Cora Carmack Co do ocalenia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Gdzieś tupowinno być metro i jeżdżą też tramwaje. Jasne, że tak, ale na razie możemy połazić.Opadła mi szczęka.Byłam zmęczona, połamana, a mój plecak ważył tonę. To głupie jęknęłam. Po co?Hunt posłał mi krzywy uśmiech. Chciałaś przeżyć przygodę, nie?I poszedł sobie.Wołałam za nim, ale się nie zatrzymał, więc po kilku sekundach siępoddałam.Podbiegłam, by się z nim zrównać, i moje płuca obdarowały mnie kilkomaciepłymi epitetami.Zwietna przygoda, serio, niech go szlag. Słuchaj warknęłam, próbując dotrzymać mu kroku. Serio, wolałabym przeżyćjakąś przygodę, nie fundując sobie przy okazji odcisków i nie rujnując pedicure u.Wyraznie rozbawiony, Hunt potrząsnął głową. Przysiągłbym, że w słowniku stoi jak wół, że nie da się tego zrobić, przejmującsię takimi pierdołami, jak lakier do paznokci.I tyle było z nim dyskusji.Jeszcze na stacji Hunt kupił plan miasta i po szybkim przejrzeniu go, oznajmił, żeniedaleko od dworca jest zagłębie hotelików i pensjonatów, w których bez problemupowinniśmy móc się zabunkrować.I że tam właśnie się udamy.Okej, nie tak wyobrażałam sobie przygodę.Wolałabym podróżować taksówką albometrem, nie mogłam jednak zaprzeczyć, spacer również miał pewien urok.Pragabyła, jeśli to w ogóle możliwe, jeszcze bardziej niezwykła niż Budapeszt.Napierwszy rzut oka, wszystko tu było nowoczesne, jednak wystarczyło skręcićw przypadkową uliczkę, by nieoczekiwanie znalezć się w baśniowej krainie, pełnejstarych budynków i nieprzyjaznie wyglądających gargulców.Sprzeczaliśmy się z Huntem, jak należy wymawiać wypisane na różnych znakachsłowa.Niektóre z nich wyglądały, jakby ktoś z zapałem upchnął w nich większośćistniejących spółgłosek, zapominając o tym, że samogłoski również mają doodegrania jakąś rolę.Kłóciliśmy się, co mogą oznaczać poszczególne słowa.Z lubością wymyślałam najbardziej absurdalne znaczenia, po to tylko, by zirytowaćHunta. To zupełnie bez sensu oponował, gdy rzucałam kolejną absurdalną sugestię. Skąd wiesz? Mówisz po czesku? Nie, ale chyba się nauczę po to tylko, by ci udowodnić, że się mylisz. Powodzenia, żołnierzu.Bawiłam się tak dobrze, że początkowo prawie nie zwracałam uwagi napoobcierane stopy, obolałe ramiona i nieustającą zadyszkę.Niestety, po jakiejśgodzinie marszu nie byłam w stanie dłużej ignorować tego, że boli mnie właściwiewszystko, w tym również kilka rzeczy, o których nawet nie wiedziałam, że bolećmogą.Musiałam się koncentrować na oddychaniu po to tylko, by przypadkiem niezawyć.W pewnym momencie spojrzałam na front jednego z budynków i przystanęłam. Jackson, masz pojęcie, dokąd właściwie idziemy? zapytałam, pełna ponurychpodejrzeń. Pewnie, że wiem zapewnił, wymownie wskazując na mapę. Niedługobędziemy na miejscu.Zsunęłam z ramion plecak i postawiłam go na chodniku.Wskazałam palcem jedenz okolicznych lokali. Skoro wiesz, to dlaczego po raz kolejny mijamy ten bar? Jaki bar? No ten.Ten z wódką w żelkach. Mówiłem ci, Kelsey.Nie ma mowy, żeby Minutkov� J�dla mogła oznaczaćwódkę w żelkach.Poza tym, to wygląda bardziej jak restauracja. Jasne zgodziłam się. Restauracja, która serwuje wódkę w postaci żelek.%7łelkowe shoty, takie na jeden kęs. Kelsey, popatrz na nazwę upierał się Hunt. To musi być coś od minuty albominut& Więc wszystko sie zgadza.Shocik nie zajmuje dużo czasu.Ale, ale, nie chodzi mio shoty, tylko o to, że już tu byliśmy.Hunt spojrzał na restaurację i na jego twarzy dostrzegłam potwierdzenie moichpodejrzeń.Zajebiście, po prostu zajebiście. Zgubiliśmy się powiedziałam grobowym tonem. Nie zgubiliśmy się zaprotestował i spojrzał na mapę.A potem obrócił ją dogóry nogami i spojrzał jeszcze raz. No dobra, może trochę się zgubiliśmy. I to ma być przygoda? Wydałam z siebie żałosny jęk. Jesteś żołnierzem, dolicha, myślałam, że żołnierze muszą mieć orientację w terenie.Niezrażony, Hunt uśmiechnął się do mnie szeroko. Mam rozwiązanie!Stojący na chodniku plecak kusił, by na nim usiąść, zmusiłam się jednak, by tegonie zrobić.Ujęłam się dłońmi pod boki i wysunęłam podbródek. No dawaj zachęciłam. Chętnie posłucham.Hunt, wciąż z mapą w dłoni, podszedł tak blisko, że pewnie był w stanie wyczuć(jakże cudowny) zapach mojego potu.Grałam pewną siebie, a jednak zaglądanie muw oczy z takiej odległości sprawiało, że mój żołądek zaczynał podskakiwaćz ekscytacji.Uśmiech Hunta sprawiał, że coś wewnątrz mnie rozpadało się namaleńkie kawałki [ Pobierz całość w formacie PDF ]