Willocks Tim Dwanacioro z Paryża

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Idzcie już. Nie możemy odpowiedziała Carla. Przecież nie widzisz wyjaśniła Estelle. Nie możemy cię zostawić. Wez mnie za rękę zaproponowała Carla. Przejdziemy bokiem.Grymonde wyprostował się, wolno przesuwając dłonie po udach.Carla przytuliła Amparo do serca i włożyła prawą dłoń w lewą rękę Infanta.Wielkiepalce zacisnęły się mocniej, niż sobie tego życzył, ale nie z całej siły.Nie walczył ani ześlepotą, ani z bólem.Walczył o to, by pozostać człowiekiem, którym chciał być.Carlaobserwowała go z bezbrzeżnym żalem.Toczył tę bitwę przez całe życie i zwyciężył tysiącrazy, lecz teraz, gdy ścisnął jej dłoń, zobaczyła w nim nie tego, kim był, ale tego, kim mógłsię stać.Grymonde odwrócił ku niej twarz.Wilgotne jamy w jego twarzy zdawały się czytaćw jej duszy lepiej niż najbystrzejsze oczy.On także dostrzegał w sobie tego drugiego, mówiłyjamy, lecz wizja ta nadeszła zbyt pózno. Wisielec uśmiecha się, ponieważ nie wie, że zawisł.A tym bardziej, że sam byłkatem.Szaleniec zaś uśmiecha się, ponieważ wie. Estelle, podaj Grymonde owi pistolet i chwyć go za mały palec.Carla poprowadziła ich w głąb zaułka, w ślad za Myszami i latarniami.Pierś i plecy a gdzieniegdzie nawet podbródek i tył głowy Grymonde a szorowały o ściany.Hugon byłtak osłabiony ciężarem, który przyszło mu dzwigać, że raz po raz obijał się o mury, aleuparcie niósł futerał przed sobą.Dogoniwszy go, Carla przekonała się, że jego stękanie, którewcześniej wzięła za przejaw determinacji, było w istocie niekończącą się serią naderpomysłowych przekleństw.Zastanawiała się, gdzie jest Mattias.Miała nadzieję, że dogoni ichtutaj; stracili wszak na placu trochę czasu.Skoro oboje mieli umrzeć, chciała stać u jego bokuw ostatniej godzinie.Skarciła się w duchu za te myśli. Grymonde, pociesz mnie jakoś.Posłuchajmy znowu twoich upiornych figurretorycznych. Posłuchamy, jak grają moje jelita, jeśli ten zaułek zaraz się nie skończy.U wylotu przesmyku, przed Hugonem i Myszami, zajaśniała pochodnia Pascale. Zawracajcie.Oni nadpływają łodziami.ROZDZIAA TRZYDZIESTY SI�DMYKonie i chłopcyTannh�user wykonał gest w lewo i wszystkie cztery groty piki skierowały się w tęstronę.Gdyby milicjanci czytali ruchy jego ciała, a nie proste gesty, wiedzieliby, że zaatakujeod prawej.Halabarda, partyzana, szponton.Prawdziwe piękno i groza broni drzewcowejdrzemią w jej masie.Im cięższa jednak, tym trudniej się nią dobrze posługiwać.Niełatwo sięobronić przed diabelską siłą rozpędzonego ostrza; to samo prawo powoduje jednak, że trudnozmienić jego kierunek, a przy niewłaściwym uchwycie, niedopracowanej postawiewalczącego jest to praktycznie niemożliwe.Nie w tych krótkich chwilach, które decydują ożyciu i śmierci.Praca nóg, pozycja, płynność ruchów, naturalna geometria, ruchy okrężne iliniowe.Walka szpontonem powinna być jak muzyka.Większość posługujących się tą broniąprzypominała jednak osły, którym kazano śpiewać.Jednym susem znalazł się tak blisko, że ostrza osadzone na długich drzewcach stałysię bezużyteczne.Nisko pochylony, ciął, pchnął i pociągnął, mierząc w golenie dwóchPielgrzymów zamykających szyk to były trzy dobre ciosy.Szeroki ruch obrotowy sprawił,że poczuł przy boku żelazny kolec na dolnym końcu swego szpontonu.Błyskawicznie zmieniłuchwyt: złapał broń od dołu i pchnął najbliższego przeciwnika, skaczącego bezradnie najednej zdrowej nodze.Pielgrzym upadł na podobnie okaleczonego sąsiada, a wtedyTannh�user dzgnął stojącego za nim prosto w tchawicę, niezbyt głęboko, za to z obrotem iszarpnięciem kolca.Szyja milicjanta eksplodowała jak zgniły owoc, a pochodnia z jego rękipofrunęła między towarzyszy, gdy brał ostatni, gwałtowny oddech, z takim bólem, jakbywciągał do płuc truciznę.Tannh�user zrobił unik, widząc miecz sięgający ku niemu z kłębowiska ciał, a potemobiegł oddziałek, by uderzyć z flanki na drugi szereg.Znowu uchwyt kosiarza, wysoko dolewej, cięcie i pchnięcie; pierś, ramię, bark, biodro; kolejny obieg.Pielgrzym z tylnegoszeregu wzniósł się w powietrze: ostrze szpontonu wbiło się tak głęboko pod jego żuchwę, żeTannh�user poczuł, jak pęka podstawa czaszki.Strumień krwi chlusnął nosem i międzyzębami.Zatrzymanie, krok w tył, obrót i szarpnięcie.Sąsiad z szeregu dostał w bok; ostrze przecięło ciało aż do kręgosłupa i natychmiastwróciło, by w porę zastawić spadającą klingę miecza.Ostatni z tyłu formacji nie zdołałpowtórzyć ataku: pchnięcie, wycofanie, z biodra, po okręgu potężny zamach sprawił, żeszponton wbił się w jego twarz, rozcinając czaszkę od skroni po nozdrze.Tannh�user zakręciłdrzewcem tak, jakby nawijał łańcuch studziennego żurawia, i poczuł, że ostrze otwiera twarzprzeciwnika jak małża, oddzielając górną szczękę od reszty głowy.Wyszarpnął broń iwycofał się, ale tylko po to, by z rozmachem wbić grot poniżej mostka ofiary i pchnąć ją podnogi tłoczących się towarzyszy.Tannh�user odetchnął po raz pierwszy.Grupa ludzi wymagała szkolenia, by stać się sprawnym oddziałem, a gdy już szła wbój, potrzebowała dowódcy, by stawić czoło podobnym formacjom.Ci tutaj byli bezbronnijak dzieci [ Pobierz całość w formacie PDF ]