[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Przychodząc tu nie pytało żadną zapłatę, a teraz, gdy pomógł nam zwyciężyć, nawet Wydział Kontroli niezażąda zapłaty za jego uzdrowienie.Dziewczyna nic nie odpowiedziała czarodziejowi, ale pochyliła głowę nadwolno poruszającą się piersią Dafydda i usiadła trzymając go tak, jakby goto-wa była siedzieć przez wieczność, jeśli zajdzie potrzeba.Jim, Brian i czarodziejodwrócili się do Aragha i Secoha, który zwalczył już swój wybuch rozpaczy i sie-dział spokojnie przy ciele Smrgola. Zwyciężyliśmy  rzekł Carolinus. Nigdy już za naszego życia miejsceto nie zgromadzi dość sił, by wystąpić przeciw światu.Zwrócił się do Jima. A teraz, Jamesie  powiedział  chcesz pewnie do domu.Droga wolna. Z
wietnie  rzekł Jim. Do domu?  spytał Brian. Teraz? Teraz  stwierdził Carolinus. Od początku chciał wrócić do siebie,szlachetny rycerzu.Nie bój się.Smok, który jest właścicielem obecnego ciała sirJamesa, będzie wszystko pamiętał i zostanie twoim przyjacielem. Bać się?  Brian w jakiś sposób zdołał wykrzesać odrobinę energii i wigo-ru. Nie boję się żadnego smoka, do diabła! To tylko.Będzie mi ciebie brak,Jamesie!Jim niespodziewanie ujrzał, że oczy rycerza wypełniły się łzami.Zapomniałjuż, czego uczył się o średniowiecznej Europie; ludzie wówczas równie swobod-nie płakali, jak wybuchali śmiechem.Jego dwudziestowieczna osobowość poczu-ła się mocno zażenowana na taki widok. No wiesz. wymamrotał. Wiem, wiem, Jamesie  rzekł Brian osuszając oczy wolnym końcem ko-kardy Geronde de Chaney. Co być musi, to musi! W każdym razie przez pa-mięć tego dzielnego wojownika  wskazał martwego Smrgola  mam zamiarsprawdzić, co da się zrobić w sprawie współżycia ludzi i smoków.Będę więc czę-sto widywał się ze smokiem, w którego ciele teraz jesteś, i w jakiś sposób będzieszprzy mnie mimo wszystko. On był wspaniały!  wybuchnął Secoh, spoglądając na leżące u jego stópciało starego smoka. On uczynił mnie silnym, po raz pierwszy w moim życiu.Zrobię wszystko, czego on chciał! Bądz
więc ze mną jako gwarancja, że smoki również skończą z tymi wal-kami  rzekł Brian. Cóż, Jamesie.Myślę, że się żegnamy, więc.174 Angie!  wykrzyknął Jim, oprzytomniawszy nagle. Och, wybacz mi,Brianie.Ale teraz przypomniałem sobie.Muszę wydostać ją z twierdzy.Odwrócił się błyskawicznie. Zaczekaj  powiedział Carolinus.Czarodziej stanął twarzą do ruin i podniósł różdżkę. Uwolnijcie!  krzyknął. Zostaliście pokonani.Uwolnijcie!Czekali.Nic nie nastąpiło.Rozdział 22Carolinus raz jeszcze uderzył swą różdżką w ziemię. Uwolnijcie!  krzyknął.Raz jeszcze czekali.Sekundy przeciągały się w minuty. Na Moce!  Nagle wydało się, że nowe siły wstąpiły w S.Carolinusa.Krzyczał pełnym głosem i wyglądał, jakby urósł o sześć cali. Czy sobie kpicie?Wzywam Wydział Kontroli!Nastąpiło coś, czego Jim nigdy nie miał zapomnieć.Pamiętne było nie tylesamo zjawisko, co sposób, w jaki przebiegało.Bez żadnego ostrzeżenia przemó-wiła cała ziemia, morze przemówiło, niebo przemówiło! Wszystko krzyczało tymsamym basowym głosem, który już przedtem w obecności Jima z powietrza odpo-wiadał Carolinusowi.Tym razem jednak głos nie usprawiedliwiał się i nie brzmiałzabawnie. UWOLNIJCIE!  żądał głos.Prawie w tej samej chwili coś ciemnego wychynęło z czeluści łukowato skle-pionego wejścia do twierdzy.Sunęło wolno w dół stoku, unosząc się w powietrzu,ale dotarło do nich dużo szybciej, niż się spodziewali.Był to materac splecionyz jodłowych gałęzi, wciąż świeżych i pokrytych zielonymi igłami.Na materacuz zamkniętymi oczami leżała Angie.Materac zbliżył się i opadł na ziemię u stóp Jima. Angie!  wykrzyknął pochylając się nad nią [ Pobierz całość w formacie PDF ]