[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W świadomości jej pozostał jedynie nie-określony lęk, którego powodu na próżno szukała.Potem, nagle, wspomnienie tego nieszczę-snego wieczoru przebiegło jej mózg jak błyskawica, a z nim budził się ostry ból podobny te-mu, który sprawiłoby rozpalone żelazo w zabliz
nionej ranie.To znów patrzyła na lampę, śle-dząc bezmyślnie migotanie płomienia, aż łzy, które bezwiednie gromadziły się w jej oczach,przesłoniły światło. Czemu te łzy?  powiadała sobie. Ach, jestem zhańbiona.To liczyła frędzle przy kotarach, ale nie mogła nigdy zapamiętać liczby. Co to za szaleństwo?  myślała. Szaleństwo? Tak, gdyż przed godziną oddałam się jakladacznica mężczyz
nie, którego nie znam.To znów śledziła ogłupiałym wzrokiem wskazówkę zegara, z drżeniem skazańca, którywidzi zbliżającą się godzinę kaz
ni.Naraz zegar zaczął bić. Jest trzecia  powiedziała sobie wstrząsnąwszy się nagle  Byłam z nim i jestem zhań-biona!Spędziła całą noc w tym podnieceniu.Kiedy zrobił się dzień, otwarła okno.Z
wieże iożywcze powietrze przyniosło jej nieco ulgi.Pochylona nad balustradą okna wdychała z roz-koszą zimne powietrze.Bezład jej myśli rozproszył się pomału.Po tym zamęcie, po gorączce,jaka nią miotała, nastąpiła skupiona rozpacz, która była niemal odpoczynkiem.Trzeba było coś postanowić.Zaczęła się namyślać, co uczynić.Nie postało jej w głowie,aby mogła widzieć jeszcze pana Darcy.To wydawało jej się niemożliwe, na jego widokumarłaby ze wstydu.Musi opuścić Paryż, gdzie za dwa dni wszyscy pokazywaliby ją palca-mi.Matka jest w Nicei; pojedzie do niej, wyzna wszystko; potem, wypłakawszy się na jejłonie, ma tylko jedno przed sobą: poszukać jakiejś pustyni we Włoszech, nie znanej podróż-nym, gdzie by mogła żyć sama i umrzeć niebawem.Raz powziąwszy to postanowienie uspokoiła się nieco.Usiadła przy stoliku na wprostokna i z głową w dłoniach płakała, ale już bez goryczy.Zmęczenie i przygnębienie zwycię-żyły wreszcie; zasnęła lub raczej przestała myśleć blisko przez godzinę.Obudziła się z dreszczem i uczuciem gorączki.Czas zmienił się, niebo było szare, drobny ilodowaty deszcz zwiastował chłód i wilgoć na resztę dnia.Julia zadzwoniła na pokojówkę. Matka moja jest chora  rzekła  muszę jechać natychmiast do Nicei.Spakuj walizę,chcę jechać za godzinę. Ależ pani, co pani jest? Czy pani nie chora?.Pani się nie kładła!  wykrzyknęła poko-jówka zdziwiona i zaniepokojona zmianą, jaką zauważyła w rysach swej pani. Chcę jechać  rzekła Julia niecierpliwie  muszę jechać.Przygotuj walizę.40W naszej nowoczesnej cywilizacji nie wystarcza prosty akt woli, aby się przenieść z jed-nego miejsca na drugie.Trzeba spakować rzeczy, brać z sobą pudła, zajmować się setką nud-nych przygotowań, które wystarczą, aby odjąć ochotę do podróży.Ale niecierpliwość Juliiznacznie skróciła tę konieczną zwłokę.Chodziła, biegała z pokoju do pokoju, pomagała pa-kować, gromadząc bez ładu czapeczki i suknie przyzwyczajone do większych względów.Mimo to energia jej raczej przyczyniała się do opóz
nienia pracy niż do jej przyspieszenia. JaÅ›nie pani zapewne uprzedziÅ‚a jaÅ›nie pana?  spytaÅ‚a nieÅ›miaÅ‚o pokojówka.Bez odpowiedzi Julia wzięła papier i napisaÅ‚a:  Matka zachorowaÅ‚a w Nicei.JadÄ™ do niej.ZÅ‚ożyÅ‚a papier we czworo, ale nie mogÅ‚a siÄ™ zdobyć na skreÅ›lenie adresu.WÅ›ród tych przygotowaÅ„ wszedÅ‚ sÅ‚użący: Pan de Châteaufort  rzekÅ‚  pyta, czy pani zechce go przyjąć; jest też drugi pan, któryprzyszedÅ‚ równoczeÅ›nie, nieznajomy: oto jego bilet.PrzeczytaÅ‚a: ,,E.Darcy, sekretarz ambasady.Ledwie mogÅ‚a powstrzymać krzyk. Nie ma mnie dla nikogo!  rzekÅ‚a. Powiedz, że jestem chora.Nie mów, że wyjeżdżam [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]