Morrell Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�� V.Coś obudziło Chrisa.Leżał w swoim pokoju i spoglądał w ciemnościach na fos-foryzujące wskazówki zegarka.Trzecia trzydzieści.Zdziwiony leżał w bezruchui koncentrował się.Burza ucichła.Od czasu do czasu z okapu spływały krople wody.Przez otwarte okno wpadała do środka poświata księżyca.Czuł ohydny odór rzekii nawożoną ziemię w ogrodzie poniżej.Ptaki zaczynały swoją pieśń.Przez chwilę myślał, że obudził go tylko nawyk.Sześć lat spędzonych w klasztorze przy-zwyczaiły go do wykorzystywania godzin przed świtem na medytację.W normalnychwarunkach wkrótce i tak by się obudził.Jednak teraz zerknął w stronę szczeliny pod drzwiami, skąd do wnętrza sączyło sięświatło z korytarza.Jakiś cień minął drzwi.Pomyślał, że ktokolwiek to jest, wie, w jakisposób chodzić niczym zwierzę rozpierając ciężar ciała na zewnętrznych krawędziachstóp.Wyobraził sobie kota po cichu podkradającego się do swojej ofiary.To mógł być ktoś ze służby patrolujący korytarz.Lub Chan.Lub ktoś, kto poluje naChana.Lub na mnie, przyszło mu do głowy.Ze względu na naszą przyjazń.Chwycił mauzera i zerwał z siebie prześcieradło.Nago, w ciemnościach rzucił się za49zasłonę krzesła.Czuł, jak kurczy mu się worek mosznowy.Wstrzymał oddech i ostrożnieczekał, kierując broń w stronę drzwi.Zza drzwi dosłyszał coś, jakby pięść uderzyła w poduszkę.Dzwięk był stłumiony, alemusiała towarzyszyć mu duża siła.Ktoś jęknął i coś głucho uderzyło o podłogę na zewnątrz.Chris podkradł się do ściany przy drzwiach.Z przyciśniętym do niej uchem usłyszał,jak zgrzyta rygiel i otwierają się drzwi na korytarzu.Jakiś przerażony glos zapytał po rosyjsku: Coś ty zrobił?Chris usłyszał odpowiedz księdza, również po rosyjsku: Szedł do twojego pokoju.Widzisz, ma garotę.Chciał cię udusić.Nie miałem wyboru.Musiałem go zabić.Chris otworzył drzwi.Jeżeli tego nie zrobi, jeżeli pozostanie w swoim pokoju, ksiądzmoże zacząć zastanawiać się, dlaczego nie zbudziły go hałasy.Może też dojść do wnio-sku, że Chris w jakiś sposób jest zamieszany w sprawę.Mrużąc powieki Chris spoglądał przez otwarte drzwi na światło w korytarzu.Ksiądz odwrócił się w stronę dzwięku i wycelował rosyjski pistolet Tokariewz tłumikiem.Chris znieruchomiał.Podniósł ręce, trzymając mauzera wysoko nad głową. Zbudziły mnie wasze głosy. Wzruszył ramionami. Widzę, że to nie mój inte-res.Czekając na przyzwalające kiwnięcie głowy księdza, cofnął się do pokoju i zamknąłdrzwi.Wpatrywał się w ciemność.W drugich drzwiach na korytarzu dostrzegł mężczyznę.Miał nieco po sześćdziesiątce.Był skurczony i blady.Ciemne kręgi pod oczami.Zmierz-wione włosy.Nerwowe tiki.Poplamiona od potu jedwabna pidżama.Josef Malenow,pomyślał Chris.Nigdy go nie spotkał, ale widział jego zdjęcia i wiedział, że Malenow byłnarkomanem, który zażywa przemycane przez siebie opium.Na podłodze, pomiędzy księdzem i Malenowem, dostrzegł ciało Chana ze strzaskanąpodstawą czaszki od kuli kaliber 7,62 wystrzelonej z rosyjskiego pistoletu.Podłoga byłaciemna od krwi i moczu.Sprawdzanie, czy Chan żyje, nie miało sensu.Chrisa ogarnęła wściekłość.Kolejne cienie przesłoniły światło w szczelinie poddrzwiami.Rozpoznał odgłos rozwijanego koca.Usłyszał też, jak mężczyzni, było ichwięcej niż dwóch, po cichu choć nie tak cicho jak Chan dzwigają ciało, owijają jew koc i wynoszą na zewnątrz.Rozszedł się gorzki zapach drzewa sandałowego i żywicysosnowej.Ktoś musiał zapalić kadzidło i rozsypać na podłodze trociny, by wchłonęłypłyny ciała ludzkiego.Chris podszedł do okna, uważając, by nikt go nie zobaczył.Z drzew zerwały się spło-szone przez intruzów ptaki.Dwóch azjatyckich służących, widocznych na tle poświa-ty księżycowej, zeszło z werandy plebanii i zgarbieni dzwigali coś ciężkiego, zawinięte-50go w koc.Trzeci służący oświetlał im z przodu drogę, idąc ścieżką prowadzącą międzykrzyżami cmentarza i pieprzem rosnącym w ogrodzie.Zeszli po zboczu w stronę rzeki żeby rzucić ciało Chana na pożarcie krokodylomlub by przewiezć je łódką do dżungli po drugiej stronie rzeki.Przyjacielu, pomyślał Chris.Coś dławiło go w gardle.Mocniej ścisnął mauzera.�� VI.Ojciec Janin uczynił znak krzyża.Klęczał przed barierką ołtarza.W kościelei odmawiał codzienne modlitwy.Wpatrywał się w zapalone przez siebie świece wotyw-ne.W powietrzu unosił się zapach wosku pszczelego i żywicznego kadzidła.Płomykimigotały w ciemnościach.Piąta rano.Kościół zastygł w ciszy.Sanktuarium.Stary ksiądz odepchnął się od poręczy, wstał i skłonił się przed tabernakulum.Mo-dlił się do Boga o przebaczenie.Złożył śluby zobowiązujące go do ochrony sanktuariumi wierzył, że jego dusza będzie potępiona, jeżeli nie dopełni swoich obowiązków.Mimoże zwerbowało go KGB, czuł się lojalny wobec wszystkich organizacji wywiadowczych.Każdy agent na świecie był jego parafianinem.Wszelkie różnice w kwestii polityki, re-ligii lub jej braku nie miały dla niego znaczenia.Nawet ateiści mają dusze.Zcigani,zmęczeni ludzie przybywali tu, by znalezć schronienie.Jako ksiądz musiał dochowaćwierności przysiędze i udzielić im schronienia.Jeżeli w obronie nietykalności tego miej-sca musiał zabić, modlił się o przebaczenie.Co mogło być dla niego lepszym rozgrze-szeniem? Zwiece migotały w ciemnościach na intencję dusz zmarłych.Stary ksiądz odwrócił się od ołtarza i zesztywniał, dostrzegł poruszający się cień.Z pogrążonej w ciemnościach najbliższej ławki podniósł się człowiek i podszedł doniego.Amerykanin.Dłoń księdza powędrowała przez rozcięcie w sutannie i wyciągnęła pistolet zza pa-ska, kierując ukrytą pod luznymi fałdami komży lufę w stronę mężczyzny.Amerykanin zatrzymał się w bezpiecznej odległości. Nie słyszałem, jak nadchodzisz powiedział ksiądz. Chciałem zachować ciszę, by, uszanować twoją modlitwę [ Pobierz całość w formacie PDF ]