George Sand Grzech pana Antoniego

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale oddawać się czas dłuższy zmartwieniu byłotak niezgodne z jego charakterem, że odzyskał od razu zwykłą swoją pogodę.41 Idz przyrządzić śniadanie, moja ty trzpiotko zwrócił się krotochwilnie do swegoochmistrza w spódnicy muszę jeszcze przyciąć dwa drzewa, a pan Emil dotrzyma mitowarzystwa.Ogród w Ch�teaubrun był niegdyś rozległy i wspaniały, jak wszystko, co należało dozamku; większą jego część jednak sprzedano wraz z parkiem, obróconym teraz w poleuprawne, zajmował więc zaledwie przestrzeń paru morgów.Część ogrodu przylegająca dozamku była piękna nadmiarem bujnej roślinności.Trawa i krzewy ozdobne, rosnące terazdziko, odsłaniały gdzieniegdzie parę stopni dawnych schodów lub szczątki murów były tamongiś, za czasów Ludwika XV, kioski i labirynty.Zdobiły je zapewne posągi mitologiczne,wazony, fontanny, pawilony pseudosielskie, przypominające w miniaturze zalotną izmanierowaną ornamentację królewskich rezydencji.Teraz pozostały z nich tylkobezkształtne szczątki zarośnięte dzikim winem i bluszczem, piękniejsze może dziś w oczachpoety i artysty, niż były kiedyś, za czasów swej świetności.Na nieco wyższym planie, okolony płotem z jeżyn, by zagrodzić drogę dwóm pasącym sięswobodnie w dawnym ogrodzie kozom, ciągnął się sad.Rosły w nim sędziwe drzewa,których sękate i pogięte gałęzie, nieprzycinane w kształcie wrzecion lub szpaleru, przyjęłyteraz najdziwaczniejszą postać.Krzyżowały się niby hydry i potworne smoki wijące się podnogami i nad głową przechodnia, tak iż trudno było się tamtędy przedostać nie potknąwszysię o wystające olbrzymie korzenie lub nie pozostawiwszy kapelusza na gałęziach. Stare to sługi rzekł pan Antoni torując drogę Emilowi wśród tych ogrodowychpraszczurów rodzą zaledwie co pięć lub sześć lat, ale cóż za wspaniałe i smakowite owocewydają te wolno krążące, lecz obfite jeszcze soki! Kiedy odkupywałem moją ziemię, wszyscymi radzili, bym wyciął te prastare pnie; moja córka wyprosiła dla nich łaskę z uwagi na ichpiękno i dobrze zrobiłem, żem posłuchał jej rad, bo dają nam rozkoszny cień i niech tylkoniektóre obrodzą, jesteśmy dostatecznie zaopatrzeni w owoce.Niech pan zobaczy, jaka grubajabłoń! Była świadkiem narodzin mego ojca i gotów jestem się założyć, że będzie świadkiemnarodzin moich wnuków.Czy ścięcie takiej dostojnej matrony nie byłoby zbrodnią? A otodrzewo pigwowe, nie daje więcej niż dwanaście pigw do roku.To zdaje się mało przy jegowzroście, ale owoce są wielkości mojej głowy i żółte jak najczystsze złoto.A co za aromat,mój panie! Zobaczy je pan jesienią! A tu wiśnia, niezle obsypana, co? Zdaje mi się, że starzyjeszcze na coś się zdadzą! Trzeba tylko wiedzieć, jak się przycina drzewa.Zawodowyogrodnik powiedziałby panu, że należy przerwać rozwój tych wszystkich gałęzi, poobcinać,przypiłować, zmusić soki, by zamieniły się w pąki.Kiedy jednak człowiek sam jest stary,nabiera doświadczenia, które mu co innego doradza.Jeśli drzewo owocowe przeżyło jużpięćdziesiąt lat poświęcając wszystko dla zwiększenia plonu, trzeba mu zwrócić wolność ioddać na kilka lat w ręce przyrody.Wtedy powraca mu druga młodość, rosną mu bujniegałęzie, liście, odpoczywa.A kiedy zamiast przygarbionego szkieletu stanie się znów prawdziwym drzewem, odpłacinam za to owocując szczodrze.Na przykład tu widzi pan grubą gałąz, która wydaje sięzbyteczna dodał otwierając zakrzywiony nóż ogrodniczy. A ja ją właśnie uszanuję: takpoważna amputacja wyczerpałaby drzewo.W starych organizmach krew nie odnawia się dośćszybko, by mogły znieść operację, którą z łatwością wytrzymują za młodu.To samo jest zrośliną.Usunę tylko suche gałęzie, zeskrobię mech, przytnę trochę końce.Jak pan widzi, tobardzo proste.Naiwna powaga, z jaką pan de Ch�teaubrun oddawał się cały swym sielskim zajęciom,wzruszała Emila i stanowiła kontrast z tym, jak odbywały się podobne sprawy u niego wdomu.Tam sowicie opłacany ogrodnik z dwoma pomocnikami nie wystarczał, by utrzymaćogród jego matki w odpowiedniej świetności i blasku; ona zaś zamartwiała się, jeśli usechłpączek róży lub jeśli zabłąkał się niewłaściwy szczep; pan Antoni natomiast szczycił sięhardym zdziczeniem swych wychowanków i nic nie wydawało mu się płodniejsze i42hojniejsze od darów przyrody.Ten stary sad o niskiej i delikatnej murawie, przystrzyżonejpracowitymi zębami paru cierpliwych owieczek pozostawionych tam bez psa i bez pasterza,ów sad pełen kapryśnej roślinności.o łagodnie falistych zboczach, był uroczym zakątkiem,którego marzeń nie zakłócało niczyje zazdrosne oko. Teraz kiedy skończyłem z moimi drzewami oświadczył pan Antoni nakładając znówkurtkę, którą był powiesił na gałęzi poszukamy mojej córki i pójdziemy na śniadanie.Zdajesię, że nie widział pan jeszcze mojej córki? Ale ona pana już zna, jest bowiem wtajemniczonawe wszystkie sekrety naszego zacnego Jana, on ją tak kocha, że częściej radzi się jej niż mnie.Idz naprzód, Mospanie zwrócił się do psa i powiedz twojej młodej pani, że czas zasiąść dostołu.Cieszysz się, widzę, co? Wiesz dobrze, która godzina, apetyt zastępuje ci zegar [ Pobierz całość w formacie PDF ]