[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyglądasz jak człowiekZnający wojnę.Wcześnie dziś wstajemy,Aby z ochotą do walki wyruszyć.%7łOA
NIERZChoć jest tak wczeÅ›nie, panie, tysiÄ…c zbrojnychCzeka na ciebie u bramy.OdgÅ‚osy komend, trÄ…by, wchodzÄ… dowódcy i żoÅ‚nierze.DOWÓDCADzieÅ„ dobry!PiÄ™kny poranek, witaj generale.WSZYSCY %7Å‚OA
NIERZEDzień dobry, wodzu!ANTONIUSZDziarsko brzmiały trąby.Jak duch młodości, co sławę chce zdobyć,Ten ranek wcześnie się dzisiaj rozpoczął.Daj mi to jeszcze, tutaj: o tak właśnie.Zegnaj, ma pani.Cokolwiek się zdarzy Oto żołnierski prosty pocałunek.Byłoby rzeczą nagannie wstydliwą,Niemęską, żegnać cię tutaj wylewnie.Człowiek ze stali opuszcza cię teraz.Wy, którzy chcecie walczyć, idz
cie za mną!!W bój was powiodę.Adieu!Wychodzą wszyscy oprócz K l e o p a t r y i C h a r m i a n.CHARMIANCzy zechcesz, pani, pójść do swej komnaty?KLEOPATRAProwadz
.Wyruszył chwacko.Gdyby CezarZechciał rozstrzygnąć wojnę pojedynkiem,Wówczas Antoniusz.Ale tak.Już chodz
my.Wychodzą.105Scena 5Aleksandria.Obóz A n t o n i u s z a.Rozbrzmiewają trąby.Wchodzą A n t o n i u s z i E r o s, natykając się na%7ł o ł n i e r z a.%7łOA
NIERZNiechaj bogowie szczęśliwy dzień ześląAntoniuszowi.ANTONIUSZCzemuż ty i twojeBlizny mnie wcześniej do walki na lądzieNie przekonały!%7łOA
NIERZGdyby tak się stało,To ci królowie, co cię opuścili,Oraz ten żołnierz, co dziś rano uciekł,Byliby z nami.ANTONIUSZKto dziś rano uciekł?%7łOA
NIERZKto? Ten co zawsze był najbliżej ciebie.Enobarbusa zawołaj  na pewnoNic nie usłyszy, albo też z CezaraObozu krzyknie:  Już tobie nie służę !ANTONIUSZCo wygadujesz?%7łOA
NIERZOn jest u Cezara.EROSPanie, zostawił swe kufry i złoto.ANTONIUSZUciekł?%7łOA
NIERZTo pewne.ANTONIUSZIdz
, Eros, wyślij za nim jego złoto.Zrób to, niczego nie zostaw.To rozkaz.Napisz do niego miłe pożegnanie106I pozdrowienia, które ja podpiszę.Napisz, że życzę, aby nigdy więcejNie miał powodu, żeby zmieniać pana.Och, ma fortuna najuczciwszych ludziMoże znieprawić! Idz
, Enobarbusie!Wychodzą.Scena 6Fanfary; wchodzą A g r y p p a i C e z a r z E n o b a r b u s e mi D o l a b e l l ą.CEZARNaprzód, Agryppo, rozpoczynaj bitwę!Jest naszą wolą, żeby AntoniuszaPojmano żywcem.Niech to wszem ogłoszą.AGRYPPARozkaz, Cezarze.CEZARJuż powszechny pokójWkrótce nastanie.Jeśli zwyciężymy,To świat, rozdarty dotąd na trzy części,Ozdobi znowu gałązka oliwna.Wchodzi G o n i e c.GONIECAntoniusz w pole wyruszył!CEZARIdz
, rozkażAgryppie, żeby tych, którzy zdradzili,Ustawił w pierwszej linii, by AntoniuszJakby na sobie pierwszy impet wywarł.Wychodzą wszyscy oprócz E n o b a r b u s a.ENOBARBUSAleksas zdradził: udał się do %7łydówOd Antoniusza; tam jednak przekonałKróla Heroda, by porzucił swegoPana i przeszedł na stronę Cezara.Lecz za swe trudy otrzymał od niegoStryczek w nagrodzie.Kanidiusz i inni,Którzy zdradzili, mają zatrudnienie,107Lecz się nie cieszą wielkim zaufaniem.y
