Kraszewski Józef Ignacy Infantka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Niech krzyczą rozśmiał się Vill�quier. Król musiał jednych i drugich oszczędzać,nikogo nie zrażać sobie.Dajcie znać panu Samuelowi. Niech mu kto chce o tym oznajmi odparł kupiec ja się nie podejmuję.Znaciemnie, siedzę tu w Polsce z dawna, za tutejszego się liczę, ale Polakiem nie jestem.Wiem ichnaturę, szaleńcy są, wszyscy, pan Zborowski nie lepszy.Machnął ręką.Vill�quier się zwrócił do stojącego Jourdaina, który wąsika bardzo młodziutkiego pokrę-cał. Idz ty do Zborowskiego.Sederyn da ci przewodnika.Król życzył.sobie, aby mu o tym dziś oznajmiono.Jourdain również ochoty nie objawiał wielkiej do tego poselstwa.Stali trochę milczący.Gospodarz, korzystając z chwili, nalewał kubki, które były przygotowane. Za pózno do Zborowskiego odezwał się Jourdain w końcu a moim zdaniem pil-nego nie ma nic.Vill�quier nie nalegał usiedli.Sederyn wzdychał.154 yle, zle, moi panowie począł mówić, głowę z ramienia na ramię przechylając. Cotam u was na zamku.u nas w mieście! Strach! Umysły poburzone.w ulicach co wyśpie-wują, co przylepiają! Po rynkach i szynkach co prawią, uszy więdną!Jourdain, który kubak wychylił od razu, uderzył nim o stół. A, nieszczęśliwa to była godzina i najfatalniejszy pomysł Henryka tu na to okropnewyprawić wygnanie! Tu żyć niepodobna. Tak przerwał Vill�quier ale któż mógł przewidzieć, gdy pierwsze poselstwo doParyża przybyło, tak świetne, tak lśniące, ludzie tak wymowni, twarze tak łagodne, umysłytak pozornie prostoduszne, że tu w Polsce natrafimy na jeże i na osy.Tam się zdawali do ca-łowania stworzeni, a tu do nich przystąpić nie można.Myśleliśmy, że nas na rękach nosićbędą, a. A.daliśmy się wam okłamać wyrwał się Jourdain. Wszyscy, co do nas przyjeż-dżali, choć było do rany przyłożyć, chwalono ich.Sederyn milczał. Dziś już za pózno narzekać na to, co się stało rzekł po chwili. Król zrażony, zniechęcony dodał Vill�quier boję się o jego zdrowie.Miron po-wiada, że nie wyżyje ani w tym klimacie, w tej atmosferze, ani między tymi ludzmi.Władzynie ma żadnej.Senatorowie burczą, szlachta się odgraża, nie szanują go. Wiesz pan odezwał się Sederyn zimno że jest francuskie przysłowie: wino uto-czone, trzeba go wypić249.Francuzi, uśmiechając się, spojrzeli po sobie. Wątpię, żebyśmy je wysączyli do końca wolimy resztę wam zostawić rzekł Vil-l�quier. Dla was, panie Sederyn dodał nie będę czynił z tego tajemnicy.My tu nie,wytrzymamy. Na dobitkę przerwał Jourdain senatorowie niektórzy chcą jeszcze uprzyjemnićżycie królowi, dając mu starą babę za żonę. Ale.ba! Tego już za wiele.Zmieli się oba, Sederyn spojrzał z ukosa. A po cóż się zobowiązał? spytał. Co znaczy takie zobowiązanie? gwałtownie zawołał Vill�quier. Jest to wprostrzecz poczwarna, niemożliwa. Jakże się to skończy? szepnął niespokojny trochę kupiec. Na Boga, nie wiem wyrwał się Vill�quier lecz sądzę, że chyba smutnie i tragicz-nie.Zawiedziono króla i nas, obiecywano nam wcale inny stan rzeczy.Gratiani250, z którymsię pan nasz widział po drodze, zapewniał go, iż władzę monarchiczną w pełni uzyska, a zna-lazło się, że żadnej nie ma. Można by ją uzyskać rzekł, oglądając się, Sederyn ale.Położył palec na ustach.Vill�quier chodził po izbie, głowę to podnosząc ku sklepieniowi, to ją spuszczając na pier-si. A przy tym począł to życie, te nudy, to towarzystwo, ten język! Wprost piekło.Jedyne lepsze godziny, gdy się panowie Polacy porozchodzą, drzwi na rygiel spuścimy i samizostaniemy z sobą.Naówczas choć myślą i wspomnieniami przenosimy się nad brzegi Se-kwany, przypominamy lepsze czasy.Sederyn okazywał niepokój.249W języku francuskim przysłowie to brzmi: Le vin est tir�, il faut le boire.250A n t o n i M a r i a G r a t i a n i był sekretarzem nuncjusza papieskiego Commendo-niego w czasie jego drugiego poselstwa w Polsce w latach 1572 1573, po czym powrócił doWłoch; napisał biografię Commendoniego155 Panowie moi przerwał wszystko to prawda być może, ale ostatecznie, com po-wiedział o utoczonym winie, to powtórzę.Henryk jest królem z łaski bożej, usiadł na tronie,objął rządy, należy mu je ułatwiać, nie zrażać od nich.Choćby się musiał ze starą królewnąożenić, nikt mu młodych mieć nie zabroni.Panowie polscy nauczą się od was grzeczności, awy. Nie wymagajcie od nas, abyśmy się od nich czegokolwiek uczyli wtrącił Jourdain. To zwierzęta, nie ludzie!Sederyn syknął. Zlitujcie się zawołał nuż kto podsłucha! Już i tak dom mój podejrzanym jest bar-dzo.Francuzi obejrzeli się i zamilkli.Vill�quier nalał sobie wina, a gospodarz pośpieszył na-pełnić kubek Jourdaina [ Pobierz całość w formacie PDF ]