[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wiele razy przeżywałeś już taką chwilę, Z
ledziu?  pytałRogers. Wolałbym zapomnieć o nich  odmruknął Dampier. Tej chwili nigdy nie zechcesz zapomnieć  zawołał młodykapitan.Ledwie skończył mówić, gdy z pokładu, z masztów i rej zer-wała się istna burza przekleństw i bluz
nierstw.Wiatr ustał. Spuścić pinasę!  rozkazał bez chwili wahania kapitan.Panie Dover, podpłyniecie tak blisko, żebyście mogli stwierdzić,co to za statek.271Ostatnie, pełne napięcia chwile oczekiwania: okręt do Acapulcoczy też jakiś inny? Nic więcej nie można było robić, jak tylkośledzić pinasę, do której przyłączyła się wkrótce łódz
spuszczonaz  Duchess.Najlżejszy nawet powiew wiatru nie wypełniał ża-gli.A może ten statek to po prostu  Marquis wracający z pro-wiantem? Dwie łodzie były już ledwo widoczne, jak dwa punkcikituż obok siebie na oceanie.Potem rozdzieliły się, by wracać każ-da do swego okrętu.Rogers nie był w stanie czekać dłużej: kazałdać salwę kanonierom.W chwilę póz
niej odpowiedział mu dalekiwystrzał nieznanego okrętu. A więc to nie  Marquis  orzekł Dampier. Nasi nie od-powiedzieliby strzałem, bo rozpoznaliby nas po położeniu.Wreszcie pinasa wróciła z radosną wieścią: okręt do Acapulco!Lekka bryza poruszyła ciemne, połatane żagle  Duke , które prze-stały łopotać leniwie o drzewca masztów.Wypełniły się, wydę-ły  i okręt popłynął naprzód, ale wolno, o wiele zbyt wolno dlażeglarzy, którzy podskakiwali nieomal z niecierpliwości, dla ka-nonierów, którzy stali w gotowości, obnażeni do pasa obok nie-mych jeszcze, ale przygotowanych do strzału armat.I znowu wiatr zamarł po paru zaledwie milach.Zapadał zmroki kaprzy rozpaczali na myśl, że pod osłoną nocy upragnioną zdo-bycz może się im wymknąć. Do stu tysięcy szatanów! Nie umknie mi, choćbym miał pły-nąć za nim do samego Acapulco!  wybuchnął Rogers. A
ódz
spuścić! Trzymać się tamtego okrętu, jakby was uwiązali! I palićłuczywo, byśmy was widzieli.Długo trwała ta noc.Napięcie było tak wielkie, że ludzie nawetprzestali rozmawiać: tylko z rzadka odezwał się cichy głos prze-klinający ciszę na morzu i wlokące się w nieskończoność godzinynocy.Nikt nie kładł się spać.Najspokojniejszy ze wszystkich byłDampier, który zbyt wiele zaznał już w życiu rozczarowań, abysię przejmować jednym więcej.Chwilami w oddali błyskało świa-tło: to pinasa krążyła uparcie w pobliżu okrętu skarbowego.Napokładzie  Duke oficer artylerii zapowiadał kanonierom, że jeślinieprzyjaciel wedrze się na ich okręt, on wysadzi w powietrzeprochownię.Ludzie zwrócili się gniewnie ku niemu. Nie ma potrzeby takimi groz
bami do walki nas zapędzać.Byleśmy tylko ten okręt przyłapali, to już wykastrujemy każdegohiszpańskiego sukinsyna na pokładzie, nie ma obawy!272Dniało.Każda para oczu na pokładzie  Duke wpatrywała sięw przestrzeń oceanu, gdzie ostatnio widniały światła.Jak powolisię rozjaśniało! Wreszcie jasny promień błysnął od wschodu.Z mgieł wynurzyły się zarysy upatrzonej ofiary. Bogowie! Piękny galeon! Nie dalej, jak o trzy mile!  wy-krzyknął Woodes Rogers.Słowa jego zagłuszył radosny wrzask załogi.Potem pojedynczygłos krzyknął: A teraz, hiszpańskie bękarty, ściągajcie tę flagę, jeśli wamżycie miłe!Ale sparaliżowany ciszą  Duke ledwie się poruszał. Założyć wiosła!  