[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Won!!  dobiegł go pijacki bełkot Schlangenbergera. Spalić!  Christian najwyraz
niej żądał od Ernesta zniszczeniapamiętników Gerharda. Wasze niedoczekanie, skurwysyny  wyszeptał i otarł łzy,które napływały mu do oczu, powoli ściągał słuchawkii niespiesznie wstał.Wiedział więcej od tych na górze, o wiele więcej, ale niepodoła temu sam.Potrzebuje pomocy.Wszystko wskazywałona to, że będzie musiał jeszcze zostać w Berlinie.Odszukałw komórce ostatnią wiadomość od Gerharda i przez chwilęwpatrywał się w nieznany numer.Wystukał go drżącą ręką.Zamiast sygnału usłyszał nieprzyjazny baryton automatycznejsekretarki:  Tschapieski! Jak coś ważnego, nagrać się, jak nie nie przeszkadzać!.Seidel przełknął głośno ślinę.Nagrywał się przez kilka minut,dopóki automatyczna sekretarka nie przerwała monologu.Odczekał chwilę, znów wykręcił numer i dalej się nagrywał, cośzapiszczało, czas nagraniowy się wyczerpał.Seidel odczekałkilkanaście sekund i znów zadzwonił, mówił nerwowymszeptem do słuchawki, sekretarka przerwała mu w chwili, kiedyzaczął mówić o Gerhardzie.Może to i dobrze, pomyślał.O tym, że Gerhard nie żyje,powinienem Tschapieskiemu powiedzieć osobiście.ObiecałGerhardowi, że w razie gdyby coś się stało, poinformuje teżo wszystkim Dagmarę.Gerhard powiedział to tylko tak nawszelki wypadek, bo przecież obaj są ostrożni, rozsądni, wtedysię nawet z tego śmiali.Co by się mogło stać? %7łyją przecieżw praworządnym państwie.Trochę się więc pośmiali, a FrankDerbach tylko palił i patrzył na nich tym swoimnieprzeniknionym wzrokiem.A
zy płynęły powoli po jego pomarszczonych policzkach,ciężkie i słone.Nie był więc tylko wyschniętą pustynią.Gdybyjemu, Seidlowi, się coś przytrafiło, Gerhard nie miałby do kogozadzwonić, po raz pierwszy w życiu nie żałował, że jest sam.Tasmutna myśl i łzy paradoksalnie przyniosły mu ulgę.Płacząca wierzba wyglądała jak zawodząca dziewczyna, którarozpuściła włosy.Czy to możliwe, że jeszcze kilka godzin temusiedział z Morizem Herzem przy obiedzie? Było mu zimno,mokro, niewygodnie, pomimo to znów nałożył słuchawkii niespodziewanie dobiegło go coś jakby ryk zranionegozwierzęcia.Nagle Seidel przypomniał sobie, że jego syn, ten o dwieminuty młodszy, jąkał się, kiedy był zdenerwowany.Takiewspomnienie nie w czas, nie w porę.Wstrzymał oddech.Zrozumiał, że stało się coś niedobrego.Pomimo że miejsce podtarasem było szczelnie zarośnięte krzewami, padał deszcz,a jezioro po swojemu wydawało wodniste szepty, nie czuł sięjuż bezpiecznie.Ernesto co i rusz wybiegał na taras,przemierzając go wte i wewte, aż deski skrzypiały, Seidel miałserce w gardle, bał się.Po chwili kroki Ernesta ucichły.Z wnętrza restauracji dochodził wrzask, zamieszanie i wreszcieprzeraz
liwy trzask w słuchawce i naraz absolutna cisza.Seidel przełknął głośno ślinę, zerwał słuchawkii błyskawicznie schował sprzęt do torby.Ernesto odkryłpodsłuch! Z góry dochodził przeraz
