdziwego, dziennego światła.Malutka niczym zrobiona igłą dziurka w ciemnej tkaninie, lecz brzemienna w złowrogie znaczenie.- Przystańmy - odezwał się chłopiec.- Przystańmy na chwilę.Proszę.Rewolwerowiec zatrzymał bez słowa sprzeciwu drezynę.Za sobą i przed sobą słyszał jednostajny huk rzeki.Poczuł nagle, że nie może znieść emanującego z wilgotnych skał sztucznego światła.Po raz pierwszy ogarnęła go klaustrofobia i potężne, niepowstrzymane pragnienie, by się stąd wydostać, by wydobyć się z tego grobu, w którym dali się zakopać żywcem.- Pojedziemy teraz dalej - powiedział chłopiec.- Czy tego on chce? Żebyśmy pojechali drezyną nad.nad tym.i runęli w dół?Rewolwerowiec wiedział, że jest inaczej.- Nie mam pojęcia, czego on chce - odparł jednak.- Jesteśmy teraz blisko.Nie możemy pójść dalej pieszo?Wysiedli i zbliżyli się ostrożnie do krawędzi.Skalne podłoże pod ich stopami ciągnęło się jeszcze przez kilkanaście jardów, a potem urywało raptownie pod ostrym kątem.Dalej szyny biegły same.Rewolwerowiec uklęknął i spojrzał w dół [ Pobierz całość w formacie PDF ]