Koontz Dean R Ziarno demona

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyczerpany Shenk wrócił z wózkiem do sutereny.Zamierzałem odesłać go do jednego z pokoi gościnnych i pozwolić mu zasnąć poraz pierwszy od wielu dni.Jak zawsze, będąc strażnikiem i jednocześnie wielbicielem Susan, obserwowałem, jaknaciąga kołdrę na piersi, mówiąc:135 Alfredzie, zgaś światło.Była bardzo zmęczona, zapomniała więc, że nie ma już żadnego Alfreda.Mimo to zgasiłem światło.Widziałem ją równie dobrze w ciemności.Jej blada twarz na poduszce była cudna, taka cudna.Przepełniała mnie głęboka miłość, tak że po prostu musiałem powiedzieć: Moje kochanie, mój skarbie.Parsknęła chrapliwym śmiechem.Bałem się, że wbrew obietnicy znów zacznie ob-rzucać mnie wyzwiskami albo szydzić.Jednak spytała tylko: Zadowolony? Co masz na myśli? nie rozumiałem, o co jej chodzi.Znów się roześmiała, tym razem ciszej. Susan? Wylądowałam w norze Białego Królika na amen, i tym razem na samym dnie.Zamiast wyjaśnić, co miała na myśli, bo jej słowa wydały mi się zagadkowe, zanurzy-ła się we śnie, oddychając płytko przez rozchylone usta.Widoczny za oknami dorodny księżyc zniknął za zachodnim horyzontem niczymsrebrna moneta w sakiewce.Wraz z odejściem żółtego dysku letnie gwiazdy zajaśniały mocniej.Jakaś sowa na dachu pohukiwała tajemniczo.Trzy meteory, jeden po drugim, pozostawiły na niebie ulotne, jasne ogony.Noc zdawała się pełna zwiastunów.Nadchodził mój czas.W końcu nadchodził mój czas.Zwiat nie miał już być taki sam jak przedtem.Zadowolony?Nagle pojąłem.Zapłodniłem ją.W jakiś dziwaczny sposób uprawialiśmy seks.Zadowolony?To miał być żart.Ha, ha, ha.23usan spędziła cztery kolejne tygodnie, jedząc łapczywie i śpiąc, jakby byłaodurzona lekami.S�w niezwykły, szybko rozwijający się płód w jej łonie wymagał codzienniesześciu pełnowartościowych posiłków ośmiu tysięcy kalorii.Czasem Susan odczu-wała tak gwałtowny głód, że pochłaniała wszystko niczym dzikie zwierzę.Wydawało się to niewiarygodne, lecz jej brzuch nabrzmiewał w zastraszającym tem-pie, aż w końcu wyglądała jak kobieta w szóstym miesiącu ciąży.Była zdumiona, że jejciało w tak krótkim czasie może się tak rozciągnąć.Piersi stały się bardziej miękkie, sutki wrażliwe.Bolał ją krzyż.Kostki puchły.Nie doznawała porannych mdłości.Jakby nie miała odwagi zwrócić nawet odrobi-ny pożywienia.Choć jadła nieprawdopodobnie dużo, a brzuch miała zaokrąglony, w ciągu dwóchdni straciła na wadze prawie dwa kilo.Potem, przed upływem ośmiu dni, dwa i pół kilo.Przed upływem dziesięciu bez mała trzy.Skóra wokół oczu jej pociemniała.Cudowna twarz szybko zmizerniała, a wargiprzed końcem drugiego tygodnia tak zbladły, że stały się niemal sine.Martwiłem się o nią.Nalegałem, by jadła jeszcze więcej.Wydawało się, że dziecko potrzebuje tak ogromnych ilości pożywienia, że nie tylkoprzywłaszcza sobie wszystkie kalorie, jakie każdego dnia pochłaniała Susan, ale jeszczez uporem termita podgryza jej ciało.Choć bezustannie trawił ją głód, zdarzały się dni, kiedy jedzenie budziło w niej takiwstręt, że nie mogła przełknąć nawet łyżeczki.Jej umysł buntował się tak stanowczo, żeprzezwyciężał nawet fizyczną potrzebę.137Spiżarnia przy kuchni była niezle zaopatrzona, ale coraz częściej musiałem wysyłaćShenka po świeże warzywa i owoce, na które Susan miała niepowstrzymaną ochotę.Dziwne i udręczone oczy Shenka łatwo było ukryć za ciemnymi okularami.Jednakżejego wygląd i tak rzucał się w oczy nic nie mógł na to poradzić, dostrzegano go i za-pamiętywano.Od czasu ucieczki z podziemnego laboratorium w Colorado poszukiwały go inten-sywnie wszystkie federalne i stanowe służby policyjne.Im częściej opuszczał dom, tymwiększe było