[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cały mój organizm o dziecko krzyczał…Opanowawszy się do reszty, zachwyconym wzrokiem we mnie wpatrzony, spytał o drugą sprawę.Mimo szału, pamięci nie stracił.Cała ta karuzela z Armandem wydała mi się nagle z jednej strony kompletnie nieważna i pozbawiona jakiegokolwiek znaczenia, z drugiej przerażająca, jeśliby miała dotyczyć Gastona.Zamigotało mi w głowie milion przypuszczeń i możliwości, jakby wir, z iskier złożony.Uświadomiłam sobie, że nie wiem, czy Roman dziś czego nie odkrył, i poczułam potrzebę powrotu do domu.Ale nie, zaraz, niech Gaston pozna temat bodaj ogólnie.Bo może ja przesadzam…- Nie przesadzam - odpowiedziałam sama sobie tonem dość ponurym.- Armand Guillaume uparł się wejść w posiadanie mojego majątku, jako jedyny mój krewny, choć nieślubny, to jednak po pradziadku w prostej linii.Próbował mnie zabić.Podpisałam testament, więc przestał próbować, ale, jak sądzę, postanowił mnie poślubić, w czym ty stanowisz zasadniczą przeszkodę.Nie poślubiłabym go, nawet gdyby został jedynym człowiekiem na ziemi…Urwałam nagle i zastanowiłam się.Gdybyśmy tak istotnie zostali jedynymi ludźmi na ziemi, Armand i ja… I gdyby od mojej decyzji zależało odrodzenie ludzkości… O Boże, cóż za odpowiedzialność…!- No trudno - podjęłam posępnie i z oporem.- Może wtedy.Ale upijałabym się za każdym razem i wyobrażałabym sobie, że to nie on, tylko ty.Mam na myśli, gdyby to było coś takiego jak Adam i Ewa, i bez mojego poświęcenia ludzkość przepadnie, więc to jakby kara boska…Przerwałam znów, bo Gaston zaczął się strasznie śmiać.- Niczym innym nie przekonałabyś mnie równie dokładnie, jak tym apokaliptycznym obrazem.Przyznaję, wierzę głęboko, że go nie chcesz i nic we mnie tej wiary nie zachwieje! Gdybyś widziała samą siebie…!Prawda musiała mi się na twarzy ukazać.Wypogodniałam nieco.- Czekaj, nie to ważne.Boję się, Roman również, że on spróbuje teraz zabić ciebie.Jeśli urodzę dziecko, zabije dziecko.Jeśli będę miała męża i sześcioro dzieci, i na ich korzyść podpisany testament, zabije wszystkich, a mnie na końcu, i wtedy znów będzie dziedziczył.Nie, nie krzyw się, to nie histeria, trzeba go widzieć, jest w nim jakiś zakamieniały upór, on wcale nie będzie czekał sześciorga dzieci, zacznie od razu.Gaston, ja się boję!Gaston spoważniał.Był zapewne zdania, że jeśli nawet histeryzuję, może mi to w moim stanie zaszkodzić.Ewentualnie urodzę znerwicowane dziecko.- W porządku, rozumiem.Muszę pogadać z Romanem.A propos, dlaczego właściwie rozmawiamy tutaj, a nie w domu?- Żeby w domu mogli mówić, że mnie naprawdę nie ma, bo się panicznie boję gości.Jestem pewna, że ktoś by się napatoczył! Ostatnio jakby się zmówili, żeby przeszkadzać!Ugryzłam się w język, tym razem delikatnie, pamiętna ugryzienia poprzedniego.bo uświadomiłam sobie, że głównej zgryzoty dostarczali mi goście sprzed stu piętnastu lat.Obecni trochę mniej.Zarazem ulgi doznałam, że nie wyrwało mi się nic o barierze…- No dobrze, teraz już możemy wrócić - zadecydowałam.- Wiesz najważniejsze…Owszem, Roman potwierdził moje obawy.Armand istotnie go śledził i odczepił się dopiero, ujrzawszy robiącą zakupy Siwińską.Na szczęście było już za późno, żeby mógł dogonić mnie na lotnisku i jakiekolwiek miał zamiary, musiał z nich zrezygnować.Wszyscy troje, świadomi faktu podstawowego, że w żadnym wypadku morderca nie może dziedziczyć po ofierze, wymyśliliśmy kilka powieści kryminalnych, w których ofiara padałaby trupem na skutek przypadku.Tylko takim sposobem Armand mógł skorzystać.Musiałby jednak doczekać zmiany testamentu, a o mojej ciąży jeszcze wiedzieć nie mógł, możliwe zatem, że czekałby ślubu.Zawarcie związku małżeńskiego automatycznie anuluje testament poprzedni…W żadnym wypadku jednakże podejrzenia nie mogłyby paść na niego i tu chyba każde z nas wczuło się w rolę zbrodniarza.Jak zabić osobę, dysponując alibi doskonałym? Wyszło nam, że samochód do tych celów najlepszy, o ile wykluczy się najemnego zabójcę, a w tej kwestii byliśmy zgodni.Przenigdy Armand nie zawiesiłby sobie takiego miecza nad karkiem, raczej zabiłby także wynajętego zabójcę.Zatem samochód.Kto z nas miał przestać jeździć samochodem, Gaston czy ja…?Roman okazał najwięcej rozumu.Po zastanowieniu odgadł, że pan Guillaume na razie zamierza tylko stwierdzić, dokąd najczęściej jeździmy i kiedy.Upatrzyć sobie czas i miejsce.Może zechce także pośledzić pana de Montpesac w Paryżu, ale i tak swojego czynu dokona po naszym ślubie.Nie musi natychmiast, zaczeka, aż coś tam zrobię z testamentem…Poczułam, że nienawidzę wszystkich testamentów świata…Gaston wysunął propozycję podróży poślubnej.W październiku i listopadzie Sycylia jest cudownie piękna, Peloponez też się nadaje, na półkuli południowej w ogóle jest wiosna, więc może Australia albo Rodezja.On w tej chwili odwala robotę za trzech, pracuje po dwadzieścia godzin dziennie, wspólnikowi zostawi samą przyjemność, będzie mógł wziąć dodatkowy urlop.W głowie mi się od tych projektów zakręciło, niemal przestałam brać udział w rozmowie, bo tak naprawdę chciałam zostać w moim własnym domu, razem z upragnioną ciążą i Gastonem, wszystko jedno, w Sękocinie czy w Montilly… No, może na tę Sycylię na chwilę wyskoczyć, przelecieć się wreszcie samolotem, a potem już tylko napawać się swoim szczęściem bez obaw, lęków, stróżowania…Nie wiem, do jakich wniosków oni obaj doszli, bo sama zaczęłam myśleć jakoś obok, więcej w tym było moich chęci niż realizmu [ Pobierz całość w formacie PDF ]