Crowley John Pozne lato

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Starzec ssał ustnik, ażzapadły mu się policzki.Wkrótce wypuściłpierwszy kłąb różowego dymu.Podał fajkęJednodniówce, która nosemi ustami wypuściła z płuc delikatną różanąmgiełkę.Zadrżałem, obserwując ten osobliwyposiłek wciąż niezwykły, mimo że sam przezcałe życie tak się od-żywiałem.Na błękitnym niebie pojawiły się pierwszegwiazdy.Wiatr rozniecał żarw główce fajki i unosił dym.Być może jedna zwidocznych o zmierzchu gwiazdbyła rodzinną ziemią chleba, lecz teraznajsilniejszy wiatr nie zaniesie tam różowejchmury.Rankiem następnego dnia niebo było zachmurzone.Rzeką z południa przypły-nęły tratwy.Chlebiarze trudzili się przez całydzień, długimi kijami zaopatrzony-mi w hakizrywając dorodne grona z pni ściśniętychsznurowymi pętlami; wśródokrzyków podnosili je i ciągnęli ku tratwom (wchłodny dzień kule nie wydawały się lżejsze odpowietrza, ale były niemal równie lekkie);mocowali do belek za pomocą haczyków i linprzeciągniętych przez cienką membranę.Jednodniówkai ja niewiele mogliśmy pomóc, ale biegaliśmy odgrupy do grupy, ciągnąc i pcha-jąc ze wszystkichsił, bo kiście powietrznych kul musiały byćzaładowane przed zmrokiem; gdyby zapadły sięjak namioty, nikt by ich nie ruszył z miejsca.50Spławiono wszystkie grona w dół rzeki, gdzielinia Klamry wypalała drew-no wiązów na węgiel drzewny potrzebny dosuszenia chleba, który potem kruszysię, sortuje i pakuje do przewiezienia.Naogołoconej polanie zostały turkusowe łodygi.Ludzie spławiający tratwy okryli je workami nazimę, a tymczasem reszta owijała siewcęplastikiem i szmatami, by śnieg nie zaszkodziłpierwotnemuszczepowi.I już było po zbiorach, w którychpomagaliśmy z Jednodniówką; od-płynęliśmy jedną z ostatnich tratw.Dziewczyna odpoczywała z głową na moim udzie.Ktoś nam pożyczył grubypłaszcz, którym się owinęliśmy, bo wiatr byłchłodny. Idzie zima powiedziałem. Nie odparła sennie. Jeszcze nie. W końcu musi przyjść. Nie. Wiesz, że zima. Milcz przerwała.�SMA FASETATo było w porze deszczu, po tym jak spędziłemrok ze świętym i dostałemlist od doktor Boots, tamtej zimy, którą przeżyłemsamotnie, wciąż drzemiąc; odkryłem, że mój umysłzdolny jest do pewnej sztuczki: czasami w półśniewracało dzieciństwo i pierwsza młodość.Jak mamto wytłumaczyć? Wydawało mi się, żeznów jestem sobą sprzed lat, jakby tamte chwilezostały mi zwrócone w całości, bez żadnegouszczerbku, tak niespodziewanie, że często niemiałem pojęcia, co to za epizod.Często zanimprzyszło olśnienie, zapadałem ponownie w senalbobudziłem się skupiony i pełen energii, a chwilamijała.To ciekawe doświadczenie.Nie brakło czasu, byje powtarzać szczerzemówiąc, nie miałem nic innego do roboty; niekiedybywałem nawet w dwu miej-scach jednocześnie, niemal całkowicie zwróconyku przeszłości, niewielką cząst-ką świadomościobserwując zarazem inne wydarzenia.Zimaciągnęła się niemi-łosiernie i miałem wrażenie, że moje życiedobiega kresu, toteż za właściwe uzna-łem odtworzenie z okruchów wspomnień krótkiegobytowania, które mnie wyda-wało się bardzo długie; przypominałem mbabę,przeglądającą zawartość rzezbio-nych kufrów.Nie miałem wpływu na to, jakachwila do mnie powróci; mogłemstać się dwulatkiem albo mieć znów lat dziesięć.Raz stałem na dachu w pełnilata, pomagałem matce doglądać pszczół, a skroniepod kapeluszem i chustą