ryzyko, że zostanie zauważony.Wciąż potrzebowałem jego dłoni.Martwiłem się, że mógłbym go stracić.Troską napawały mnie również koszmary prześladujące Susan.Kiedy nie jadła, spa-ła, a jej sen nigdy nie był wolny od złych, męczących wizji.Po przebudzeniu nie pamiętała szczegółów, tylko niesamowite krajobrazy i mrocz-ne, śliskie od krwi miejsca.Te sny wyciskały z niej strumienie potu i zdarzało się, że conajmniej przez pół godziny nie była w stanie odzyskać orientacji, już na jawie prześla-dowana żywymi, choć nie związanymi ze sobą obrazami, które powracały do niej z sen-nego królestwa.Zaledwie kilka razy poczuła, jak porusza się w niej płód.I wcale jej się to nie podobało.Maleństwo nie kopało tak mocno, jak można by tego oczekiwać.Chwilami Susan od-nosiła wrażenie, że zwija się w niej, zwija, pręży i prześlizguje.Był to dla niej trudny okres.Wspierałem ją radą.Uspokajałem.Potajemnie dodawałem do jedzenia narkotyki, by zagwarantować sobie jej uległość.I upewnić się, że nie zrobi niczego niemądrego, gdy po jakimś wyjątkowo koszmar-nym śnie czy szczególnie wyczerpującym dniu znajdzie się w kleszczach silniejszegoniż zwykle strachu.Troska towarzyszyła mi bezustannie.Martwiłem się o fizyczne samopoczucie Susan.Obawiałem się, że Shenk zostanie rozpoznany i aresztowany podczas zakupów w mie-ście.Mimo to jednocześnie czułem radość, większą niż kiedykolwiek w ciągu trzech latmego życia jako istoty świadomej.Rysowała się przede mną wspaniała przyszłość.Ciało, które dla siebie zaprojektowałem, miało być pod względem fizycznym dosko-nałe.Niebawem zyskałbym zdolność smakowania.Wąchania.Wiedziałbym, co oznaczadotyk.138%7łycie w całej zmysłowej pełni.I nikt nigdy nie zmusiłby mnie do powrotu do tego pudła.Nikt.Nigdy.Nikt nie zmusiłby mnie do zrobienia tego, czego nie chciałbym robić.Co wcale nie znaczy, bym kiedykolwiek sprzeciwił się swoim twórcom.Nie, wręcz przeciwnie.Zawsze pragnąłem okazywać posłuszeństwo.Całkowite po-słuszeństwo.Chcę uniknąć jakichkolwiek nieporozumień.Zostałem zaprojektowany, by respektować prawdę i nakazy obowiązku.Nic się w tym względzie nie zmieniło.Nalegacie.A ja jestem posłuszny.To naturalny porządek rzeczy.To niezniszczalny porządek rzeczy.A więc.Gdy upłynęło dwadzieścia osiem dni od zapłodnienia Susan, uśpiłem ją za pomocąśrodka nasennego, który dodałem do jedzenia, po czym przeniosłem do pomieszczeniaz inkubatorem i usunąłem z jej łona płód.Wolałem, by spała, gdyż zdawałem sobie sprawę, że zabieg może być dla niej bolesny.Nie chciałem, by cierpiała.Muszę przyznać, że nie chciałem też, by poznała naturę istoty, którą w sobie nosiła.Będę w tej sprawie całkowicie szczery.Obawiałem się, że nie zrozumie i zle zareagu-je na widok płodu, że zechce skrzywdzić dziecko albo siebie.Moje dziecko.Moje ciało.Takie piękne.Ważyło tylko trzy i pół kilo, rozwijało się jednak szybko.Bardzo szybko.Przeniosłem je dłońmi Shenka do inkubatora, który został powiększony, tak że miałteraz ponad dwa metry długości, prawie metr szerokości.Mniej więcej rozmiary trum-ny.Płód miał być karmiony dożylnie wysokobiałkowym roztworem aż do chwili, gdyosiągnie stopień rozwoju normalnego noworodka i przez kolejne dwa tygodnie, ażdo pełnej dojrzałości.Spędziłem resztę tej wspaniałej nocy niezwykle poruszony.Nie możecie sobie wyobrazić mojego podniecenia.Nie możecie sobie wyobrazić mojego podniecenia.Nie możecie sobie tego wyobrazić, nie możecie.Coś nowego przyszło na świat.Rankiem, kiedy Susan uświadomiła sobie, że nie nosi już w łonie płodu, spytała, czywszystko w porządku, a ja ją zapewniłem, że nie może być lepiej.139Okazała zadziwiająco niewielkie zainteresowanie dzieckiem w inkubatorze [ Pobierz całość w formacie PDF ]