§ Johnson Denis Drzewo dymu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bill Houston przyłączył się do parady dusz oczeku-jących na słońce.Szedł tak długo, aż wytrzezwiał, i pozostał w tym stanie do swojegopierwszego spotkania z kuratorem w budynku przy Jefferson Street, jako żeabstynencja alkoholowa była warunkiem wcześniejszego zwolnienia.Alenikt go nie sprawdzał, szybko więc popadł w stare nawyki, zbierając się wsobie tylko na cotygodniową konfrontację z człowiekiem, który jednym tele-fonem mógł posłać go z powrotem do więzienia.Kurator nazwiskiem SamWebb, dobrze zbudowany miejski typ ranchera, nazywający Houstona śródmiejskim kowbojem , załatwił mu przyuczenie do zawodu.Po dwóchmiesiącach na wolności Houston przychodził na spotkania z oddechem cuch-nącym whisky, ale Webb tylko się krzywił.- Mógłbym cię na weekend wsadzić do paki - powiedział - tylko że oniznowu cię wypuszczą.Cele we Florence są im potrzebne dla gorszych chłop-ców.Houston skończył szkolenie i zaczął dostawać pełne wynagrodzenie.Prowadził wózek widłowy w składzie drzewnym; podobno była to najwięk-sza taka firma na południowym zachodzie, nie licząc Kalifornii.Całymidniami przewoził z potężnych ciężarówek do potężnych magazynów tony507cuchnących wymiotami świeżo pociętych desek, układał je w prostokątnestosy, nigdy inaczej, a potem powoli rozbierał.Inni robili z drewna różnerzeczy, on był tylko pośrednikiem.Prawie nie nawiązywał znajomości, choćsporo pił, unikał kłopotów i prowadził życie samotnika, odczuwając coś wrodzaju niechęci do stania się znowu sobą.Pracował w składzie niemal dokońca wiosny, kiedy to z powodu coraz dłuższych nieobecności uznali go zabezużytecznego i wylali.Misja miała sens, dopóki nie została wypełniona.Niczego nie osiągnęli.Szukali bezpiecznego miejsca na noc.Nie przyjęli ich do obozu Sił Specjal-nych.Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa sama obecność Sił Specjal-nych oczyściła teren z działalności, ale nikogo nie powiadomiono o obecno-ści sześciu zwiadowców.Zgodnie z przestarzałymi zasadami wywiaduzdrzemnęli się i ruszyli dalej, chociaż powinni spać w Nha Trang.Misja niemiała sensu.To był bardziej zamach niż zasadzka.Przez ostatnie pół kilometra prowa-dził James.Noc była ciemna, bezgwiezdna, ale ciemność swoje wiedziała.James podążał za nią.Po kilkuset krokach ciemność się poszerzy i dojdą domiejsca, które znają; tam odpoczną i poczekają na świt, niewykluczone też,że poproszą o podjęcie.Za nim rozległy się trzy krótkie wystrzały.Padł i poczołgał się z powro-tem, ale po paru metrach się zatrzymał, ponieważ w tym miejscu jego życieskręcało ostro w lewo.Gdy inni odpowiedzieli ogniem, spadały na niegoliście.Na szlaku zadudniły kroki.W drzewa uderzył granat i James wcisnąłtwarz w ziemię, by ochronić się przed eksplozją.Potoczył się w lewo w zaro-śla, w kierunku wyznaczonym przez linię jego życia, i wypatrywał błyskówna szlaku.Nic.Ogień ustał.Umilkło skrzeczenie owadów.Chwila była pełnasiły i spokoju.Powietrze dzwięczało głębią.Brednie spłonęły na popiół.Wężowym ruchem ruszył przez podniecające rany w zaroślach, aż usły-szał jednego ze swoich czołgającego się po szlaku i cmoknął językiem.Od-powiedział mu jęk.Wyczuł kłopoty.Jęki wzniosły się do pieśni, ale nie spo-wodowały ognia.