[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Będziesz dzwonił codziennie? - spytała.- Jasne, że będę! Jeśli zapomnę, zadzwoń na mój koszt.Heather znowu się rozpłakała.- Chyba mnie kupiłeś, Jack.Sprzedałam ci się bez reszty! - oświadczyła przezłzy.- Kocham cię, Heather.- Kocham ciebie i każdy centymetr twojej skóry - odpowiedziała.Jack opowiedział siostrze o gwałtownej reakcji ojca na wieść o planach zakupu domuw Zurychu.(I to wszystko ze strony człowieka, który nie zdawał sobie sprawy z kosztówpobytu w ośrodku ani z tego, że środki na jego utrzymanie już się skończyły, co stanowiłogłówny powód, dla którego Heather skontaktowała się z Jackiem!).Omówili też kwestie prozaiczne, co do których Jack był pewien, że nigdy ich z nikimnie poruszy, na przykład szczegóły dotyczące przyszłego domu.Liczba pokoi, liczbałazienek, na miłość boską.(William powiedziałby to identycznie).Jack uświadomił sobie coś oczywistego, a mianowicie, że gdy człowiek jestszczęśliwy (zwłaszcza po raz pierwszy w życiu), przychodzą mu do głowy rzeczy, októrych winnej sytuacji w ogóle by nie pomyślał.Cóż to był za poranek! Najpierw strumień światła wpadający do hotelowego pokoju,potem kawa i skromne śniadanie w kawiarni na Limmat.Proste czynności nigdy niewydawały się tak złożone, a może było na odwrót? Jack czuł się równie bezradny wobec tego,co miało się wydarzyć, jak owego pamiętnego dnia, kiedy William Burns zapłodnił AliceStronach.Przed hotelem  Zum Storchen , dokładnie w tym samym miejscu, gdzie poprzedniegowieczoru rzuciła pod jego adresem: Bis morgen, stała supermodelka farmacji, doktorAnnaElisabeth KrauerPoppe.Dziś również miała na sobie wystrzałową kreację.Jackzrozumiał, dlaczego w klinice wkładała fartuch: aby ludzie wokół nie padli na jej widok zwrażenia.Poszli wąskimi uliczkami w kierunku kościoła Z
wiÄ™tego Piotra.Jackowi przyszÅ‚o dogÅ‚owy, że któregoÅ› dnia nauczy siÄ™ nazw tych ulic na pamięć.Schlüsselgasse, naprzeciwVeltliner Keller, i Weggengasse: sÅ‚yszaÅ‚ je w gÅ‚owie jak muzykÄ™.- PiÄ™kny ranek, prawda? - zagadnęła doktor KrauerPoppe.Ze zrozumieniemspostrzegÅ‚a, że Jack nie może wydusić sÅ‚owa.- U Z
więtego Piotra znajduje się największyzegar w Europie, czterostronny - opowiadała, dyskretnie ignorując jego zakłopotanie.-Chcesz chusteczkę? - spytała, sięgając do torebki.Jack pokręcił głową.Zamierzał jej powiedzieć, że słońce osuszy łzy, ale słowa nie chciały mu przejść przezgardło.Odchrząkiwał raz po raz.Przy szaroniebieskim kościele znajdował się mały brukowany plac z mnóstwemdrzew; na parapetach okolicznych domów i sklepów stały skrzynki z kwiatami.Robotnicyodnawiali budynek mieszkalny po drugiej stronie placu, naprzeciw kościoła.Stali narusztowaniu.Bębnił młotek, dwóch mężczyzn wykonywało jakąś skomplikowaną czynność zużyciem piły.Czwarty robotnik dopasowywał rury, pewnie w celu podwyższeniarusztowania.To właśnie on pierwszy zauważył doktor KrauerPoppe i pomachał do niej ręką.Pozostali trzej robotnicy zwrócili spojrzenia na lekarkę; dwóch zaczęło wiwatować, jedengwizdnął.