Joanna.Chmielewska. .Ksiazka.Poniekad.Kucharska.PL.PDF.eBook.(osloskop.net)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miałam to zjeść i koniec! Płacząc rzewnymi łzami, poniebotycznych protestach, wbiłam w siebie jedną łyżkę smakołyku.Następnie moja babcia, płacząc jeszcze rzewniej i wzywając rozpaczliwie pomocyboskiej, trzymała mnie za głowę nad sedesem, szarpana dziką rozterką co robić, lecieć podoktora, zostawiając nieszczęsne dziecko odłogiem, ściągać pogotowie czy księdza, trzymaćdalej, aż do mojego śmiertelnego zejścia, czy od razu popełnić samobójstwo, nie czekając, ażcałkiem zdechnę.Przedstawienie, jakie urządziłam, wyszło samo, bez najmniejszych moichstarań.Wyżyłam.Ale od tamtego czasu nikt już nigdy nie zaproponował mi zupy owocowej.Po czym nadeszła chwila chyba jeszcze straszniejsza.Na pierwszej wizycie u mojej teściowej okazało się, że na uroczysty obiad jest zupaowocowa.Cytrynowa, ściśle biorąc.Z ryżem.Zbladłam w sobie, na wierzchu i w środku,dreszcze mi po plecach przeleciały, odjęło mi mowę i straciłam dech.Nie mogłam napoczekaniu ocenić, co będzie gorsze, odmówić spożycia czy zaryzykować rezultaty.Trwałamjak kamień przy stole, aż postawiono przede mną talerz, napełniony z umiarem, jakoś niewiadomo dlaczego, nie wydzielający z siebie odrażającej woni.Zmobilizowałam wszystkiesiły ducha, rozpaczliwie ujęłam łyżkę i wzięłam trochę tego do ust.No i ulgi doznałam nieziemskiej, bo okazało się, że jest to doskonała cytrynowa zupa,wytrawna, lekko kwaskowata, na rosołku, w niczym kompletnie nie podobna doznienawidzonego przeze mnie paskudztwa.Nie wiem, jak była robiona, nigdy nie spytałamteściowej o przepis, zawierała w sobie jakieś jarzyny czy nie, gotowała się ta cytryna, czywciskano ją na surowo, grunt, że z pewnością powstała na rosole bez cukru i ryż do niejdoskonale pasował.W ten sposób wyrobił się we mnie pogląd, że jedyną zupą owocową, jaka nadaje się dozjedzenia, jest zupa cytrynowa.Niemniej jednak usiłowano mnie tym karmić.Krótko.A ogólnie rzecz biorąc, jeśli się odchudzamy, zup należy nie jadać wcale.Z wyjątkiem osławionej zupy kapuściano-cebulowej.Owszem, na sobie stwierdziłam, żedziała.Pierwszego dnia po ugotowaniu delicji spożywam ją z przyjemnością.Drugiego jużraczej niechętnie.Trzeciego, jeśli mam zjeść cholerną zupkę, wolę już nie zjeść nic.Piątegodnia zostaje wylana do sedesu.Fakt, od niej chudnę.ZRAZIKI R�%7łNE W SOSIE CHRZANOWYMO sosie chrzanowym napisane jest w sosach i w parówkach w sosie chrzanowym.Dozrazików taki sos należy po prostu mieć.Najlepiej w garnku.Mięso wołowe albo wieprzowe pokroić na niewielkie plastry, porządnie stłuc, posolić,popieprzyć, podsmażyć na patelni do zarumienienia, wrzucić do garnka z sosem i zostawić wspokoju na małym ogniu.Od czasu do czasu zaglądać do niego i mieszać, przy czymczęstotliwość mieszania zależy od gęstości sosu.Im dłużej się to wszystko razem dusi, tymlepiej.Z kurczakiem (piersią indyka, kawałkami kaczki, combrem króliczym, białą kiełbasą)należy postąpić podobnie, z tym, że nie trzeba tłuc.Wystarczy pokroić na plasterki.Chociażtłuczone robi się kruchsze, więc też można.(Nie kiełbasę, rzecz jasna, ale piersi drobioweowszem).%7łabie udka, żurek, żeberka, żelatyna.Z powyższych produktów jadalnych najważniejszy jest żal, że się zjadło za dużo.No tonastępnym razem zjedzmy nieco mniej.Wszystko zależy od tego, co kto lubi.Jedni lubią na słodko, inni na ostro, jeszcze inni na mdło, bez wyraznego smaku.Ciostatni piją bardzo słabą herbatę, bardzo słabą kawę, soli używają malutko, pieprzu wcale,otrząsają się na cebulę, a cytryny wystarcza im jedna kropla.Najlepiej podawać im ryż bezdodatków, awokado i gotowaną cielęcinę.W mojej własnej rodzinie istniał odłam, który posypywał cukrem sałatkę z pomidorów.A także sałatkę z kiszonej kapusty.W Kanadzie podano mi do picia bardzo słodką herbatę z cebulą.Bułgaria zionie czosnkiem.Mój syn zje najgorsze świństwo pod warunkiem, że będzie ze śliwkami.Królowa Elżbieta musiała zjeść baranie oko.Osobiście uwielbiam zakalec.Francuzi do ust nie biorą smażonej wieprzowiny.I tak dalej.Jak widać z powyższego, nie to ładne, co ładne, tylko to, co się komu podoba.Cała niniejsza książka kucharska zawiera w sobie potrawy, które lubię i jadam, jestzatem bez wątpienia subiektywna.Jeśli komuś takie rzeczy nie smakują, nic nie stoi naprzeszkodzie, żeby po pierwsze: wcale ich nie jadł, a po drugie: poczytał inną książkękucharską.Ponadto wielką różnicę stwarza i bardzo jest istotne, czy ktoś gotuje tylko dla siebie, czydla całej rodziny, a co najmniej dla jednego męża.Wyjątków (mąż gotuje dla jednej żony)chwilowo nie bierzemy pod uwagę.Bo tak między nami mówiąc, dla siebie samego, komu się chce?Chociaż.Znam jedno indywiduum specjalnie ukrywam płeć indywiduum którewyłącznie dla siebie przyrządza potrawy i nie usiądzie do posiłku, dopóki gotowy produkt nieleży na talerzyku prześlicznie udekorowany, stół zaś nie jest nakryty białym obrusikiem,sztućce ułożone jak w najlepszej restauracji, kwiatek w wazoniku, a jakby się dało to jeszcze iświece.Ale indywiduum nie ma kompletnie nic do roboty i żadnych obowiązków, pozadbałością o siebie.Ponadto posiadam przyjaciółkę, która roboty ma po dziurki w nosie i też gotujeteoretycznie dla siebie, a mimo to wymyśla niezwykłe potrawy, podaje je elegancko i potemnamiętnie zaprasza do jedzenia każdego, kto jej pod rękę wpadnie.Bo jej żal samej zjeść takieładne i dobre [ Pobierz całość w formacie PDF ]