- Ranny! Ranny!- Na szlaku! Na szlaku! - To był głos Brudasa.James usłyszał kroki,wystrzelił trzy razy, żeby kryć tamtego, po czym znieruchomiał.Brudaskucnął nad rannym.- Aap za kostkę.Idziemy.508- Pierdolić to.Tu nie ma żadnej osłony.Joker szedł szlakiem, jakby był w parku.- Po wszystkim.- Przystanął z boku z bronią gotową do strzału.- Tobył tylko jeden skurwiel.- Brednie.- Widziałem każdy błysk.Ani razu nie spuściłem wzroku.- Patrz tutaj, patrz na mnie! - powiedział Brudas do rannego.- Nic nie widzę poza kupą gówna.- Bakers!- Kto to?- To ja, Brudas.Nie zamykaj oczu!- Kurwa, nie jestem na świecie, stary.Nie jestem.- Jesteś tutaj.Wszystko w porządku.- Nie czuję tego.Kupa gówna.- Jesteś tutaj.- Nie czuję świata, stary.- Kto rzucił granat?- Ja - odparł Joker.- Skurwiel trzy razy pociągnął za spust i padł.- On ma puste oczy.- Brudas nachylił się, by poczuć oddech.- Już ponim.Na dobre.Teraz byli tu w pięciu.James znowu zaczął dowodzić, każdy z pozosta-łych złapał za rękę albo nogę i powlekli szlakiem ciało Bakersa w stronęodległej o trzydzieści metrów polany.- Dajcie mu identyfikator.- Wyleciał w górę.I zaraz umarł.- Ale mnie się podoba to, co zrobił.Został sobą.- Tak?- Nie rozkleił się jak małe dziecko - powiedział Brudas, który sam szlo-chał.James nie znał Bakersa zbyt dobrze.Wypełniały go wdzięczność i miłośćza to, że trafiło na Bakersa zamiast na innych.Zwłaszcza na niego.- Złapiemy kogoś z pobliskich wiosek i wszyscy się dowiedzą.- Pierdolić to.Winne są Zielone Berety.Wierzysz w to gówno?- Nie.- Gdyby wpuścili nas na swój teren, ten facet by żył.Ten facet by sięśmiał.509- Trzeba wezwać pomoc i zabrać go stąd.- Jeszcze nic.- Brudasie, stary, już po wszystkim, człowieku.- Zostawcie radio w spokoju.- Brudas głośno szczęknął spustem.- Si, se�or! Nie dotknę tego kurewstwa.- Kto idzie ze mną?Brudas i Conrad ruszyli na łowy, pozostali czterej zostali ze zwłokami.- On nie żyje, bo te skurwiele nie wpuściły nas do obozu.- Jak spotkam w mieście któregoś w bereciku, tak długo będę za nimchodził, aż wsadzę mu nóż w plecy.- Zaatakujemy tych tchórzliwych dupków.James przykucnął, plecami opierając się o drzewo, i zrolował jointa.Li-żąc papier, czuł metaliczny smak broni na palcach.Wstał i zapalił; reszta stłoczyła się wokół niego, by ukryć żarzący sięczubek papierosa.- Słyszałeś, co mówił o kupie gówna? Wiedział.Wiedział.- Rozwaliło mu plecy.- I dobrze.W przeciwnym razie czekałoby go życie na elektrycznymwózku.To wyrok, stary.Poruszasz się, dmuchając w tubkę.- Trafiło go niżej.Miałby ręce.- Nie jezdziłbym na wózku.Wisiałbym na uprzęży pod sufitem.James zostawił ich i znowu usiadł pod drzewem.Nie chciał rozmawiać otakich sprawach, skoro mózg rozdął mu się jak balon i wreszcie ostygł.Od-chylił głowę i popatrzył w niebo.Ciemność, nicość, czysta nicość, tylkociche elektryczne prądy.Dusza wszystkiego.- Nie wierzę w to gówno - powiedział [ Pobierz całość w formacie PDF ]