- Chyba cię znają - powiedział Jack, z ulgą odzyskując głos.- Czy możerobotnicy zawsze tak reagują na twój widok? - Przeszedł na  ty.- Zobaczysz - odrzekła.- Ci są trochę inni.Ku swemu zdziwieniu Jack zauważył, że mimo wczesnej pory do kościoła ciągniespora garstka osób.Zapytał, czy będzie msza.Nie, Kirche St.Peter to kościół protestancki,odpowiedziała AnnaElisabeth.Msze odbywają się tylko w niedziele.- Nie możemy im zabronić - dodała.- Z
więty Piotr jest otwarty dla wiernych.Jack ujrzał kolejne rzesze ludzi: wyglądali na miejscowych.Mężczyz
ni w garniturach,podobni do bankiera z toalety w  Kronenhalle , kobiety z małymi dziećmi, całe rodziny.Nawet nastolatki.- Wszyscy przychodzą go posłuchać? - zapytał.- Jak mamy ich powstrzymać? - odpowiedziała pytaniem.- Czyż nie taksprzedaje się filmy i książki? Jeśli się nie mylę, to nosi nazwę poczty pantoflowej.Kościół był wypełniony po brzegi, zostały tylko miejsca stojące.- I tak nie będziesz siadał - oznajmiła doktor KrauerPoppe.- Wyjdziesz, zanimskończy.William nie chce, abyś poczekał do końca, nie za pierwszym razem.- Do końca czego? - spytał Jack.- Dlaczego miałbym wyjść przed końcem?- Zaufaj mi - odrzekła AnnaElisabeth.- Klaus.doktor Horvath.wyprowadzicię na zewnątrz.Będzie wiedział, kiedy to zrobić.- Znów zasłoniła rękami twarz.- Wszyscywiemy - dodała.Posadzkę kościoła wykonano z szarego marmuru.Zamiast ławek stały tam krzesła zjasnego drewna, ustawione w rzędy.Wierni siedzieli tyłem do organów, jak podczas mszy, zkazaniem i w ogóle.Jack zastanawiał się, dlaczego po prostu nie odwrócą krzeseł, ażebywidzieć organistę, którego przyszli posłuchać.Organy znajdowały się na piętrze w tyle świątyni, ponad krzesłami.A
awka (jeśli Jackmógł się zorientować) stała tyłem do ołtarza.Organista widział tylko górujące nad nim,obramowane drewnem srebrne piszczałki instrumentu.Dziwne, pomyślał Jack.Organista siedzi plecami do wiernych i vice versalPod wyniesioną drewnianą kazalnicą stała czarna urna z kwiatami.Nad ołtarzemwidniała inskrypcja.Matth.IV.10.Du solt anbatten Den Herren deinen Gott md Ihm allein dienenBył to staroniemiecki.Jack poprosił o tłumaczenie doktor KrauerPoppe.-  Będziesz czcił Pana Boga swego i Jemu tylko służył.- Mój ojciec chyba zasługuje na miano prawdziwego chrześcijanina - zauważyłJack.- William nie próbuje nikogo nawracać - odrzekła AnnaElisabeth.- Możewierzyć, w co zechce.Nigdy nikomu nie mówi, w co należy wierzyć.- Chyba że chodzi o kwestię przebaczenia - zaznaczył Jack.- Zwłaszcza wstosunku do mojej matki.- To niekoniecznie kwestia religijności, Jack - odpowiedziała doktor Krauer - -Poppe.- Raczej zdrowego rozsądku, prawda?Wyprowadziła Jacka przed kościół, po czym znalez
li inne wejście i wspięli się poschodach tam, gdzie znajdowały się organy.Mniejsze niż zazwyczaj, bardzo ładne, zelementami jasnego drewna.Miały pięćdziesiąt trzy rejestry i były dziełem firmy Muleisen zeStrasburga [ Pobierz całość w formacie PDF ]