[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powoli, powoli zamieniałem ją w bestię.Uczyłem ją do tejroli harpem, pięścią i obcasem.Długo ją uczyłem.Ale uciekła mi, zielonooka żmija.Yennefer odetchnęła niezauważalnie.- Uciekła mi w zaświaty.Ale jeszcze kiedyś się spotkamy.Pewien jestem, że kiedyś sięspotkamy.Tak, czarownico.A jeśli czegoś żałuję, to tylko tego, że twojego wiedz
mińskiegomiłośnika, owego Geralta, upiekli w ogniu.Chętnie dałbym mu posmakować mojej klingi,przeklętemu odmieńcowi.Yennefer parsknęła.- Posłuchaj no, Bonhart, czy jak ci tam.Nie rozśmieszaj mnie.Wiedz
minowi to ty do piętnie dorastasz.Równać się z nim nie możesz.W żadnej konkurencji.Jesteś, jak przyznałeś,rakarzem i hyclem.Ale dobrym tylko na małe pieski.Na bardzo małe pieski.- Popatrz no tu, wiedz
mo.Gwałtownym ruchem rozchełstał kubrak i koszulę, wyciągnął, plącząc łańcuszki, trzysrebrne medaliony.Jeden miał kształt głowy kota, drugi orła lub gryfa.Trzeciego nie widziaładokładnie, ale chyba był to wilk.- Takich rzeczy - parsknęła znowu, udając obojętność - pełno jest na jarmarkach.- Te nie są z jarmarku.- Co ty nie powiesz.- Było raz tak - zasyczał Bonhart - że porządni ludzie bali się wiedz
minów bardziej niżpotworów.Potwory, bądz
co bÄ…dz
, siedziały w lasach i komyszach, wiedz
mini zaś mieliczelność kręcić się koło świątyń, urzędów, szkół i placów zabaw.Porządni słusznie uznali toza skandal.Poszukali więc kogoś, kto mógłby zrobić z bezczelnymi wiedz
minami porzÄ…dek.Iznalez
li kogoś takiego.Niełacno, nieprędko, nieblisko, ale znalez
li.Jak widzisz, zaliczyłemtrzech.Ani jeden odmieniec więcej nie pojawił się w okolicy i nie drażnił poczciwychobywateli swym widokiem.A gdyby się pojawił, to załatwiłbym go tak samo jakpoprzednich.- We śnie? - wykrzywiła się Yennefer.- Z kuszy, zza węgła? Czy może podawszytruciznę?Bonhart schował medaliony pod koszulą, zrobił dwa kroki w jej stronę.- Drażnisz mnie, wiedz
mo.- Taki miałam zamiar.- Ach, tak? To zaraz pokażę ci, suko, że z twoim wiedz
mińskim kochankiem mogękonkurować w każdej dziedzinie.Ba, żem nawet i lepszy od niego.Stojący przed drzwiami strażnicy aż podskoczyli, słysząc z celi łomot, trzask, huk, wyciei skowyt.A gdyby strażnikom zdarzyło się kiedykolwiek wcześniej w życiu słyszeć wrzaskzłowionej w paść pantery, to przysięgliby, że w celi jest właśnie pantera.Potem z celi dobiegł strażników straszny ryk, wypisz wymaluj, zranionego lwa, któregozresztą strażnicy nigdy nie słyszeli również, a oglądali tylko na tarczach herbowych.Popatrzyli po sobie.Pokiwali głowami.Potem wpadli do środka.Yennefer siedziała w kącie komnaty wśród resztek wyrka.Włosy miała rozburzone,suknię i koszulę rozdartą od góry do samego dołu, jej małe dziewczęce piersi unosiły się ostrow rytm ciężkich oddechów.Z nosa ciekła jej krew, na twarzy szybko rosła opuchlizna,wzbierały też pręgi od paznokci na prawym ramieniu.Bonhart siedział w drugim końcu izby wśród złomków zydla, oburącz trzymając się zakrocze.I jemu krew ciekła z nosa, barwiąc siwe wąsy na kolor głębokiego karminu.Twarzmiał poprzekreślaną krwawymi drapnięciami.Ledwo zagojone palce Yennefer były nędznąbronią, ale kłódki bransolet z dwimerytu miały wspaniale ostre krawędzie.W puchnącym policzku Bonharta, równiutko w kości jarzmowej, wbity bardzo głębokoobydwoma zębami, tkwił widelec, który Yennefer zwędziła ze stołu podczas wieczerzy.