[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Czy naprawdę istniejesz?  zapytał Jim, obawiając się odwrócić plecami do isto-ty.Anioł zafalował skrzydłami, może zniecierpliwiony, a może ubawiony pytaniem. To zbyt wielki problem, by mówić o nim w korytarzu, skoro twój przyjaciel umie-ra z pragnienia, by usiąść.Czy  umiera, by usiąść miało być żartem? Jeśli tak, jeśli anioł potrafił żartować, toprzypuszczalnie można mu zaufać.Ale jeśli był Mistrzem Z
mierci, który więził dusze. Jeśli chcecie wszystko zrozumieć  dodał anioł  musicie mi wpierw opowie-dzieć o sobie.Musicie dokładnie wyjaśnić, jak dostaliście się do mnie  dlaczego i wjakim celu. Ale czy starczy nam czasu? Czas! On pyta mnie o czas! Nawet nie wiecie ani co to czas, ani co nieczas! Alboprzestrzeń i nieprzestrzeń, jeśli już o to chodzi.Czy po to przebyliście tę całą drogę134 pytam was poważnie  by natychmiast wracać, poznawszy wyłącznie to, co spodzie-waliście się zobaczyć i poznać? W porządku.Przepraszam, chodz
my zatem i usiądz
my.Jim ruszył za Weinbergerem w kierunku długiego hallu; za Jimem podążał anioł.Podczas gdy dwaj mężczyz
ni zajmowali miejsce na jednej z wybitych brokatemsof, anioł zbliżył się do ściany i zaczął ją z uwagą opukiwać nasłuchując bacznie, jak-by sprawdzając jej solidność.W jednym miejscu ściana odpowiedziała pustym echem ianioł przekręcił jakiś występ.Zawieszona na ukrytych zawiasach płyta opadła odsłania-jąc wnękę z kwartową butelką whisky, trzema szklaneczkami i wiaderkiem lodu. Jak podać truciznę?  spytał anioł. Czystą  odparł Weinberger.Anioł napełnił szklaneczkę na wysokość dwóch pal-ców i z przesadną galanterią, niemal upuszczając szklankę na ziemię, wręczył ją Wein-bergerowi. To właśnie ta whisky, o której marzyłeś w chacie  szepnął Jim.Weinberger bezwahania przełknął połowę zawartości naczynia, zostawiając resztę na potem. I co z tego? W takim razie nie jest realna. Dla mnie smakuje wystarczająco realnie. Czystą czy z lodem?  anioł z kolei zwrócił się do Jima. A swoją drogą to zdu-miewające, jak ci, którym zależy na czasie, potrafią ten czas marnotrawić.Oczywiście,jest to miejsce, które sami ukształtowaliście.Sam i je określiliście.A ja jednak dzielę je zwami.Taka jest już natura tego miejsca: może być wspólnie użytkowane. Czystą, proszę  odparł Jim.Anioł nalał i podał mu szklaneczkę, znów parodiując elegancję i dobre maniery. Co za marnotrawstwo lodu  zaznaczył przy tym. Bo skoro jest, to ktoś mu-siał go przecież pragnąć.Może ja sam?  anioł sięgnął do kubełka i wyjął kostkę lodu.Włożył go do swych ust-chrząstki i rozgryzł.Następnie nalał sobie whisky.A więc anioły popijają sobie ze zmarłymi?Jego skrzydła lekko zadrżały. Interesujący smak  zupełnie jakbym spijał brązową elektryczność. Znaczy, zazwyczaj pijasz elektryczność? Elektryczność należy do przestrzeni, mój drogi, a tu istnieje nieprzestrzeń.Możejednak byśmy się sobie przedstawili, co? To ułatwi nam kontakt, gdyż wy, ludzie, wszyst-ko oznaczacie nazwami.To samo powiedział Jimowi Ananda. Nazywam się Jim. A ja Nathan. Mnie możecie nazywać Tulipan.135 To zupełnie bezsensowne imię!  zaprotestował Jim. Ani trochę nie przypo-minasz tulipana. Tym lepiej! Nasze prawdziwe imiona są znakami naszego istnienia i wszelkie sło-wo jest tu bezużyteczne.Lecz może masz rację.Jak myślisz, jakie imię najbardziej bydo mnie pasowało? 
ma Trupia Główka. Zbyt dużo słów  jak tego lodu.Jak myślisz, czy.? Al  zasugerował naraz Weinberger. Od alienacji. A może.Lal? Czemu nie? Będę więc nazywał się Lal.A więc teraz wyjaśnijcie midokładnie, jak tu dotarliście, po co, i jakie wyciągacie wnioski? Ty jesteś twórcą klatki, Nathan.Ty mu powiedz.Gdy Weinberger wyjaśniał, Lal stojąc ze szklanką zaciśniętą w swej szponiastej ła-pie, drugą rękę położył na półce z trunkami.W trakcie opowieści kilkakrotnie napeł-niał swoją szklaneczkę.XXVGdy Weinberger skończył, Lal rozdzielił do trzech szklanek tę odrobinę whisky, którapozostała w butelce.Anioł przestał już dbać o zachowanie dystansu między sobą a ludz
-mi [ Pobierz całość w formacie PDF ]