[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.  Zapomniałam spakować moje chusteczki do nosa z irlandzkiego płótna.Prześlijcie mi je przez Telpor  wyrecytowała Freya. Mat i ja rozważali-śmy wszystkie logiczne możliwości.Ta wydaje się najbliższa stanu faktycznego.Sparta. Tak  przyznał starszy. Państwo wojenne.Znana wszystkim podże-gaczka.Leżąca w geograficznym sąsiedztwie Aten, choć zbyt daleko na bezpo-średnie kontakty. Jeszcze raz popatrzył na swego kolegę. Jak myślisz, czyzdołamy dostać się do środka i nadać sygnał foniczny?  Schwycił zmontowanąprzed chwilą broń. No pewnie  pokiwał głową tamten.Starszy policjant uruchomił broń.Gdy Freya zobaczyła, co się dzieje, krzyknęła śmiertelnie przerażona i zaczęłauciekać.Chciała być jak najdalej od tego miejsca, gdyż znała już przeznaczeniedziwnego urządzenia: był to przenośny miotacz gazów paraliżujących system ner-wowy.Pomyślała, że oto znowu ociera się o śmierć, i była to jej ostatnia spójnamyśl.Potem został już tylko pęd i oglądane w przelocie sceny rozgrywające sięza jej plecami.Strzegący przekaz
nika uzbrojeni wartownicy rzucają się do ucieczki.Uodpornieni na działanie gazu przez wszczepione hormony modyfikująceagenci KANT-u biegną w stronę bramy, wyciągając po drodze krótkie pistoletylaserowe z lunetami celowniczymi.To był ostatni zapamiętany przez nią obraz.Panika i zmęczenie nasiliły się dotego stopnia, że póz
niej przed oczami miała już tylko ciemność i w tej ciemności59odczuwała jedynie obecność innych, biegnących wraz z nią ludzi; nie była sama:docierało do niej promieniowanie przyszłości.Mat, pomyślała.Nie będziesz miał swojej agencji na Paszczy Wieloryba.A przecież ostrzegałam cię.Mówiłam ci.Ale może teraz przynajmniej oni teżstracą panowanie.Jeśli zakodowana wiadomość dotrze na Ziemię.Jeśli dotrze.A nawet gdy tak się stanie, czy po tamtej stronie, na Ziemi, znajdzie się ktośna tyle sprytny, by wiedzieć, co z tym zrobić?VIIIZgodnie z ustaloną procedurą, oczekujący na orbicie Plutona Al Dosker otrzy-mał z Ziemi tekst depeszy, która z Paszczy Wieloryba nadeszła do nowonowojor-skiego biura KANT-u.ZAPOMNIAA
AM SPAKOWA
MOJE CHUSTECZKI DO NOSA Z IR-LANDZKIEGO PA
ÓTNA.PRZYZ
LIJCIE MI JE PRZEZ TELPOR.FREYA.Niespiesznie przeszedł na rufę statku.W takiej odległości od Słońca wszystkowydawało się spowolnione, tak jakby gwiezdny zegar wybijał tu inny rytm.Otworzył skrzynkę kodów i przerzucił fiszki zaczynające się na Z.Odnalazłwłaściwy kartonik.Miał już klucz.Teraz pozostało mu tylko wprowadzić dane dokomputera.Po chwili drukarka wypluła krótki pasek papieru.Oderwał go niecierpliwiei przeczytał:DYKTATURA WOJSKOWA.%7łYCIE W BARAKACH NA SPARTAC
SKICHZASADACH.PRZYGOTOWANIA DO WOJNY PRZECIW NIEZNANEMUWROGOWI.Dosker przez chwilę stał w bezruchu, a potem uruchomił program jeszczeraz.Odpowiedz
nadeszła taka sama.Nie było więc mowy o pomyłce.OstatecznieMatson Glazer-Holliday osobiście programował komputer.Nareszcie coś, pomyślał.Jedna spośród pięćdziesięciu kombinacji opisują-cych wszelkie możliwe stany pośrednie od piekła aż po.Pola Elizejskie.Ta, która nadeszła, miała numer dziesiąty i leżała wyraz
nie po piekielnej stro-nie.Było mniej więcej tak z