- Tylko małe pieski, ty hyclu - wydyszała czarodziejka, próbując zasłonić biust resztkamisukni.- A od suczek trzymaj się na odległość.Za słaby jesteś na nie, pętaku.Nie mogła sobie darować, że nie trafiła tam, gdzie mierzyła - w oko.Ale cóż, cel byłruchomy, a poza tym nikt nie jest doskonały.Bonhart ryknął, wstał, wyrwał widelec, zawył i aż zatoczył się z bólu.Zaklął ohydnie.Do celi zajrzało już tymczasem następnych dwóch strażników.- Hej, wy! - zaryczał Bonhart, ścierając krew z twarzy.- Sami tu! Wyciągnąć mi tęgamatkę na środek podłogi, rozkrzyżować i przytrzymać.Strażnicy patrzyli po sobie.A potem na sufit.- Lepiej idz
cie stÄ…d sobie, panie - powiedziaÅ‚ jeden.- Nie bÄ™dzie siÄ™ tu ani krzyżować, anitrzymać.My tego nie mamy w obowiÄ…zkach.- A kromie tego - mruknÄ…Å‚ drugi - nie mamy zamiaru koÅ„czyć jak Rience albo Schirrú.* * *Condwiramurs odÅ‚ożyÅ‚a na plik karton, na którym wyobrażona byÅ‚a cela wiÄ™zienna.Wceli zaÅ› kobieta, siedzÄ…ca z opuszczonÄ… gÅ‚owÄ…, w kajdanach, przykuta do kamiennej Å›ciany.- JÄ… wiÄ™zili - mruknęła - a wiedz
min swawolił w Toussaint z jakimiś brunetkami.- Potępiasz go? - spytała ostro Nimue.- Nie wiedząc praktycznie nic?- Nie.Nie potępiam, ale.- Nie ma ale.Zamilknij, proszę.Siedziały czas jakiś w milczeniu, przerzucając kartony grafik i akwareli.- Wszystkie wersje legendy - Condwiramurs wskazała jedną z grafik - jako miejsce jejzakończenia, finału, ostatecznej walki Dobra ze Złem, Armageddony wręcz, podajązamczysko Rhys-Rhun.Wszystkie wersje.Oprócz jednej.- Oprócz jednej - kiwnęła głową Nimue.- Oprócz anonimowej, mało popularnej wersji,znanej jako Czarna Księga z Ellander.- Czarna Księga podaje, że finał legendy rozegrał się w cytadeli Stygga.- Owszem.Także i inne, kanoniczne dla legendy sprawy Księga z Ellander podaje wsposób znacznie odbiegający od kanonu.- Ciekawe - Condwiramurs uniosła głowę - który z tych zamków wyobrażony jest nailustracjach? Który wytkano na twoim gobelinie? Który wizerunek jest prawdziwy?- Tego wiedzieć nie będziemy nigdy.Zamek, który oglądał finał legendy nie istnieje.Został zniszczony, śladu po nim nie pozostało, co do tego zgodne są wszystkie wersje, nawetta podana przez Księgę z Ellander.%7ładna z podanych w z
ródłach lokalizacji nie jestprzekonywująca.Nie wiemy i nie będziemy wiedzieć, jak ten zamek wyglądał i gdzie stał.- Ale prawda.- Dla prawdy - przerwała ostro Nimue - nie ma to akurat żadnego znaczenia.Niezapominaj, nie wiemy, jak naprawdę wyglądała Ciri.Ale tu, o, na tym narysowanym przezWilmę Wessley kartonie, w gwałtownej rozmowie z elfem Avallac'hem na tle posążkówmakabrycznych dzieci, to jest przecież ona.Ciri.Co do tego nie ma wszak wątpliwości.- Ale - zadziornie nie rezygnowała Condwiramurs - twój gobelin.- Przedstawia zamek, w którym rozegrał się finał legendy.Milczały długo.Szeleściły przewracane kartony [ Pobierz całość w formacie PDF ]