[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przerwawszy przechwałki, powiedział: A tych Samojedów polubiłem teraz serdecznie! Poważny lud i robi wszystko rzetelnie.Zyg nożem po gardle i  adieu, mon petit coucou! Tamci odjechali, a nasze francuskieprzysłowie głosi, że  odjechać  to umrzeć trochę ! Ci zaś umarli nie trochę, ale zkretesem!.Tak się zakończyła pierwsza tragiczna karta dziejów poszukiwaczy złota z  Witezia.Nic o tym nie wiedział Biały Kapitan, płynący już przez Karskie Morze ku ujściu Tajmyru.Była już jesień i lodu nigdzie w drodze nie spotkano.Morze było spokojne i wolne.Załoga po dawnemu skupiała się w wolne od roboty chwile przy swoim kapitanie isłuchała jego opowiadań.Po jednej z takich rozmów Elza Tornwalsen zbliżyła się do Pitta i rzekła: Chcę pomówić z wami, Pitt Hardful. Mówcie, Elzo, słucham was  odparł spokojnym głosem.Usiedli przy kluzie kotwicznej. Czy kochaliście kobietę, Pitt Hardful?  spytała Elza.Kochałem zbyt wiele kobiet, a więc zdaje się, że żadnej nie kochałem, bo kochać możnatylko jedną.Miłość prawdziwa to jak narodziny lub śmierć  nigdy się nie powtarza, Elzo. Jakie były te kobiety?  zapytała znowu, patrząc mu w oczy. Były różne!  zawołał ze szczerym śmiechem. Były piękne a głupie, namiętne achciwe, brzydkie a mądre i nudne. Wszystkie były pięknie ubrane, śmiałe, równe mężczyznom?  dopytywała kobieta. No, tak!  odparł Pitt. Były to tak zwane  damy z towarzystwa. Ja nie jestem podobna do nich?. szepnęła Elza. Nie! Jesteście, Elzo, lepszą od nich!  odpowiedział serdecznie. Lepszą? Lepszą dla Nilsena, ale nie dla was, Pitt? Nie odpowiedział od razu. Kobieta w chwili obecnej jest dla mnie zawadą!  odparł niespodziewanie szorstko. Nie chcę znać miłości i nie mogę mieć żony do czasu, póki nie znajdę w sobie siły i chęci dożycia dla siebie, dla serca i duszy. Czy będziecie je mieli kiedykolwiek, kapitanie?  spytała smutnym głosem. Nie wiem, nie wiem, Elzo!  szepnął Hardful. Zostawmy to biegowi czasu iwypadków.Niech nasz los rządzi tym w przyszłości.W tej.chwili on nie ma władzy nade114mną, bo ja, tylko ja sam kieruję moim życiem.Jestem teraz silniejszy od losu i przeznaczenia.Westchnęła, lecz po chwili cichym głosem rzekła: Gdy los zacznie rządzić wami, Pitt Hardful, przypomnijcie sobie o moim sercu, wamoddanym, a pamiętajcie, że Elza Tornwalsen będzie już inną kobietą, nie podobną ani doOttona Lowego, ani do kuka  Witezia.Nie wiem, czy będę wtedy lepszą czy gorszą, leczinną, zupełnie inną! Nie pozna mnie wtedy stara Lilit i nie zechce opowiadać obcej owikingach, ślepych skaldach i o krwawych bitwach. Co zamierzacie zrobić, Elzo?  spytał zdziwiony Pitt. Los to rozstrzygnie, bo ja chcę żyć dla serca i duszy. szepnęła odchodząc, cicha izamyślona.Pitt popatrzał za nią, ogarnął wzrokiem wysoką, wiotką postać, dumnie osadzoną głowę imałe, silne ręce, bezwładnie opuszczone.wzdłuż wysmukłych bioder.Przyłapał siebie odrazu na tym, że po raz pierwszy z ciekawością spoglądał na Elzę jak na kobietę.Uważniejprzyjrzał się jej póz
