[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dobrze!To nie był hałas  za głośne, żeby tak się nazywać.To było drgające powie-trze pełne ryku. Lepiej chwilę poćwiczmy, żeby się przyzwyczaić.Dać sygnał, że chcemypowoli do przodu?122Masklin skinął głową.Sygnalista namyślił się i zamachał chorągiewkami.Masklin usłyszał, że Dorcas ryczy polecenia, ale co konkretnie, tego nie byłjuż w stanie zrozumieć.Coś zgrzytnęło, ciężarówką szarpnęło, i to tak, że wylą-dował na czworakach.Gdy uniósł wzrok, napotkał znajdujące się na tym samympoziomie przerażone oczy Gurdera. Poruszamy się!  pisnął przeraz
liwie Gurder.Masklin spojrzał za szybę i zdębiał. Ano, ruszamy się: do tyłu!  wrzasnął, zrywając się.Angalo, zataczając się, dopadł sygnalisty i tak nim potrząsnął, że tamtemuchorągiewki powypadały. Powiedziałem ci: powoli do przodu! Do przodu, kretynie! Sygnalizowałem  Do przodu ! To dlaczego jedziemy do tyłu?! Sygnalizuj jeszcze raz!Sygnalista czym prędzej pozbierał flagi i zaczął gorączkowo machać. Nie!  ryknął Masklin. Nie sygnalizuj  Do przodu , tylko  Sto.Nie zdążył dokończyć, bo nagle z tyłu ciężarówki dobiegł przeciągły, trudnydo opisania odgłos, oznaczający zniszczenie o charakterze metalowym.Towarzy-szył mu wstrząs, który posłał Masklina na deski.I wszystko ucichło.Silnik też. Przepraszalski!  dał się słyszeć okrzyk Dorcasa, a potem znacznie cich-szy i znacznie nieprzyjemniejszy monolog:  Zadowoleni? Ja myślę, że zadowo-leni! Jak mówię  dz
wignia biegów w górę i w lewo, i w górę , to mam na myśliw górę i w lewo, nie w górę i w prawo! Rozumiemy się? Twoje prawo czy nasze prawo, Dorcas? Zwykłe prawo! Ale. Tylko bez  ale. Tak, ale.Masklin przestał słuchać i skoncentrował się na tym, by usiąść, co po chwilimu się udało.Gurder pozostał tam, gdzie był, czyli rozciągnięty na deskach. Naprawdę się poruszyliśmy!  szepnął z podziwem Gurder. ArnoldBros (zał.1905) miał rację: Wszystko Musi Iść! Tylko jak nie masz nic przeciwko, to ja osobiście wolałbym pojechać stwierdził ponuro Angalo. I to znacznie dalej niż teraz. Hej tam, na górze!  rozległ się sztucznie radosny głos Dorcasa. Mie-liśmy małe problemy techniczne, ale już wszystko w porządku.Jesteśmy gotowi! Jak myślisz, znowu mam patrzeć w lusterko?  Masklin spojrzał pytającona Grimmę.Grimma wzruszyła ramionami.123 Ja bym sobie tym głowy nie zawracał  wtrącił się Angalo. Ruszajmywreszcie, byle do przodu, i to najlepiej najszybciej, jak się da.Coś tu śmierdzii mocno mi się wydaje, że to paliwo.Musieliśmy wywrócić jakieś beczki albo co. To z
le, tak?  upewnił się Masklin. Ono się pali, stąd pewnie mówi się o nim paliwo  wyjaśnił An-galo. Wystarczy iskra, żeby się zapaliło.Silnik ryknął i ożył ponownie.Tym razem ruszyli wolno do przodu, czemutowarzyszył krótki, przeraz
liwy zgrzyt z tyłu.Ciężarówka jednak bez przeszkódtoczyła się dalej, aż z lekkim szarpnięciem zatrzymała się przed stalowymi wro-tami. Chciałbym poćwiczyć kilka skrętów!  ryknął Dorcas. Myślę, że to sięprzyda. Naprawdę uważam, że nie powinniśmy tu zostać dłużej. Sądząc po gło-sie, Angalo faktycznie tak uważał. Masz rację  zgodził się po namyśle Masklin. Im szybciej nas tu niebędzie, tym lepiej.Daj sygnał Dorcasowi, żeby otworzył drzwi.Sygnalista milczał przez chwilę, najwyraz
niej myśląc intensywnie, a w końcuprzyznał: Takiego sygnału nie ustalaliśmy.Masklin przechylił się przez poręcz i wrzasnął: Dorcas! Tak? Otwieraj wrota! Wyjeżdżamy zaraz!Dorcas przyłożył dłoń do ucha. Co mówiłeś? Mówiłem, żebyś otworzył wrota garażu! Zaraz!Dorcas zdawał się rozważać przez chwilę ten pomysł, po czym uniósł mega-fon. Uśmiejesz się, jak ci coś powiem. Co on mówi?  wtrąciła się Grimma. Mówi, że będziemy się śmiać  przekazał jej Angalo. To dobrze. Dlaczego?!  ryknął w dół Masklin.Odpowiedz
Dorcasa zniknęła w ryku silnika. Co?!  wrzasnął Masklin. Co  co ? Co mówiłeś?! Mówiłem, że przez ten pośpiech zupełnie zapomniałem o wrotach! Co on mówi?  wtrącił się Gurder.Masklin bez słowa odwrócił się i uważnie przyjrzał metalowym wrotom, z któ-rych zamknięcia Dorcas był tak dumny.Miały nadzwyczaj zamknięty wygląd.124I jeśli coś, co nie ma twarzy, może wyglądać na zadowolone z siebie, to one wła-śnie tak wyglądały.Powoli odwrócił się, nie wiedząc, co robić.Równocześnie dostrzegł, że małedrzwi prowadzące do reszty Sklepu otwierają się powoli i staje w nich ciemnapostać, poprzedzona kręgiem jaskrawego światła.Postać, którą niedawno jużgdzieś widział.Drastyczna Obniżka!Masklin poczuł, że nagle może myśleć bardzo jasno i bardzo wolno.To był tylko człowiek, a więc nic strasznego.Miał wypisane swoje imię, gdy-by go zapomniał, tak jak te wszystkie kobiety w sklepie nazywające się  Tracyalbo  Sharon albo  J.E.Williams, Kierownik.A ten nazywał się  Security i żyłw kotłowni, pijąc herbatę.Teraz się tu zjawił, bo usłyszał hałas.I przyszedł zna-lez
ć jego przyczynę.Czyli znalez
ć ich. Nie!  szepnął Angalo, podążając za spojrzeniem Masklina. Widzisz,co on ma w ustach? Papierosa [ Pobierz całość w formacie PDF ]