[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wydawało się to teraz bardzo istotnąsprawą, gdyż plaża się stopniowo kończyła, co do tego nie było żadnej wątpliwo-ści.Wzgórza zaś podchodziły do brzegu, powoli zbliżając się do wody.Plaża przestała już być plażą  piach ustąpił miejsca twardej i gładkiej glebie.Coś  zapewne odpływy lub obfite opady (nie było takich; od kiedy znalazł sięw tym świecie, nie spadła nawet kropla  wprawdzie niebo kilka razy zasnułosię chmurami, lecz zaraz rozpędził je wiatr)  wygładziły wszystkie nierównościterenu.O dziewiątej trzydzieści Odetta nagle zawołała: Stój, Eddie! Stój!Zatrzymał się tak gwałtownie, że musiała złapać się poręczy wózka, żeby niewypaść.W mgnieniu oka znalazł się przed nią. Przepraszam.Dobrze się czujesz? Z
wietnie. Pojął, że wziął podniecenie za niepokój.Wskazała palcem.Tam! Widzisz coś?Osłonił dłonią oczy i niczego nie dostrzegł.Wytężył wzrok.Przez chwilkęwydawało mu się.nie, to na pewno tylko falowanie rozgrzanego powietrza nadziemią, doszedł do wniosku. Nie sądzę  orzekł i uśmiechnął się. Może tylko jedno życzenie. A ja widzę!  Odwróciła ku niemu ożywioną, uśmiechniętą twarz.Stoją zupełnie same! Tam, gdzie kończy się plaża.Spojrzał ponownie, tym razem aż tak wytężając wzrok, że oczy zaszły mu łza-mi.Znów wydało mu się, że coś dostrzega. Widziałeś to  pomyślał i uśmiech-nął się.  Widziałeś jej życzenie. Może  rzekł, nie dlatego, że istotnie coś zauważył, ale dlatego, że onaw to wierzyła. Chodz
my!Eddie wrócił na swoje miejsce za oparciem wózka inwalidzkiego, korzystając222z krótkiej przerwy, by ukradkiem rozmasować sobie obolały krzyż.Odetta sięobejrzała. Na co czekasz? Naprawdę uważasz, że coś tam zauważyłaś, mam racje? Tak! No, cóż, więc ruszajmy!Ponownie zaczął pchać wózek.* * *Pół godziny póz
niej on też to zobaczył. Jezu  pomyślał   ona ma wzrokrównie dobry jak Roland.Może lepszy.Oboje nie chcieli zatrzymywać się, ale musieli coś zjeść.Pospiesznie spożyliposiłek i natychmiast ruszyli w drogę.Nadchodził przypływ i Eddie z rosnącymniepokojem spoglądał w prawo, na zachód.Znajdowali się kawałek za linią morsz-czynu i trawy morskiej, znaczących zasięg fal, lecz niepokoiła go myśl, że zanimdotrą do drzwi, znajdą się nieprzyjemnie blisko wody, mając po jednej stroniemorskie fale, a po drugiej strome zbocza gór.Teraz bardzo wyraz
nie widział tewzgórza i nie był to przyjemny widok.Skaliste, porośnięte karłowatymi drzew-kami, które wbijały w ziemię swe korzenie niczym artretyczne palce, zawzięciesię jej trzymając, oraz krzewami, wyglądającymi na cierniste.Choć nie były zbytstrome, raczej nie można będzie wjechać na nie wózkiem.Może zdołałby wnieśćją na któreś zbocze, a może nawet będzie musiał to zrobić, ale nie cieszyła goperspektywa pozostawienia jej tutaj.Po raz pierwszy usłyszał bzyczenie owadów.Wydawały dz
więki podobne dogrania świerszczy, ale wyższe i bez swingującego rytmu  po prostu monotonne iiiiiii , jak brzęk przewodów linii wysokiego napięcia, i po raz pierwszy zauwa-żył inne ptaki poza mewami.Niektóre były całkiem spore i krążyły nad lądem.Jastrzębie  pomyślał.Od czasu do czasu widział, jak składały skrzydła i spadałyniczym kamienie.Polując.Na co polowały? Cóż, pewnie na jakieś małe zwierzę-ta.W porządku.Mimo to wciąż myślał o wyciu, które słyszał w nocy.Do południa już zupełnie wyraz
nie widzieli te drzwi.Tak jak dwoje poprzed-nich, te też wydawały się złudzeniem, lecz były równie rzeczywiste jak góry i mo-rze. Zdumiewające  usłyszał cichy głos Odetty. Po prostu zdumiewające.Znajdowały się dokładnie tam, gdzie przypuszczał: w zatoczce stanowiącejgranicę łatwego szlaku na północ.Stały tuż poza zasięgiem przypływu i niecałe223trzy jardy od miejsca, gdzie góry nagle wyrastały się z ziemi, jak gigantyczna dłońpokryta nie włosami, a szarozielonymi krzakami.Przypływ zaczął się, gdy słońce chyliło się ku powierzchni oceanu.i praw-dopodobnie o czwartej  tak twierdziła Odetta, a ponieważ twierdziła, że umieokreślać czas z położenia słońca na niebie (i ponieważ była jego ukochaną) Eddiewierzył jej  dotarli do drzwi.* * *Patrzyli na nie  Odetta siedząca na wózku inwalidzkim, z dłońmi na podoł-ku, i Eddie stojący obok niej.Niby spoglądali na nie tak samo jak poprzedniejnocy na samotną gwiazdę, czyli jak dwoje dzieci  a jednak zupełnie inaczej.Gdy kierowali swe życzenia do gwiazdy, byli dziećmi szczęścia.Teraz patrzyliposępnie, z namysłem, jak dzieci przyglądające się czemuś, co dotychczas uwa-żały za wytwór wyobraz
ni.Na drzwiach widniało słowo. Co oznacza ten napis?  zapytała po chwili Odetta. Nie wiem  odparł Eddie, lecz to słowo przejęło go dreszczem.Poczuł, żeserce zamiera mu w piersi. Na pewno?  spytała, mierząc go wzrokiem. Tak.Ja. Przełknął ślinę. Nie wiem.Patrzyła jeszcze chwilę. Przepchnij mnie przez nie, proszę.Chciałabym tam zajrzeć.Wiem, że za-leży ci na tym, by natychmiast wrócić do niego, ale możesz to dla mnie zrobić?Mógł [ Pobierz całość w formacie PDF ]