le, jak się tego spodziewał.Teraz już wiemy, pomyślał.Wiemy.i nie możemy z tego zrobić żadnego użytku.Wbrew pozorom skrawek papieru z zakodowaną wiadomością był zupełniebezużyteczny.Komu bowiem, zastanawiał się w duchu, możemy go pokazać?60Ich własna organizacja, zjednoczenie KANT, została poważnie osłabiona ak-cją Mata, który zabrał ze sobą najlepszych ludzi.Na miejscu pozostał tylko per-sonel urzędniczy w Nowym Nowym Jorku i on.No i oczywiście Rachmael ben Applebaum, zagubiony razem z  Omphalo-sem gdzieś w hiperprzestrzeni, zajęty zapewne tajnikami antycznej greki.Z biura w Nowym Nowym Jorku nadeszła kolejna zakodowana depesza.Tymrazem znacznie szybciej powędrowała do komputera, a gdy pojawił się wydruk,Al przeczytał go z przerażeniem, w poczuciu spóz
nionego wstydu, że nie zdołałprzeszkodzić planom Matsona.Czuł się odpowiedzialny za to, co zaszło.NIE ZDOA
AMY SI
UTRZYMA
.WIWISEKCJA POST
PUJE.Czy potrafię wam pomóc?  zastanawiał się, szalejąc w bezsilnej wściekło-ści.Niech cię diabli, Matson, że też musiałeś to zrobić; zawsze byłeś zachłanny.Zabrałeś dwa tysiące agentów i Freyę Holm tylko po to, żeby dać się wyrżnąć,a my nie możemy nic na to poradzić, przede wszystkim dlatego, że nas właściwienie ma.A jednak było coś, co mógł zrobić.Co prawda nie było to bezpośrednio zwią-zane z ratowaniem setek Ziemian, którzy w ciągu najbliższych dni czy tygodnipoprzez Telpor dotrą na Paszczę Wieloryba.Na razie chciał pomóc jednemu czło-wiekowi, który jak najbardziej zasługiwał na uwolnienie od dobrowolnie nałożo-nego ciężaru, tym bardziej, że ciężar ten, w świetle dwóch ostatnich dostarczo-nych przez Korporację Wideofon depesz, stawał się zupełnie zbyteczny.Nie bacząc na ryzyko wykrycia przez ONZ-owskie służby nasłuchu, Al Do-sker wysłał w stronę  Omphalosa wiązkę fal radiowych w zakresie UKF.Gdy poruszający się z nadszybkością statek nadał spoza granic Układu Sło-necznego sygnał gotowości, Dosker zapytał brutalnie: Jak sobie radzisz z odami Pindara? Jak narazić uważam je za dziecinne bajeczki.- Głos Rachmaela napływałz oddali, zmieszany z występującymi w tle szumami zakłóceń. Ale przecieżmiałeś się ze mną nie kontaktować, dopóki. To już się stało  powiedział Dosker. Mamy szyfr, którego nie moż-na złamać, z tej prostej przyczyny, że w transmitowanym tekście nie ma żadnychistotnych danych.Słuchaj uważnie, Rachmaelu. Nadajnik statku wzmacniałjego słowa i wysyłał w przestrzeń, a równocześnie aparatura pomocnicza zapi-sywała wszystko, co mówił, i powtarzała kilkakrotnie w krótkich odstępach cza-su.Sądził, że oparta na statystyce zasada wielokrotnych powtórzeń będzie naj-lepszym sposobem pokonania dzielącej go od  Omphalosa odległości i jak naj-wierniejszego przekazania informacji. Znasz zapewne kawał o opowiadającymdowcipy więz
niu.W pewnej chwili wstaje i krzyczy  trzy.I wszyscy wybuchająśmiechem. Tak. W głosie Rachmaela zabrzmiało zrozumienie. Ponieważ  trzyoznacza numer znanego wszystkim żartu; ostatecznie gdy jakaś grupa ludzi jest61skazana wyłącznie na swoje towarzystwo. Depesza, którą odebraliśmy dzisiaj z Paszczy Wieloryba, została uło-żona na takiej samej zasadzie  wyjaśnił Dosker.Jako dekodera używamykomputera pracującego w systemie binarnym.Wszystko zaczęło się od tego,że każdej literze alfabetu przyporządkowaliśmy rezultaty rzutu monetą.Reszkaoznaczała zero lub przejście zamknięte; orzeł  jedynkę lub przejście otwar-te.W ten sposób przez cały czas mieliśmy do czynienia tylko z zerem i jedyn-ką; był to modus operandi naszego komputera [ Pobierz całość w formacie PDF ]