liwie głośny brzęktłuczonych kieliszków i talerzy, łoskot wywracanych stołówi krzeseł.Przez to wszystko przebijał się głos Schlangenbergerai nieustający ryk Ernesta.Seidel domyślił się, że pijany w sztokSchlangenberger nic nie rozumie i choć Ernesto próbuje mutłumaczyć, niewiele to daje, bo też jest pijany i tak się jąka, żenie sposób go zrozumieć.W pensjonacie na piętrach zapalały się światła.Na szczęście padało, na szczęście księżyc skrył się za chmurąi znów na szczęście dla niego, Seidla, awantura przybierała nasile.Nikt nie podejrzewał, że prawdziwe niebezpieczeństwokryje się pod tarasem.Seidel czym prędzej wyczołgał się zeswojej kryjówki.Biegł żwawo przez park.Już po niespełnaminucie znalazł się przed restauracją, rozejrzał się baczniei dosłownie w ostatniej chwili uskoczył za drzewo; tuż podzabudowania na przełaj przez trawę zajechała limuzyna.Ktośotworzył szybko drzwi i wbiegł do góry po schodach.Zalimuzyną tą samą drogą wjechała na posesję taksówka, chętnieby do niej wsiadł, ale nie przyjechała tu po niego; przemoczonydo nitki, ruszył przed siebie, byle szybciej znalez
ć się w ciemnejuliczce Am Grossen Wannsee, kryjąc się za ciasnozaparkowanymi samochodami, skręcić w jeszcze węższą ZumHeckeshorn, dotrzeć do domu wdowy i zostawić to wszystko zasobą.* * *Ernesto prześwietlił Dagmarę, jeszcze zanim spotkał sięz Christianem u Herza.Gdy tylko otrzymał informacjeo Gerhardzie.Młody chłopak z SECURITAS CITY, a konkretniez KS, Komórki Specjalnej, pracującej tylko dla Ernesta, przezcały dzień stał na czatach przed jej domem, podczas gdy innipenetrowali jej mieszkanie.Musieli się spieszyć, DagmaraBosch wracała do domu o najdziwniejszych porach.Pod konieco mały włos nie wpadli.Przyjechała niespodziewanie z jakimśfacetem i podstawiony chłopak musiał udawać, że jest jejfanem.Udało się dokładnie przeczesać jej dom, ale niczegociekawego tam nie znaleziono.Najwyraz
niej nie byÅ‚a jeszczew sprawÄ™ zamieszana, ale Ernesto doskonale wiedziaÅ‚, żedziennikarka, która traci ojca w BuÅ‚garii, a po latach takżeojczyma, nie zostawi takiej sprawy odÅ‚ogiem.Ponieważ na raziei tak nie mógÅ‚ nic zrobić, zabraÅ‚ z jej mieszkania parÄ™ notateki poddaÅ‚ je ekspertyzie grafologicznej.PotwierdziÅ‚o siÄ™ to, co przypuszczaÅ‚ i czym nie chciaÅ‚ psućSchlangenbergerowi humoru  ta kobieta to wyjÄ…tkowoniebezpieczna sztuka.Jej wysokie IQ, o którym już gdzieÅ›czytaÅ‚, to pół biedy, dzisiaj każda kobieta ma wysokie IQ.Alewyniki ekspertyzy dawaÅ‚y wiele do myÅ›lenia.Od lat korzystaÅ‚w tym zakresie z usÅ‚ug eksperta, pracujÄ…cego niegdyÅ› jeszczedla Stasi.SiedemdziesiÄ™ciopiÄ™cioletni doktor Kamil Slomka,byÅ‚y wykÅ‚adowca poczdamskiej Akademie für Staats- undRechtswissenschaften der DDR, cieszyÅ‚ siÄ™ w Å›rodowiskurenomÄ… najlepszego grafologa w Niemczech.PracowaÅ‚ teraz jużtylko dla osób prywatnych.UdawaÅ‚, że nie wie, że pod tÄ…przykrywkÄ… wykonuje zlecenia dla wywiadu amerykaÅ„skiego,czasem dla kontrwywiadu niemieckiego.PracowaÅ‚ też dlapolicji, niestety, sÅ‚użbom niemieckim systematycznie ciÄ™tobudżety, a gdzie nie ma pieniÄ™dzy, tam też nie ma miejsca nafanaberie.Tak wiÄ™c Ernesto za dobre pieniÄ…dze i po starejprzyjaz
ni mógł liczyć na ekspresowe wyniki [ Pobierz całość w formacie PDF ]