[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Całą drogę studiował listę ofiar i opis wydarzeń, domagając się dodat-kowych informacji, dzięki czemu wszyscy dotarli na miejsce rozpaczliwie niewyspani.Na szczęście sprawę zakwaterowania mieli załatwioną.Fotograf okazał się nie tylkoprzydatny, ale także uczynny.Zadzwonił do dyrekcji PGR, zamówił dla biura dwa po-koje gościnne i zapowiedział przyjazd czterech osób z listem polecającym.Teraz mu-sieli tylko dopełnić formalności, polegających na podpisaniu oświadczenia, iż decyzjęw kwestii noclegu w zamku podejmują na własną odpowiedzialność i w razie czego niebędą rościć żadnych pretensji.Oświadczenie podpisał Zygmunt jako jedyny pełnoletni.Rozpakowali rzeczy i wyszli na rekonesans.Panowała odwilż.Brnąc w mokrym, lepiącym się śniegu, potykając się i przewra-cając na niewidocznych pod nim nierównościach, obeszli budowlę dookoła.Po prze-ciwnej stronie istotnie znajdował się taras.Zajmował cały środek budynku na wysoko-ści pierwszego piętra, jednym końcem przytykał do poprzecznego, pałacowego skrzy-dła, drugi zaś stanowiły ozdobne, szerokie schody, schodzące na poziom parteru.Pod-trzymywały go słupy, za którymi widać było w głębi zamurowane cegłami otwory dol-nych komnat.Podobne kamienne słupy, dość dziwne, bo jakby nie wykończone, wysta-wały z masywnej balustrady.Kilka z nich miało dekoracyjne kapitele i było połączoneze sobą łukami, reszta sterczała luzem.143 Według opisu technicznego nie wiadomo, co to jest  zakomunikowała Tereska. Albo dawny renesansowy dziedziniec, który się, rozleciał, albo nowy renesansowydziedziniec, który nie został wykończony.Wszędzie piszą  przypuszcza się albo  praw-dopodobnie. Prawdopodobnie wszyscy cierpią na zaburzenia równowagi psychicznej  zaopi-niował cierpko Zygmunt. Tutaj zleciał fotograf  przypomniała Okrętka.Stali i gapili się na dziwaczne słupy z kamienia, aż Januszek przypomniał, że w pla-nach mieli jeszcze nawiązanie znajomości z cieciem.Cięć nazywał się Jesionek, fotografwypowiadał się o nim bardzo pozytywnie i polecał go jako osobę godną zaufania, cow tym całym morzu niepewności stanowiło pewną pociechę.Znany z fotografii domek pojawił się na końcu ścieżki, która poprowadziła ich odnarożnika zamku.Za domkiem widać było ściany parterowej kotłowni z wysokim ko-minem.Jesionka najpierw usłyszeli, a potem zobaczyli, zajęty był bowiem wygrzebywa-niem koksu z wielkiej, pokrytej śniegiem hałdy.Sypał go na taczki.Koks hurgotał, a Je-sionek pogwizdywał.Przyjrzeli mu się z zainteresowaniem i stwierdzili, że wygląda sympatycznie, śred-niego wzrostu, dość gruby, zwalisty, z czerstwą, dobroduszną twarzą i sumiastymi wąsa-mi.Na oko mógł mieć ze 60 lat.Chętnie wdał się w pogawędkę, opierając dłonie na sty-lisku łopaty i patrząc na nich życzliwie.Przekazali pozdrowienia od fotografa, dowiedzieli się, gdzie tu można robić zakupyspożywcze, po czym zamilkli.Wsparty na łopacie Jesionek przyglądał im się z zacieka-wieniem, grono badaczy zaś zastanawiało się, jak by tu taktownie podjąć zasadniczy te-mat.Za domkiem zagdakała jakaś zapóz
niona kura i Okrętka nagle westchnęła. Mój Boże, jak tu spokojnie!  rzekła tonem cichej tęsknoty. Jak to przyjemnietak spokojnie żyć. Ano, ja tu żyję już prawie czterdzieści lat  odparł żywo Jesionek. Dzieci weświat poszły, a my tu z żoną.Spokojnie jest, nie powiem, nawet aż za bardzo.Tyle żew tem zamku co i raz to się coś wyprawia. Co się wyprawia?  zainteresowała się Tereska i gwałtownością wręcz zachłan-ną.Jesionek sięgnął do kieszeni, powoli wyjął paczkę papierosów, wydłubał jednego i za-palił.Cztery pary oczu patrzyły na niego w napięciu. To nic nie wiecie?  spytał z lekkim niedowierzaniem. Nie mówili wam, że tu straszy?Milczeli wszyscy, niepewni, co powinni teraz okazać, ciekawość czy sceptycyzm.Je-sionek nie oczekiwał odpowiedzi.144 Bo straszy nie do wytrzymania  podjął smutnie. Mieli remont tu robić, wy-rychtować to elegancko, wczasy zrobić.A to by zaraz było weselsze życie.Nazjeżdżało-by się narodu od wiosny do jesieni, a nawet i w zimie, człowiek by może co zarobił, a za-wsze uciecha.Ale nic z tego. Bo co?  wyrwało się Januszkowi. Ano, bo straszy.Byli tu różni i żaden nie wytrzymał i tak otóż nic się nie robi.Niszczeje tylko, aż się całkiem rozleci.Popatrzył w kierunku zamku, westchnął, gestem beznadziejności rzucił niedopałekpapierosa i przydeptał go butem.Od strony domku rozległ się pełen wyrzutu damskigłos. Feluś! A zaproszę państwa do środka, co tak będziecie na mrozie gadać! To żona  wyjaśnił Jesionek. Ja się Feliks Jesionek nazywam.Zygmunt pośpiesznie, acz wytwornie dokonał prezentacji całego towarzystwa.Dam-ski głos z domku powtarzał swoje zaproszenie. Zaraz, nie pali się!  odkrzyknął Jesionek. Muszę koksu przyrzucić! Pomożemy panu  zaofiarował się żywo Zygmunt. Gdzie to odwiez
ć? Ma panmoże drugie taczki? Januszek. Już się robi!  podchwycił ochoczo Januszek.Pomogli wszyscy czworo, przewożąc i zsypując koks do składu opału w pomieszcze-niu obok kotłów i w kwadrans póz
niej siedzieli w maÅ‚ym domku, w reprezentacyjnympokoju, zapchanym tysiÄ…cem ha5àowanych poduszek [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]