[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z ostatniego uÅ›miechu, który mu rzuciÅ‚a, Rastignac powziÄ…Å‚ najlepsze nadzieje.MiaÅ‚ to szczęście, że spotkaÅ‚ czÅ‚owieka, który nie wyÅ›miaÅ‚ jego naiwnoÅ›ci: naiwność bowiembyÅ‚a Å›miertelnÄ… wadÄ… w oczach znamienitych lwów epoki, jak Maulincourt, Ronquerolles,Maksym de Trailles, de Marsay, Ajuda-Pinto, obaj Vandenesse, caÅ‚ej tej gromadki, którakrólowaÅ‚a w chwale swych próżnostek krÄ™cÄ…c siÄ™ w tÅ‚umie najwytworniejszych kobiet, a byÅ‚yto: lady Brandon, księżna de Langeais, hrabina de Kergarouët, pani de Sérizy, księżna deCarigliano, hrabina Ferraud, pani de Lanty, margrabina d'Espard, diuszessy de Maufrigneuse ide Grandlieu.Szczęściem tedy naiwny student trafiÅ‚ na margrabiego de Montriveau, rycerzaksiężnej de Langeais, generaÅ‚a prostego jak dziecko, który pouczyÅ‚ go, iż hrabina de Restaudmieszka przy ulicy du Helder.Być mÅ‚odym, czuć żądzÄ™ Å›wiata, Å‚aknąć kobiety i widziećotwierajÄ…ce siÄ™ bramy dwóch domów! Oprzeć stopÄ™ w Saint-Germain u wicehrabiny deBeauséant, kolano na Chausse d'Antin u hrabiny de Restaud! Zanurzyć wzrok w amfiladzieparyskich salonów i czuć siÄ™ dość Å‚adnym chÅ‚opcem, aby tam znalez
ć pomoc i oparcie wsercu kobiety! Mieć dość ambicji, aby zuchwałą stopą wejść na rozpięty sznur, po którymtrzeba kroczyć z zimną krwią linoskoczka, pewnego, że nie spadnie, i znalez
ć w uroczejkobiecie najpewniejszy balans równowagi! Z takimi myślami i wobec kobiety, której cudnekształty jawiły się w mdłym blasku kominka, któż nie byłby, jak Eugeniusz, zgłębiałnamiętną medytacją przyszłości, któż nie stroiłby jej w tryumfy? Rozkołysana jego myślkosztowała tak żywo przyszłych słodyczy, iż zdawało mu się, że pani de Restaud jest tuż przynim, kiedy głośne westchnienie zakłóciło ciszę nocną i rozległo się w sercu młodegoczłowieka niby rzężenie konającego.Otworzył ostrożnie drzwi i znalazłszy się na korytarzuujrzał smugę światła w progu ojca Goriot.Eugeniusz przeląkł się, że sąsiad może zasłabł,przyłożył oko do dziurki od klucza i ujrzał starca zajętego dziwną pracą.Zajęcie owo takbardzo trąciło zbrodnią, że student osądził, że odda przysługę społeczeństwu, śledząc uważnienocne sprawki rzekomego handlarza mąki.Ojciec Goriot przymocował do listwyprzewróconego stołu srebrny półmisek i ważkę, wziął sznur i okręcił go dokoła tych bogato17osjaniczne przenośnie  związane z poetyką  Pieśni Osjana , słynnej preromantycznej mistyfikacjiliterackiej J.Macphersona, wzorowanej na dawnej poezji celtyckiej.18rzez
bionych przedmiotów, ściskając z taką siłą, jak gdyby chciał je zmienić w bryłę litegometalu. Do kroćset! Cóż to za człowiek!  rzekł Rastignac, widząc żylaste ramię starca, któryprzy pomocy sznura miesił bez hałasu pozłacane srebro niby ciasto. Byłżeby to złodziejalbo paser, który aby tym bezpieczniej wykonywać swoje rzemiosło, udaje głupotę,niedołęstwo i żyje jak nędzarz?  mówił sobie Eugeniusz, prostując się na chwilę.Student przyłożył na nowo oko do drzwi.Ojciec Goriot rozwinął sznur, wziął srebro,położył je na stole, rozciągnąwszy na nim kołdrę i zwinął ją, aby zaokrąglić bryłę, której tooperacji dokonał nadzwyczaj łatwo. Byłżeby tak silny jak August, król polski?  rzekł do siebie Eugeniusz, skoro masasrebrna przybrała w przybliżeniu formę wałka.Ojciec Goriot spoglądał na swoje dzieło ze smutkiem, łzy zalśniły mu w oczach.Zdmuchnął lampkę, przy której blasku dokonał swej pracy; Eugeniusz usłyszał, jak siękładzie wzdychając ciężko.Oszalał  pomyślał student. Biedne dziecko!  rzekł głośno Goriot.Słysząc te słowa Rastignac uznał za właściwsze milczeć o tym wypadku i nie potępiaćnieodwołalnie sąsiada.Miał wracać do siebie, kiedy usłyszał nagle dość trudny do określeniaszelest, który, zdawałoby się, czynili ludzie idący po schodach w filcowych pantoflach.Eugeniusz nadstawił ucha i usłyszał w istocie kolejny oddech dwóch ludzi.Nie słysząc aniskrzypnięcia drzwi, ani kroków, ujrzał nagle światełko na drugim piętrze u pana Vautrin.Sporo tu tajemnic, jak na zwykły pensjonat  rzekł w duchu.Zeszedł kilka schodów, wytężył słuch, dz
więk złota doszedł do jego ucha.Niebawemświatło zgasło, dwa oddechy dały się znowu słyszeć, mimo iż drzwi nie zaskrzypiały.Wreszcie, w miarę jak dwaj ludzie schodzili, szmer stawał się coraz cichszy. Kto tam?  krzyknęła pani Vauquer, otwierając okno. To ja wracam, mamusiu Vauquer  ozwał się gruby głos Vautrina. To szczególne! Krzysztof zasunął rygle  rzekł do siebie Eugeniusz, wracając do pokoju. Trzeba nie spać po nocy, aby wiedzieć, co się dzieje dokoła człowieka w Paryżu.Oderwany przez te drobne wydarzenia od swych ambitno miłosnych medytacji, zabrał siędo pracy [ Pobierz całość w formacie PDF ]