Balzac H. Ojciec Goriot

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uderzony zadumą studenta, Vautrin został w jadalni, mimo iż zrazu miał się do wyjścia; aleuczynił to w ten sposób, aby nie być widzianym przez Eugeniusza.Po czym, zamiastprzyłączyć się do ostatniej grupy odchodzących, przyczaił się podstępnie w salonie.Czytał wduszy studenta i przeczuwał zwrot.Rastignac znajdował się w owym niezdecydowanympołożeniu, jakie poznało z pewnością wielu młodych.Wiedziona uczuciem czy zalotnościąpani de Nucingen wiodła go przez wszystkie męki namiętności, rozwijając niewieściądyplomację praktykowaną w Paryżu.Naraziwszy się na plotki, aby zagarnąć kuzyna pani deBeaus�ant, wahała się z udzieleniem mu w rzeczywistości praw, którymi na pozór się cieszył.Od miesiąca drażniła tak skutecznie zmysły Eugeniusza, iż wreszcie dosięgła jego serca.O ilew pierwszych chwilach student uważał się za zwycięzcę, z czasem pani de Nucingen stała sięsilniejsza, za pomocą tego manewru, który poruszał w Eugeniuszu złe i dobre uczucia owegopodwójnego czy potrójnego człowieka, jaki znajduje się w każdym młodym paryżaninie.Wyrachowanie? Nie; kobiety są zawsze szczere, nawet w fałszu, bo zawsze są posłusznejakiemuś naturalnemu uczuciu.Może Delfina dawszy młodemu człowiekowi taką władzę iokazawszy mu zbyt wiele sympatii szła za głosem godności, która nakazywała jej albo cofnąćswe ustępstwa, albo przynajmniej je odwlec.Tak naturalne jest u paryżanki, w chwili gdyponosi ją namiętność, wahać się, doświadczać serca tego, któremu ma wydać swą przyszłość!Wszystkie nadzieje pani de Nucingen doznały zawodu za pierwszym razem, młody egoistanie ocenił jej wierności.Miała prawo być nieufną.Może w zachowaniu się Eugeniusza, którypod wpływem powodzeń stał się próżny, spostrzegła odcień lekceważenia, spowodowanegookolicznościami ich stosunku.Pragnęła zapewne wydać się imponującą tak młodemuchłopcu, być wielką wobec niego, ona, tak długo mała wobec tego, który ją rzucił! Niechciała, aby Eugeniusz uważał ją za łatwą zdobycz właśnie dlatego, że wiedział, iż należałado de Marsaya.Tam była łupem rozrywki, miłostki prawdziwego potwora, młodegorozpustnika; obecnie sprawiało jej rozkosz przechadzać się po kwitnących alejach miłości,podziwiać ich perspektywy, słuchać ich delikatnego drżenia i dać się długo pieścićniewinnym powiewom.Prawdziwa miłość płaciła za mękę miłości zwodniczej.Ten paradoks48jeden z typów ludzkich opisanych w Charakterach tegoż autora.74będzie, na nieszczęście, częsty, jak długo mężczyzni nie zdadzą sobie sprawy, ile kwiatówkoszą w duszy młodej kobiety pierwsze zawody.Jakiekolwiek zresztą były jej pobudki,Delfina igrała z Rastignakiem i znajdowała w tym przyjemność zapewne dlatego, iżwiedziała, że jest kochana, i miała świadomość, że może zakończyć zgryzoty kochanka wedleswego królewskiego kaprysu kobiety.Przez szacunek dla samego siebie, Eugeniusz niechciał, aby jego pierwsza bitwa miała się skończyć porażką; upierał się jak strzelec, którychce bezwarunkowo zastrzelić kuropatwę na swym pierwszym w życiu polowaniu.Jego lęki,jego podrażniona ambicja, udane lub prawdziwe rozpacze, wszystko przywiązywało go do tejkobiety.Cały Paryż uważał go za kochanka pani de Nucingen, on zaś nie był z nią ani na krokbliżej niż pierwszego dnia.Nie wiedząc jeszcze, że zalotność kobiety daje niekiedy więcejkorzyści, niż miłość jej daje rozkoszy, wpadał w niedorzeczną wściekłość.Nowalie tejkokieterii, w okresie gdy kobieta wzdraga się jeszcze przed miłością, stawały się dlań równiekosztowne, jak były zielone, kwaskowate i rozkoszne w smaku.Niekiedy, widząc się bezgrosza, bez przyszłości, myślał, wbrew głosowi sumienia, o fortunie, której możliwość ukazałmu Vautrin w małżeństwie z panną Taillefer.Otóż Eugeniusz znajdował się wówczas wchwili, gdy nędza przemawiała tak głośno, iż uległ prawie mimo woli pokusom straszliwegosfinksa, którego spojrzenia działały nań magnetycznie [ Pobierz całość w formacie PDF ]