pul-sowały mi od upału.To znów siedziałem zimą w ciepłych i dusznychkomnatachz dala od wyjścia, grając z Jednodniówką wpierścienie, a głowę miałem pełnązimowych wieści, bo wokół czuło się już wońchłodnych miesięcy.Wiadomo, żekażda pora roku (a nawet każdy dzień, poranek iwieczór) to zjawisko wyjątkowe i niezwykłe, októrym szybko się zapomina, dopóki wrażenie niepowróci.Często miałem okazję słuchać, jak BarwaCzerwieni głębokim, donośnymgłosem snuje opowieści o świętych, i zaczynało miświtać, że w gruncie rzeczy wszystkie te historieskładają się na jedną; to prosta opowieść o tym,jak żyć i pozostać człowiekiem całkiemzwyczajna, a zarazem niemożliwa do opowie-dzenia.Pewnego dnia przymknąłem powieki i czekałembez ruchu, a potem stałem siędziesięciolatkiem; była wiosna, siedziałem zinnymi u wejścia należącego do linii Klamry iobserwowałem kwitnące drzewa, których płatkizasłały drogę prowadzą-52cą na południe.Nadchodziła stamtąd gromadawędrowców w czarnych strojach,odcinających się wyraznie od wiosennej bieli iróżowości.Przybywali, by kupić chleb.Wokółmnie żółciły się w słońcu przejrzyste ścianymieszkań linii Klamry.Siedziałem na glinianej podłodze zasłanejbarwnymi kilimami; obok mnie han-dlarze z linii Wody odziani w barwne stroje, dalejjasne sakwy z chlebem.Przy mnie Jednodniówka,która niespodziewanie wysunęła rękę z mojejdłoni.Ockną-łem się, zziębnięty i drżący od zimowego chłodu, zszeroko otwartymi oczymai mocno bijącym sercem; słuchałem, jak padazimowy deszcz.Tej wiosny od wielu tygodni Jednodniówkamówiła tylko o spodziewanej wi-zycie handlarzy z Rejestru doktor Boots;opowiadała o nich albo milczała.Kupcy z Rejestruco roku przybywali na wiosnę; poza tym niktwłaściwie nas nie odwiedzał i dlatego ichprzybycie stanowiło wielkie wydarzenie, doktórego linia Szeptu przywiązywała szczególnąwagę. Są moimi kuzynami oświadczyłaJednodniówka, używając słowa, któ-rego nie rozumiałem.Gdy poprosiłem owyjaśnienie, nie potrafiła wytłumaczyć, w czymrzecz; stwierdziła tylko, że jako kuzynkę łączy ją znimi silna więz. Czy to możliwe? spytałem. Nie sąprawdomówcami.Nie pochodząz twojej linii.Przecież nie znasz nawet ich imion.Są dla ciebie anonimowi. Moją linię założyła Olivia z Przymierza stwierdziła Jednodniówka.Rejestr doktor Boots ma podobny rodowód.Dlatego jesteśmy kuzynami. Przymierze nie istnieje; to przeszłość stwierdziłem. Tak powiedziałaOlivia. Nie mów o sprawach, na których się nie znasz rzekła Jednodniówka.Drogą nadchodził mniej więcej tuzin wędrowców,głównie mężczyzn,w ukwieconych kapeluszach o szerokich rondach iniskich główkach.Gdy po-deszli bliżej, usłyszeliśmy, że śpiewają; właściwietrudno nazwać te dzwięki śpie-wem, bo nie byłożadnych słów, a i melodia żadna; przybysze nucilicicho rozmaite dzwięki z różnym natężeniem; tuktoś mruczał, tam burczał, jedni zaczynali, innimilkli każdy na własną modłę.Starcy istaruszki z linii Wody ruszyliw dół po zboczu, by ich powitać, a za nimi szlimłodzi, którzy mieli wnieść starannie zawiązanepaczki, kuferki i tobołki.Wszędzie słyszało siępowitalne słowa wypowiadane od siebie lub wimieniu całej gromady.Mężczyzni w kapeluszachi postawne kobiety przekroczyli drzwi linii Wody iweszli do uroczych mieszkań położonychniedaleko wyjścia, gdzie czekaliśmy zJednodniówką i resztą gapiów, którzy przyszlipowitać wędrowców [ Pobierz całość w formacie PDF ]