[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Są ludzie młodsi od niego, przystojniejsi, możenawet zdolniejsi; żaden z nich jednak nie powiedział mi z tak serdecznym zapałem, że ostatnieszczęście jego życia jest w moim ręku.Czy można się temu oprzeć, choćby nawet zezwolenie z naszejstrony wymagało pewnej ofiary, niech pan sam powie? Zatrzymała się w alei i patrzyła mu w oczy, zniepokojem oczekując na odpowiedz
.- Nie wiem, pani.To sprawa uczuć osobistych - odparł.- To z
le, że mi pan tak odpowiada.Babcia mówi, że pan jest człowiekiem wielkiego charakteru; jadotychczas nigdy nie spotykałam ludzi z wielkim charakterem, a sama mam bardzo słaby.Nie umiemoprzeć się niczemu, Lękam się odmawiać.Może z
le robię, a przynajmniej niektóre osoby dają mi dozrozumienia, że z
le robię wychodząc za barona.Czy i pan tak sądzi? Czy pan potrafiłby usunąć się odkogoś, kto by powiedział, że pana kocha nad własną duszę, że bez wzajemności pana niewielka resztażycia, jaka została, zejdzie mu w osamotnieniu rozpaczy? Gdyby ktoś w oczach pańskich zapadał wprzepaść i błagało ratunek, czy nie podałby mu pan ręki i w ten sposób nie przykuł się do niego, dopókinie nadeszłaby pomoc?- Nie jestem kobietą i nigdy nie byłem proszony o spętanie mego życia na czyjąś korzyść, więc niewiem, co bym zrobił - odparł wzburzony Wokulski.- To tylko wiem jako mężczyzna, że nie potrafiłbymżebrać nawet o miłość.I jeszcze pani powiem - dodał patrzącej na niego z odchylonymi ustami - nietylko nie prosiłbym, ale wprost nie przyjąłbym wyżebranej ofiary z czyjegoś serca.Takie dary zwyklebywają tylko połowiczne.Boczną ścieżką biegł do nich Starski, bardzo zaaferowany, mówiąc:- Panie Wokulski, damy szukają pana w lipowej alei.Jest moja babka, pani Wąsowska.Wokulskizawahał się, co ma zrobić w tej chwili.- O, niech się pan mną nie krępuje - rzekła, mocniej niż zwykle zaczerwieniona, panna Ewelina.-Zresztą zaraz nadejdzie baron i we troje dogonimy państwa.Wokulski pożegnał ich i poszedł."Pięknerzeczy! - myślał.- Panna Ewelina przez litość wychodzi za barona i zapewne przez litość romansuje zeStarskim.Rozumiem kobietę, która wychodzi za mąż dla pieniędzy, choć to głupi rodzaj zarobku.Rozumiem nawet mężatkę, która po szczęśliwym pożyciu nagle zakocha się i oszukuje męża.Nierazzmusza ją do tego obawa skandalu, dzieci, tysiące pęt.Ale panna oszukująca narzeczonego jestzupełnie nowym zjawiskiem."- Panno Ewelino!.Panno Ewelino!.- wołał baron zbliżając się w stronę Wokulskiego.Ten nagleskręcił i wpadł między gazony."Ciekawym - szepnął - co mu powiem, jeżeli mnie spotka?.Po diabła ja wlazłem w to błoto?."- Panno Ewelino!.Panno Ewelino!.- wołał baron już znacznie dalej." Słowik wabi samiczkę - myślał Wokulski.- Właściwie jednak, czy można absolutnie potępiać nawet tękobietę?.Sama przyznaje głośno, że nie ma charakteru, a po cichu - że trzeba jej pieniędzy, którychnie posiada i bez których, jak ryba bez wody, żyć nie potrafi.Więc cóż ma robić?.Wychodzinieszczęśliwa bogato za mąż.A że jednocześnie serce odzywa się w niej, wielbiciel namawia ją, ażebyszła za mąż, i oboje sądzą, że pieszczota starego męża nie zepsuje im smaku, więc robią nowywynalazek: zdradę przed ślubem, nie starając się nawet o patent.Wreszcie może są aż tak cnotliwi, żeumówili się, iż zdradzą go dopiero po ślubie.Bardzo ładne towarzystwo!.Społeczność wytwarzaniekiedy ciekawe produkta.I pomyśleć, że, każdemu z nas może trafić się podobny specjał!.Doprawdy, należałoby trochę mniej ufać poetom, kiedy zachwalają miłość jako najwyższe szczęście."- Panno Ewelino!.Panno Ewelino!.- odzywał się jękliwie baron."Cóż to za podła rola - szepnął Wokulski.- Wolałbym w łeb sobie strzelić aniżeli wyjść na podobnegobłazna."W bocznej alei, przy folwarku, spotkał panie, z którymi była prezesowa i jej pokojówka ze swymkoszem.- A, jesteś - rzekła staruszka do Wokulskiego - to dobrze.Poczekajcież tutaj na Ewelinkę z baronem,który ją może nareszcie znajdzie - dodała lekko marszcząc brwi - a my z Kazią pójdziemy do koni.- Pan Wokulski mógłby także poczęstować cukrem swego konia, który tak go dziś dobrze nosił -wtrąciła nieco zadąsana pani Wąsowska.- Dajże mu spokój - przerwała prezesowa.- Mężczyz
ni lubiÄ… tylko jez
dzić, ale nie pieÅ›cić siÄ™.- NiewdziÄ™cznicy! - szepnęła pani WÄ…sowska podajÄ…c rÄ™kÄ™ prezesowej.OdeszÅ‚y i wkrótce znikÅ‚y zafurtkÄ….Pani WÄ…sowska obejrzaÅ‚a siÄ™, lecz spostrzegÅ‚szy, że Wokulski patrzyÅ‚ na niÄ…, szybko odwróciÅ‚agÅ‚owÄ™.- Czy szukamy narzeczonych? - spytaÅ‚a panna Izabela.- Jak pani każe - odparÅ‚ Wokulski.- To może lepiej zostawić ich w spokoju.Podobno szczęśliwi nie lubiÄ… Å›wiadków.- Pani nigdy nie byÅ‚aszczęśliwa?.- Ach, ja!.Owszem.Ale nie w ten sposób jak Ewelinka i baron.Wokulski uważnie spojrzaÅ‚ na niÄ….ByÅ‚a zamyÅ›lona i spokojna jak posÄ…gí greckich bogiÅ„.",No, już ta nie bÄ™dzie oszukiwać" - pomyÅ›laÅ‚Wokulski.Szli jakiÅ› czas w milczeniu ku najdzikszej stronie parku [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]