[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odwróciłem wzrok i zwolniłem tempo, aby dla odmiany pomaszerować trochę obok Stinga.Dotrzymywał nam kroku i ku memu zadowoleniu nie wyglądał na zmęczonego.Hmm, Madonetka.Odwróć myśli, Jim, skup się na robocie.Nie na panienkach.Tak, wiem, Madonetka przykuwa uwagę dużo silniej niż cokolwiek innego.Ale nie czas na zbytki i lekkomyślność.- Jak daleko do zmierzchu? - zapytał Stingo.- Twoja pigułka zużywa się jak diabli.Rzuciłem hologram zegarka.- Naprawdę nie wiem.bo nawet nie znam długości dnia na tej planecie.Zegarek, tak samo jak komputer, podlega czasowi statku.Już dość dawno wyrzucili nas za bramę.-Zerknąłem na niebo.- Coś mi się zdaje, że słońce wcale nie ma ochoty chylić się ku zachodowi.Pora na konsultację.Trzykrotnie zagryzłem mocno zęby po lewej stronie szczęki, co powinno wysłać sygnał z modułu w dziąśle.- Tu Tremearne - zadudniło mi pod czaszką.- Słyszę pana.- Co słyszysz? - spytał Stingo.- Cicho, rozmawiam przez radio.- Przepraszam.- Odbiór czysty po tej stronie.Melduj.- Machmeni nie oczarowali nas za bardzo.Parę godzin temu wyszliśmy z miasta i wędrujemy stepem.- Mam was na mapie, namiar satelitarny.- Widać jakieś zgraje Fundamentaloidów?- Kilka.- Czy któraś jest blisko nas?- Tak, jedna, po lewej stronie.Mniej więcej w takiej odległości, jaką pokonaliście dotąd.- Brzmi nieźle.Ale najpierw jedno ważkie pytanie.Jak długo trwa tutejszy dzień?- Około stu godzin standardowych.- Nic dziwnego, że czujemy zmęczenie, a słońce wciąż praży w najlepsze.Dzień trwa tu co najmniej cztery razy dłużej, niż ustawa przewiduje.Czy może pan kazać orbiterowi spojrzeć na trasę, którą pokonaliśmy - i spraw­dzić, czy nie mamy ogona?- Już to zrobiłem.Żadnych intruzów w polu widzenia.- To wspaniała wiadomość.Koniec, wyłączam się.-Podniosłem głos.-Kompania - stój! Rozejść się.Przekażę wam część rozmowy, której nie słyszeliście.Nikt nas nie śledzi.- Zaczekałem, aż ucichną bezładne okrzyki rado­ści.- Co oznacza, że zatrzymujemy się tutaj na jedzenie, picie, spanie i tak dalej.Przeciągnąłem się leniwie, rzuciłem na ziemię torbę, uwaliłem się i oparłem o nią głowę, wskazując na odległy horyzont.- Fundamentoloidowscy nomadzi są gdzieś tam.Prę­dzej czy później musimy ich spotkać - głosuję za później.- Wniosek poparty, przeszedł.- Wszyscy przyjęli już pozycję horyzontalną.Pociągnąłem spory łyk wody i nawi­jałem dalej.- Tutejsze dni są cztery razy dłuższe od tych, do których jesteśmy przyzwyczajeni.Myślę, że wystarczy walki, masze­rowania i wszystkiego na dzisiaj, na ćwierć doby, czy jak to zwać.Prześpijmy się na ziemi, a po wypoczynku ruszamy dalej.Moja rada okazała się zbędna, gdyż powieki już się zamykały.Nie zostało mi nic innego, jak zacisnąć swoje.Czułem, że odpływam, gdy raptem zaświtało mi, że nie jest to najlepszy pomysł pod słońcem.Stękając podniosłem się z ziemi i wziąłem tyłek w troki, aby ich nie budzić.- Halo, Tremearne.Słyszy mnie pan?- Tu sierżant Naenda.Kapitan odpoczywa na tej zmia­nie.Mam posłać po niego?- Nie, jeśli go pan zastępuje - i ma pod ręką aktualne obserwacje satelitarne.- Mam.- To proszę im się przyjrzeć.Zrobiliśmy sobie przerwę na sen i nie chciałbym go zakłócać.Jeśli pan zobaczy, że coś lub ktoś podkrada się do nas - proszę krzyknąć.- Zrobi się.No to lulu.Lulu! Co się porobiło z tym wojskiem? Pokuśtykałem z powrotem do swoich współtowarzyszy i skorzystałem gorliwie z ich pięknego przykładu.Nie miałem najmniej­szego kłopotu z zaśnięciem.Budzenie dla odmiany poszło mi ciężko.Musiałem przespać kilka godzin, bo kiedy rozchyliłem lekko za­mglone oczy na nieboskłon, słońce minęło już zenit i zmie­rzało nareszcie w stronę horyzontu.Co mnie obudziło?- Uwaga, Jim di Griz! Baczność!Rozejrzałem się i musiało minąć kilka chwil, nim dotar­ło do mnie, że to głos kapitana.- Co jest? - wybełkotałem odrętwiały ze snu.- Jedna z band Fundamentaloidów przemieszcza się -mniej więcej w waszym kierunku.Za jakąś godzinę mogą waszobaczyć.- Do tego czasu powinniśmy być gotowi na gości.Dzięki, kapitanie; koniec, wyłączam się.Zaburczało mi w żołądku i doszedłem do wniosku, że skoncentrowane racje są trochę zbyt skoncentrowane.Po­ciągnąłem parę łyków wody, aby spłukać z ust resztki snu, a potem palcem u nogi szturchnąłem Floyda.Natychmiast otworzył oczy i uśmiechnął się słodko.- Właśnie zgłosiłeś się na ochotnika.Pójdziesz do tam­tych krzaków i zbierzesz trochę drewna na ognisko.Pora na śniadanie.- Słusznie, śniadanie, drewno.cudownie.- Zerwał się na nogi, ziewnął, przeciągnął się, podrapał w brodę i ruszył z kopyta wykonać zadanie.Nazbierałem dość suchej trawy na niewielki stos i wyją­łem z torby atomową bateryjkę.Mogła zasilać nasz sprzęt muzyczny co najmniej przez rok, więc co jej szkodziło użyczyć teraz kilka woltów.Ściągnąłem izolację z obu końcówek małego kabelka, zrobiłem krótkie spięcie i otrzy­małem obfity snop iskier.Wetknąłem wszystko w trawę [ Pobierz całość w formacie PDF ]