w. Faustyna Kowalska DZIENNICZEK DUCHOWY(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Twoją rzeczą jestwsłuchiwać się w słowa Moje.Na czytanie duchowne przeczytasz jeden rozdział Ewangeliiśw.Jana& [w oryginale przerwa na pół strony zeszytu] (Dz 1709)1710.ZW.FAUSTYNA OPISAAA WIZJ WNIEBOWSTPIENIA PANA JEZUSA26.V.1938 roku.Dziś towarzyszyłam Panu Jezusowi, gdy do nieba wstępował.Byłotrochę z południa, ogarnęła mnie tak wielka tęsknota za Bogiem.Rzecz dziwna, im więcejczułam obecność Bożą, tym gorętsze było pożądanie Jego.Wtem ujrzałam się pośród wielkiejrzeszy uczniów i Apostołów i Matki Bożej; Jezus mówił - aby szli na cały świat nauczającw Imię Moje - wyciągnął ręce i błogosławił im i znikł w obłoku.Widziałam tęsknotęNajświętszej Panny.Dusza Jej całą mocą miłości zatęskniła za Jezusem, lecz tak byłaspokojna i zdana na Boga, że w Jej Sercu nie było ani jednego drgnienia, innego, tylko tak jakBóg chce.(Dz 1710)4281711.MATKA BO%7łA PRZYPOMINAAA ZW.FAUSTYNIE PODSTAW %7łYCIADUCHOWEGO POKORKiedy pozostałam sam na sam, z Najświętszą Panną - pouczała mnie o życiuwewnętrznym.Mówiła mi: - Prawdziwa wielkość duszy jest kochać Boga i upokarzać sięw Jego obecności, całkowicie zapomnieć o sobie i za nic się mieć, bo wielki jest Pan, lecztylko w pokornych ma upodobanie, pysznym zawsze się sprzeciwia.(Dz 1711)1712.ZW.FAUSTYNA WYKAZAAA PEWNEJ OSOBIE, %7łE KAAMAAAGdy mnie znowu odwiedziła pewna osoba, o której wspomniałam już na innymmiejscu, kiedy poznałam, że zaczyna brnąć w kłamaniu, dałam jej poznać, że wiem, że kłamie- zawstydziła się niezmiernie i zamilkła.Wtenczas mówiłam jej o wielkich sądach Bożych, atakże poznałam, że wciąga dusze niewinne na drogi niebezpieczne.Odkryłam jej wszystko,co miała ukryte w sercu, ponieważ musiałam się przezwyciężyć, aby z nią rozmawiać nadowód Panu Jezusowi, że kocham nieprzyjaciół, oddałam jej swój podwieczorek.Odeszła zświatłem w duszy, ale czyn od niej daleki.(Dz 1712)1713.PEWNA OSOBA PRZYNIOSAA ZW.FAUSTYNIE KAOSY ZBO%7łASą chwile, w których Pan Jezus spełnia moje najmniejsze życzenia.Dziś mówiłam, żepragnę widzieć kłosy zboża, a z naszego sanatorium nie widać.Usłyszał to jednak jeden zpacjentów, na drugi dzień wyszedł z sanatorium na pole i przyniósł mi kilka ślicznychkłosów.Wciąż mam separatkę ubraną świeżymi kwiatami, jednak duch mój w niczym nieznajduje zadowolenia, coraz silniej tęsknię za Bogiem.(Dz 1713)1714.ZW.FAUSTYNA MODLI SI ZA PEWIEN KLASZTOR DOTKNITY KRZY%7łEMProsiłam dziś gorąco Pana Jezusa za domem naszym, aby odjąć raczył ten krzyżyk,który nawiedził klasztor.Odpowiedział mi Pan: - Modlitwy twoje są przyjęte na inneintencje, a krzyżyka tego odjąć nie mogę, aż poznają znaczenie jego.Jednak nieprzestałam się modlić.(Dz 1714)1715.ZAY DUCH POWA%7łYA W OCZACH ZW.FAUSTYNY WIARYGODNOZ JEJSPOWIEDNIKASilna pokusa.Kiedy mi Pan dał poznać, jak miłe Mu jest serce czyste, a przez toudzieliło mi się głębsze poznanie nędzy mojej, a kiedy zaczęłam się przygotować dospowiedzi świętej, uderzyły na mnie silne pokusy przeciw spowiednikom.Nie widziałamszatana, ale go czułam, jego straszną złość.- Tak, to zwykły człowiek.- Ale niezwykły, boma moc Bożą.Tak, oskarżyć się z grzechów, to nie jest trudno, ale odsłonić najtajniejszetajniki serca, zdawać sprawę z działania łaski Bożej, mówić o każdym żądaniu Bożym, towszystko, co się dzieje pomiędzy mną a Bogiem - mówić to człowiekowi, to jest ponad siły.Iczułam, że walczę z mocami i zawołałam: -o Chryste, Ty i kapłan - to jedno, zbliżę się dospowiedzi, jako do Ciebie, a nie do człowieka.Kiedy przystąpiłam do kratki, najpierwodkryłam swoje trudności.Kapłan powiedział, że lepiej nie mogłam zrobić, jak najsamprzód429wyjawiając te ciężkie pokusy.Jednak po spowiedzi wszystkie gdzieś pierzchły, dusza mojacieszy się pokojem.(Dz 1715)1716.KTO GARDZIA SIOSTRAMI Z DRUGIEGO CH�RUKiedy raz na rekreacji wyraziła się jedna z Sióstr dyrektorek, że Siostry konwerski niemają uczuć, więc można z nimi postępować sztywno.Zasmuciłam się tym, że siostrydyrektorki tak mało znają Siostry konwerski i że sądzą tylko z pozorów.(Dz 1716)1717.DUSZE PUSTE NISZCZ W SOBIE %7łYCIE BO%7łEDziś rozmawiałam z Panem, który mi powiedział: - są dusze, w których nie mogę niczdziałać, są to dusze, które ustawicznie śledzą innych, a nie wiedzą, co się dzieje w ichwłasnym wnętrzu.Ustawicznie mówią o innych, nawet w czasie ścisłego milczenia, którejest przeznaczone na rozmowę ze Mną; biedne dusze, nie słyszą słów Moich, pozostająpuste ich wnętrza, nie szukają Mnie wewnątrz własnego serca, ale, w gadulstwie, gdzieMnie nigdy nie ma.Czują swą pustkę, a jednak nie uznają własnej winy, a dusze, wktórych w całej pełni króluję, są dla nich ustawicznym wyrzutem sumienia.One zamiastsię poprawić, jednak serce ich wzbiera zazdrością, a jeżeli się nie upamiętają - brnądalej.Serce dotychczas zazdrosne poczyna być nienawistne.I są już bardzo bliskieprzepaści, zazdroszczą innym duszom darów Moich, a same ich przyjąć nie umieją i niechcą.(Dz 1717)1718.ZW.FAUSTYNA OPOWIEDZIAAA O SWEJ DUCHOWEJ JEDNOZCI Z PANEMEUCHARSTYCZNYMPrzebywać u stóp Twoich, Boże utajony,To duszy mojej rozkosz i raj,Tu dajesz mi się poznać, Nieogarniony,I słodko mówisz do mnie: daj mi serce, daj [ Pobierz całość w formacie PDF ]