[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Juści, że nie całkiem wierzyła rozumiejąc, iż głównie przez złość pyskuje, aby ją przetrwożyć i bez tołacniej z chałupy wygryz
ć.Ale mimo tego żarła ją trwoga o niego niemała.Przewiadywała się też nieraz i kaj jeno mogła, co gomoże za kara spotkać, miarkując ze smutkiem, iż całkiem na sucho ujść mu nie ujdzie.- Po prawdzie, że ojca rodzonego bronił, ale borowego zakatrupił, to juści pokarać go muszą, jakże.Mówili co rozważniejsi, że się nijakiej prawdy dobić nie mogła, bo kużden inszą wywodził.Adwokat wmieście, do którego ją ksiądz z listem posłał, powiedział, jako może być różnie, i całkiem z
le, iniezgorzej, trza jeno pieniędzy na sprawę nie skąpić i cierpliwie czekać.We wsi zaś najbarzej jątrwożyli, że to kowal podmawiał swoje wymysły i wszystkich podrychtowywał.Nie dziwota też, że i teraz jego słowa kamieniami padły na duszę.Nogi pod nią truchlały przy robocie,mówić nie mogła, tak ją strach zatykał, a do tego zaś i Magda po jego odejściu przyleciała i siadła przychorym oganiając go niby od much, których nie było, a śledząc wszystko bacznymi ślepiami.Ale snadz
jej to wrychle obmierzło, gdyż się w robocie pomagać ofiarowywała.- Nie trudz
się, uradzim sami, mało się to w chałupie naharujesz!Odradzała Hanka takim głosem, że Magda dała spokój, pogadywała jeno niekiedy a lękliwie, że to już zsamego przyrodzenia nieśmiała była i milcząca.A jakoś na samym odwieczerzu zjawiła się znowu Jaguś, ale wespół z matką.Witały się, kieby w najlepszej zgodzie żyły, i tak przyjacielsko a przychlibnie, aż to Hankę tknęło, ichociaż odpłacała im tym samym, nie żałując dobrych słów ni nawet gorzałki, miała się jednak nabaczności.Ale Dominikowa odsunęła kieliszek.- Wielki Tydzień! Gdzieżbym to gorzałkę piła!- Nie w karczmie i przy okazji, toć nie grzech!- usprawiedliwiała Hanka.- Człowiek chętliwie se folguje i rad zawżdy sposobnością wymawia.- Przepijcie, gospodyni, do mnie, ja to nie organista!- wykrzyknął Jambroż.- Niech ino szkło brzęknie, to was zarno grzysi ponoszą - mruknęła Dominikowa zabierając się doopatrzenia głowy chorego.- Cie.komu sygnaturka sprawia, że bije się pięścią pokutnie, a drugiemu zaś flaszkowy pobrzęk toczyni, że wpodle za kieliszkiem maca.- Leży se ten chudziaczek, leży i o Bożym świecie nie wie! - zawołała żałośnie nad Boryną.- I jadł kiełbasy nie będzie, i gorzałki nie posmakuje?- ciągnęła tym samym sposobem, a wielceszydliwie Jagustynka.- Wama ino prześmiechy na pamięci! - zestrofowała ją gniewnie.- A cóż to? płakaniem biedy se odejmę? Tyla mojego, co się pośmieję.- Kto sieje zło, niech se smutki zbiera i pokutę odprawuje!.- Nie darmo powiedają, że Jambroż, choć przy kościele służy, a gotów się by i z grzychem pokumać,bych jeno sobie pofolgować i użyć! - rzekła wyniośle Dominikowa obrzucając go srogimi oczyma.- Przeciwić się dobremu i ze złym kumać potrafi, któren jeno nie baczy, jaką potem wez
mie zapłatę -dodała ciszej, jakby grożąc.Milczenie padło na izbę.Jambroż zakręcił się gniewnie, ale zdzierżał w sobie ostrą odpowiedz
, boćwiedział, że i tak każde jego słowo znał będzie dobrodziej najpóz
niej jutro po mszy; nie darmoDominikowa przesiadywała cięgiem w kościele.A i reszta zwarzyła się też pod jej sowimi ślepiami,nawet nieustępliwa Jagustynka przymilkła trwożnie.Jakże, cała wieś się jej bojała; już pono niejeden poczuł na sobie moc jej złych ślepiów, niejednego jużpokręciło albo rozchorzał, gdy nań urok rzuciła.Pracowali w cichości z pochylonymi trwożnie twarzami, że jeno jej biała gęba, sucha i poradlona, kiebyz blichowanego wosku, nosiła się po izbie.Nie odzywała się również zabierając się z Jagną dopomagania tak ostro, że Hanka wzbronić nie śmiała.%7łe zaś Jambroża odwołał księży parobek do kościoła, ostały jeno same, pilnie układając mięso i połciew cebrzyki a beczkę.- Po tej stronie w komorze będzie chłodniej la mięsa, mniej się w izbie pali.- zarządziła stara, wrazzataczając statki z Jagusią.Tak się to prędko stało, że nim się Hanka mogła sprzeciwić, nim pomiarkowała, już one powtaczały dokomory, więc srodze rozez
lona zaczęła śpiesznie przenosić na swoją stronę, co ino pozostało,przywołując Józkę i Pietrka do pomocy.O samym zmierzchu, gdy już zapalili światło, zabrali się pośpiesznie do robienia kiełbas, kiszek i onychgrubaśnych salcesonów.Hanka siekała mięso z jakąś ponurą wściekłością, tak była jeszcze wzburzona.- Nie zostawię w tamtej komorze, żeby zechlała albo wyniesła! Niedoczekanie twoje! To ci fortelnica! -szepnęła wreszcie przez zęby.- Rano, po cichuśku, jak pójdzie do kościoła, przenieść wszystko do swojej komory i będzie po krzyku!Nie odbije wam przeciech! - radziła Jagustynka szprycując mięso w długachne flaki, że się skręcały postole, kiej te węże czerwone a tłuste, i co trochu rozwieszała je na żerdce nad kominem.- Niech spróbuje! Zmówiły się i z tym przyleciały?Nie mogła się uspokoić.- Nim Jambroż wróci, kiełbasy będą gotowe.- zagadywała stara.Ale Hanka zmilkła, zajęta pracą, a głównie rozmyślaniem, jak by odebrać połcie owe i szynki.Ogień trzaskał na kominie i tak się galanto buzowało, że w całej izbie było czerwono, w garachparkotały gotujące się różności, z których czyniono kiszki, a dzieci cosik trwożnie gaworzyły nadnieckami z krwią.- Laboga, jaże me mdli od tych smaków! - westchnął Witek pociągając nosem [ Pobierz całość w formacie PDF ]