le postąpiłem.Gorzko się oskarżam,Bo już nie zaznam słodyczy spokoju.Wchodzi jeden z %7ł o ł n i e r z y C e z a r a.%7łOA
NIERZEnobarbusie, Antoniusz za tobąOdesłał złoto, dodając co niecoOd siebie.Przybył człek w czasie mej służby;Teraz w namiocie rozjucza swe muły.ENOBARBUSWez
sobie wszystko.%7Å‚OA
NIERZNie szydz
ze mnie, proszę,Enobarbusie.Prawdę powiedziałem.Lepiej dopilnuj, by ten człek bezpieczniePrzeszedł przez straże.Ja mam obowiązki,Więc sam nie mogłem.Tak, twój ImperatorWciąż jest Jowiszem.ENOBARBUSChyba na tej ziemiJestem jedynym i największym łotrem.Och, Antoniuszu, ty jesteś hojnościy
ródłem; mą wierną służbę jakbyś spłacił,Gdy moją podłość tak złotem nagradzasz?!To rani moje serce; jeśli rozpaczGo nie rozerwie, znajdę inny sposób,By już nie cierpieć.Lecz czuję, że rozpaczSwój cel osiągnie.Walczyć przeciw tobie?Pójdę poszukać rowu cuchnącego,Aby w nim umrzeć.Im bardziej nieczystyBędzie, tym lepiej się nada, by żywotSmutny zakończyć.Wychodzi.Scena 7Pole bitwy między obozami.Trąbią do boju.Słychać dz
więki bębnów i trąb.Wchodzą A g r y p p a i inni.AGRYPPACofać się! Nadto poszliśmy do przodu!Cezar w opałach, a nas cisną bardziej,Niż to się dało przewidzieć.108Wychodzą.Trąbią do boju.Wchodzą A n t o n i u s z i ranny S k a r u s.SKARUSWielki cesarzu, walka świetnie idzie!Gdybyśmy wcześniej tak właśnie ruszyli,To ich do domu z licznymi ranamiByśmy przegnali.ANTONIUSZOch, ty mocno krwawisz.SKARUSWpierw miałem ranę jak duże  I cienką,A teraz taką, co na  B wygląda.W oddali trąbią do odwrotu.ANTONIUSZJuż się cofają.SKARUSDo kloacznych dołówIch zapędzimy.Mam jeszcze dość miejscaNa sześć głębokich ran.Wchodzi E r o s.EROSSą już pobici,Nasza przewaga wspaniałe zwycięstwoDa nam z pewnością.SKARUSMusimy im siedziećNa karku, żeby jak zające z tyłuIch powybijać.To pyszna zabawaUciekających grzmocić.ANTONIUSZBędziesz jeszczeWynagrodzony za słowa pociechy,A dziesięciokroć za swoją odwagę.Pójdz
z nami.SKARUSBędę za wami kuśtykać.Wychodzą.109Scena 8Pod murami Aleksandrii.Grzmią trąbki bojowe; wchodzi A n t o n i u s z, S k a r u s i inni maszerując.ANTONIUSZJuż są zagnani do swego obozu.Niech ktoś poleci powiedzieć królowejO naszych czynach.Jutro tuż przed świtemKrew tym puścimy, co dzisiaj uciekli.Dzięki wam wszystkim, waleczni żołnierze.Byliście dzielni, ponad wszelką miarę,Jakby z was każdy we mnie się przedzierzgnął.Każdy Hektorem był.Idz
cie do miasta,Do swoich kobiet, aby je uściskać;I do przyjaciół, by im opowiedziećO swoich czynach.Oni łzą radościObmyją strupy, a pocałunkamiZabliz
nią rany.Wchodzi K l e o p a t r a [ Pobierz całość w formacie PDF ]