Cierpienia wynalazcy Balzac H

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Słuchaj, Dawidzie, jesteśmy koledzy ze szkół, będę cię bronił; ale wiedz dobrze, ta obro-na na wspak prawu będzie cię kosztowała pięć do sześciu tysięcy!.Nie narażaj swojegomienia.Sądzę, że będziesz zmuszony podzielić korzyści wynalazku z którymś z naszych fa-brykantów.Zastanów się, sporo wody upłynie, nim zdołasz kupić albo zbudować papiernię:trzeba ci będzie zresztą opatentować wynalazek.Wszystko to wymaga czasu i pieniędzy.Komornicy rzucą się na ciebie może za wcześnie, mimo sztuczek, jakimi spróbujemy się bro-nić.29 Mam swoją tajemnicę rzekł Dawid z naiwnością uczonego. A zatem tajemnica twoja będzie twą deską zbawienia odparł Petit Claud, odtrącony wpierwotnej i lojalnej intencji uniknięcia procesu za pomocą układu nie chcę jej znać; aleposłuchaj mnie dobrze: skryj się ze swoją pracą gdzieś pod ziemię, niech cię nikt nie widzi inie może podejrzewać środków wykonania, inaczej deskę twoją wykradną ci spod nóg.Wy-nalazca bywa niekiedy bardzo naiwny! Nadto myślisz o swoich sekretach, aby móc myśleć owszystkim.W końcu zaczną się domyślać celu twoich poszukiwań, otoczony jesteś fabry-kantem! Ilu fabrykantów, tylu wrogów! Wydajesz mi się niby gronostaj wśród strzelców, ba-czże, abyś im nie oddał skóry. Dziękuję, drogi kolego, sam sobie powtarzałem to wszystko wykrzyknął S�chard alewdzięczny ci jestem, iż okazujesz mi tyle przezorności i troski.Nie o mnie chodzi w tymprzedsięwzięciu.Mnie tysiąc dwieście franków rocznie starczyłoby w zupełności, ojciec zaśzostawi mi kiedyś co najmniej trzy razy tyle.%7łyję miłością i myslą! Boskie życie.Chodzi oLucjana i o żonę, dla nich pracuję. Dobrze więc, podpisz to pełnomocnictwo i nic zaprzątaj się już niczym prócz swego wy-nalazku.W chwili gdy trzeba będzie ukryć się przed dekretem uwięzienia, uprzedzę cię wwilię, należy wszystko przewidywać.I przyjm ode mnie radę, abyś nie pozwolił wchodzić wswój próg nikomu, kogo nie jesteś pewien jak samego siebie. C�rizet nie zgodził się odnowić dzierżawy, stąd te drobne kłopoty pieniężne.Zostajeprzeto w domu jedynie Maryna, Kolb Alzatczyk przywiązany do mnie jak pies żona mojai teściowa. Słuchaj rzekł Petit Claud nie trzeba ufać i psu. Nie znasz go! wykrzyknął Dawid. Kolb to drugi ja. Godzisz się, abym go wziął na próbę? Dobrze rzekł S�chard. Zatem do widzenia; racz powiedzieć pięknej pani S�chard, aby się potrudziła do mnie;pełnomocnictwo żony jest nieodzowne.I, mój drogi, nie zapominaj, że dach pali ci się nadgłową rzekł Petit Claud, uprzedzając w ten sposób Dawida o wszystkich nieszczęściachprawnych, jakie miały się zwalić na niego. Jestem tedy jedną nogą w Burgundii, a drugą w Szampanii rzekł do siebie Petit Claudodprowadzając przyjaciela swego Dawida do drzwi kancelarii.Dręczony kłopotami, jakie przynosi z sobą brak pieniędzy, zgryzotami, jakie mu sprawiałstan żony, podciętej haniebnym postępkiem Lucjana, Dawid szukał ciągle rozwiązania swegoproblemu; otóż, udając się do Petit Clauda, żuł po drodze, przez roztargnienie, w ustach ło-dygę pokrzywy, którą włożył był do wody, aby dojść do jakiegoś sposobu moczenia łodygprzeznaczonych na materiał do wyrobu masy.Idąc przez ulicę, dosyć zadowolony z konfe-rencji, znalazł w zębach kulkę miazgi, wziął ją na rękę, rozpłaszczył i ujrzał masę doskonal-szą od wszystkich swych dotychczasowych kompozycji; główną bowiem ujemną stroną mia-zgi roślinnej jest brak spójności.Słoma, na przykład, daje papier łamiący się, jakby metalicz-ny i dzwięczny.Przypadki takie wchodzą w rękę jedynie śmiałym poszukiwaczem natural-nych przyczyn! Trzeba mi teraz rzekł sobie operację, której dokonałem w tej chwili bezwiednie, za-stąpić działaniem machiny i czynnika chemicznego.Stanął przed żoną w upojeniu wiary i triumfu. Och, mój aniele, bądz bez obawy! rzekł Dawid widząc, że żona płakała. Petit Claudręczy nam za spokój na kilka miesięcy.Wynikną z tego koszty, ale ostatecznie, jak powie-dział mi na rozstaniu: ,,Każdy obywatel ma prawo kazać czekać wierzycielowi, byle w końcuzapłacił kapitał, procenty i koszty!.Więc dobrze, zapłacimy. A żyć? rzekła biedna Ewa, która myślała o wszystkim.30 Och, to prawda! odparł Dawid podnosząc rękę do ucha owym nieokreślonym ruchem,wspólnym prawie wszystkim ludziom w zakłopotaniu. Matka będzie pilnować Lucusia, a ja mogę zacząć pracować rzekła [ Pobierz całość w formacie PDF ]