ryknął kapitan.jTym razem nie zabrakło ochotników do popychania długichwioseł.Aż się kłócili o ten przywilej. I nawet kropli rumu nie mam, by dać porcję na głowę! martwił się Rogers.Kok starał się, jak mógł: ugotował czekolady i rozdzielił jąwśród załogi.Kto nie był przy wiosłach, ukląkł teraz do modli-twy  aby Bóg im dał bogaty łup i pozwolił pozabijać ludzi,którzy nie zaczepieni nic by im złego nie zrobili.O godzinie ósmej  Duke wyprzedziwszy  Duchess , znalazłsię w zasięgu ognia działowego. Dajcie salwę  rozkazał kapitan.Działa przemówiły, deski zatrzeszczały, poleciały drzazgi, a za-nim dym się rozwiał, zagrzmiał ryk armat hiszpana.Przez jakiśczas trwała kanonada i można było zaobserwować, że strzałyAnglików, celniejsze, więcej szkód wyrządziły. Duchess spie-szył się jak mógł.Na pokładzie  Duke wszystko było gotowe do abordażu:beczułki napełnione prochem, starymi gwoz
dziami i kawałkamiżelaza, które miano rzucać na nieprzyjaciela, gdy tylko haki za-czepią o burtę statku; bomby, które wypuszczały śmierdzące i dła-wiące dymy; broń zwana organkami, to znaczy kilka muszkietówrazem złączonych, które jednocześnie dawały ognia; a za nimiszeregi kaprów zbrojnych w najgroz
niejszą ze wszystkich ów-czesnych broni w rękach angielskich marynarzy: abordażowepiki.273Wreszcie okręt kaperski dopadł swej ofiary.Ostatnia salwa,najstraszniejsza, bo na odległość zaledwie paru metrów, wstrząs-nęła obu statkami  i z masztów  Duke posypał się grad bomb,kuł Ognistych, granatów, rzucanych z dzikim wrzaskiem przezludzi o czarnych od dymu twarzach.Na dole inni  baczni, mil-czący, z jednym okiem przymrużonym  unosili długie lufymuszkietów mierząc w wyróżniających się strojem hiszpańskichoficerów.Ale nie tylko Anglicy byli gotowi do strzału.Gdy dwa statki rozdzielała odległość nie większa od paru jar-dów, Woodes Rogers chrząknął dziwnie, pochylił się z twarząw dłoniach i osunął na pokład, przestrzelony przez policzek.Dampier klęczał już przy kapitanie, który wypluwał krew i zębyz roztrzaskanej szczęki. Zniosę ciebie na dół  rzekł Dampier.Rogers odepchnął go gniewnie i wsparłszy się na łokciu poka-zał gestami, żeby mu przyniesiono materiały do pisania.Trzyma-jąc twarz przechyloną na bok, aby krew ściekała na pokład, skreś-lił na przyniesionych kartkach, parę rozkazów i uparcie odmawiał,gdy chciano go zabrać z rufówki. Ale przecież tak nie można  zaczął go przekonywać Dam-pier.Ranny wskazał palcem maszt hiszpańskiego okrętu. Duchess dogonił ich wreszcie śląc pośpiesznie salwę za sal-wą, aby nie można było powiedzieć, że jego załoga nie brałaudziału w bitwie.Haki na pokładzie  Duke wznosiły się groz
niechcąc zaczepić o burty hiszpana.Dampier powiódł wzrokiem zapalcem kapitana.Na wielkim galeonie spuszczano flagę.W parę dni póz
niej  Duke koÅ‚ysaÅ‚ siÄ™ Å‚agodnie w zatoce,a przy nim  Duchess i zdobyty galeon  Nuestra Señora de laIncarnacion Disenganio.Kaprzy wciąż spoglÄ…dali z niezmniej-szonym zachwytem na wspaniaÅ‚y pryz, naoczny dowód, że zdo-byli Å‚up wartoÅ›ci trzystu tysiÄ™cy funtów szterlingów, z czego po-Å‚owa należaÅ‚a siÄ™ angielskim kupcom, a poÅ‚owa oficerom i mary-narzom, którzy ryzykowali życie.HiszpaÅ„skÄ… zaÅ‚ogÄ™ zmniejszonÄ…o dziewiÄ™ciu polegÅ‚ych w bitwie  odesÅ‚ano na lÄ…d na poprzed-nio zdobytym pryzie, zaopatrzywszy ich w wodÄ™ i prowiant [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]