niej przy kolacji i zauważył duże, szafirowe oczy, pełne jasnej głębi izapalających się w niej gorących iskierek, pięknie zarysowane łuki brwi, ciemniejszych odlekko wijących się popielatych włosów, i świeże usta, w uśmiechu odsłaniające białe, mocnezęby.Elza Tornwalsen, jako kobieta z krwi i kości, od razu spostrzegła, że Pitt uważnie jej sięprzygląda.Niepokój i wzruszenie ogarnęły ją.Opalone, złocistobrązowe policzki okryły sięciemnym, gorącym rumieńcem.Coraz częściej migotały błyski w oczach, wysoko wznosiłasię i gwałtownie opadała pierś.Wzruszenie Elzy nie uszło uwagi Pitta, więc przestał patrzeć na nią, nachmurzył czoło iumilkł.Robił sobie gorzkie wyrzuty.Gdy nazajutrz Pitt spostrzegł, że Elza nałożyła swoją najlepszą suknię, opasała czarnąaksamitką i spięła rzez
bionym grzebieniem odrastające włosy, ani razu nie spojrzał na niąprzez cały dzień i kazał Larkowi podać posiłek do swej kajuty.Był zły na siebie i na Elzę. Witez
 tymczasem pruÅ‚ bladÄ… powierzchniÄ™ oceanu, pÅ‚ynÄ…c wzdÅ‚uż północnych wybrzeżyAzji.Ryza odbywaÅ‚a siÄ™ w warunkach nadzwyczaj pomyÅ›lnych i flotylla szybko zbliżaÅ‚a siÄ™do Archipelagu Nordenskjölda, skÄ…d już zaledwie kilkanaÅ›cie godzin pozostaÅ‚o doTajmyrskiego Jeziora.W obozie z daleka zauważono czarne obÅ‚oki dymu wyrzucanego z kominów pÅ‚ynÄ…cychstatków i gdy  Witez
 wszedł na głęboką wodę jeziora, z piersi ludzi pracujących w  ZłotejStudni , jak przezwano dolinę Numy, wyrwał się radosny okrzyk: Biały Kapitan! Niech żyje Biały Kapitan!Płynące za szonerem dwa duże parowce dały powód do różnych domysłów i pytań, naktóre Olaf Nilsen nie mógł dać żadnych wyjaśnień.Minęły jednak dwie godziny, gdy rozległy się gwizdki komendy i szoner oddał kotwicęprzy zachodnim brzegu Czoa, a dwa nieznane statki  przy północnym przylądku wyspy.Wkrótce Pitt Hardful był już w obozie przy szybie, witany przez Nilsena oraz ludzi starej inowej załogi.Kapitanowie udali się na rozmowę do domu Nilsena i opowiadali sobie do północy ozaszłych wypadkach. y
le to wam wypadło z tą bandą  zauważył Pitt, wysłuchawszy opowiadania o stoczonejbitwie. y
le, bo wieść o wytępieniu bandytów niezawodnie dojdzie do władz, a wtedy będąmieli powód robić nam różne obostrzenia.No, trudno! Widzę, że inaczej nie można byłozałatwić się z nimi! W każdym razie lepiej, że nikt z nich nie uszedł z życiem.Musimy więcjak najdłużej przytrzymać tu Samojedów, aby nie roznieśli wieści o potyczce.Mam na nichsposób! Będą zajęci handlem z przyprowadzonymi przeze mnie kupcami, a w zimieporadzimy tubylcom, aby zajęli się łowami pomiędzy Tajmyrem a rzeką Piasiną na zachodzie115i zatoką Chatangi  na wschodzie.Towarów samojedzkich myśliwych więcej niepotrzebujemy.Zostawmy je moim kupcom, bo mamy lepszy produkt  złoto! Rąk do pracynam nie zbraknie, gdyż przywiozłem ze sobą siedemdziesięciu przedsiębiorczych i silnychludzi. To wszystko bardzo dobrze  mruknął Olaf Nilsen jednak jest jedna okoliczność,niepokojąca mnie od tygodnia.Pitt uważnie spojrzał na kapitana. Z każdym dniem nasz barak dla chorych zapełnia się nowymi i nowymi ludz
mi  ciągnąłNilsen. Dziwna to choroba i nasz felczer Walicki nie zna jej.Ludziom zaczynają brzęknąći pokrywać się krwawiącymi ranami dziąsła, zęby kiwają się i wypadają, wysycha i pękaskóra; chorzy cierpią na straszliwe bóle żołądka i wszystkich stawów, tracąc do reszty siły ichęć do życia. Szkorbut. wyszeptał Pitt  klęska północnych obszarów.Musimy natychmiastratować ludzi, póki nie nastała zima, gdy wszelka pomoc będzie już spóz
niona.Czytałem otej straszliwej chorobie w pamiętnikach dawnych podróżników.Brak świeżych jarzyn iowoców stanowi najgłówniejszą przyczynę szkorbutu. Cóż mamy przedsięwziąć?  spytał Nilsen [ Pobierz całość w formacie PDF ]