Mickiewicz A. Pan Tadeusz (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nad g�stw� ró�nofarbnych k�osów i badylówWisia�a jak baldakim jasna mg�a motylówZwanych babkami, których poczwórne skrzyde�ka,Lekkie jak paj�czyna, przejrzyste jak szkie�ka,Gdy w powietrzu zawisn�, zaledwo widome,I chocia� brz�cz�, mySlisz, �e s� nieruchome.Dziewczyna powiewa�a podniesion� w r�kuSzar� kitk�, podobn� do piór strusich p�ku;Ni� zda�a si� ogania� g�ówki niemowl�ceOd z�otego motylów deszczu.W drugiej r�ceCoS u niej rogatego, z�ocistego Swieci,Zdaje si�, �e naczynie do karmienia dzieci,Bo je zbli�a�a dzieciom do ust po kolei,Mia�o zaS kszta�t z�otego rogu Amaltei.77Tak zatrudniona, przecie� obraca�a g�ow�Na pami�tne szelestem krzaki agrestowe,Nie wiedz�c, �e napastnik ju� z przeciwnej stronyZbli�y� si�, czo�gaj�c si� jak w�� przez zagony;A� wyskoczy� z �opucha.Spójrza�a - sta� blisko,O cztery grz�dy od niej, i k�ania� si� nisko.Ju� g�ow� odwróci�a i wznios�a ramiona,I zrywa�a si� lecie� jak kraska sp�oszona,I ju� lekkie jej stopy wion�y nad liSciem,Kiedy dzieci, przel�k�e podró�nego wniSciemI ucieczk� dziewczyny, wrzasn�y okropnie;Pos�ysza�a, uczu�a, �e jest nieroztropnieDziatw� ma��, przel�k�� i sam� porzuci�:Wraca�a wstrzymuj�c si�, lecz musia�a wróci�,Jak niech�tny duch, wró�ka przyzwany zakl�ciem;Przybieg�a z najkrzykliwszym bawi� si� dzieci�ciem,Siad�a przy niem na ziemi, wzi�a je na �ono,Drugie g�aska�a r�k� i mow� pieszczon�;A� si� uspokoi�y, obj�wszy w r�cz�taJej kolana i tul�c g�ówki jak piskl�taPod skrzyd�o matki.Ona rzek�a: Czy to pi�knieTak krzycze�? czy to grzecznie? Ten pan was si� zl�knie.Ten pan nie przyszed� straszy�; to nie dziad szkaradny.To goS�, dobry pan, patrzcie tylko, jaki �adny.Sama spójrza�a: Hrabia uSmiechn�� si� mileI widocznie by� wdzi�czen jej za pochwa� tyle;Postrzeg�a si�, umilk�a, oczy opuSci�aI jako ró�y p�czek ca�a si� sp�oni�a.78W istocie by� to pi�kny pan: s�usznej urody,Twarz mia� poci�g��, blade, lecz Swie�e jagody,Oczy modre, �agodne, w�os d�ugi, bia�awy;Na w�osach listki ziela i kosmyki trawy,Które Hrabia oberwa� pe�zn�c przez zagony,Zieleni�y si� jako wieniec rozpleciony. O ty! - rzek� - jakimkolwiek uczcz� ci� imieniem,Bóstwem jesteS czy nimf�, duchem czy widzeniem!Mów! w�asna-li ci� wola na ziemi� sprowadza,Obca-li wi�zi ciebie na padole w�adza?Ach, domySlam si� - pewnie wzgardzony mi�oSnik,Jaki pan mo�ny albo opiekun zazdroSnikW tym ci� parku zamkowym jak zakl�t� strze�e!Godna, by o ci� broni� walczyli rycerze,ByS zosta�a romansów heroin� smutnych!Odkryj mi, Pi�kna, tajnie twych losów okrutnych!Znajdziesz wybawiciela - odt�d twem skinieniem,Jak rz�dzisz sercem mojem, tak rz�dx mym ramieniem.Wyci�gn�� rami�.Ona z rumie�cem dziewiczym,Ale z rozweselonym s�ucha�a obliczem.Jak dzieci� lubi widzie� obrazki jaskraweI w liczmanach b�yszcz�cych znajduje zabaw�,Nim rozezna ich wartoS�, tak si� s�uch jej pieSciZ dxwi�cznemi s�owy, których nie poj�a treSci.Na koniec zapyta�a: Sk�d tu Pan przychodzi?I czego tu po grz�dach szuka Pan Dobrodzi�j?79Hrabia oczy roztworzy�, zmieszany, zdziwiony,Milcza�, wreszcie, zni�aj�c swej rozmowy tony: Przepraszam - rzek� - Panienko! Widz�, �em pomiesza�Zabawy! Ach, przepraszam, jam w�aSnie poSpiesza�Na Sniadanie; ju� póxno, chcia�em na czas zd��y�;Panienka wie, �e drog� trzeba wko�o kr��y�,Przez ogród, zdaje mi si�, jest do dworu proSci�j.Dziewczyna rzek�a: T�dy droga JegomoSci;Tylko grz�d psu� nie trzeba; tam mi�dzy muraw�Rcie�ka.- W lewo - zapyta� Hrabia - czy na prawo?Ogrodniczka, podnios�szy b��kitne ocz�ta,Zdawa�a si� go bada�, ciekawoSci� zdj�ta:Bo dom o tysi�c kroków widny jak na d�oni,A Hrabia drogi pyta? Ale Hrabia do ni�jChcia� koniecznie coS mówi� i szuka� powoduRozmowy. Panna mieszka tu? blisko ogrodu?Czy na wsi? Jak to by�o, �em Panny we dworzeNie widzia�? Czy niedawno tu? przyjezdna mo�e?Dziewcz� wstrz�sn�o g�ow�.- Przepraszam, Panienko,Czy nie tam pokoj Panny, gdzie owe okienko?MySli� zaS w duchu: JeSli nie jest heroin�Romansów, jest m�odziuchn�, przeSliczn� dziewczyn�.Zbyt cz�sto wielka dusza, mySl wielka ukrytaW samotnoSci, jak ró�a Sród lasów rozkwita;Dosy� j� wynieS� na Swiat, postawi� przed s�o�cem,Aby widzów zdziwi�a jasnych barw tysi�cem!80Ogrodniczka tymczasem powsta�a w milczeniu,Podnios�a jedno dzieci� xwis�e na ramieniu,Drugie wzi�a za r�k�, a kilkoro przodemZaganiaj�c jak g�ski, sz�a dalej ogrodem.Odwróciwszy si� rzek�a: Czy te� Pan nie mo�eRozbieg�e moje ptastwo wp�dzi� nazad w zbo�e? Ja ptastwo p�dza�? - krzykn�� Hrabia z zadziwieniem.Ona tymczasem znik�a, zakryta drzew cieniem [ Pobierz całość w formacie PDF ]