Eco Umberto Zapiski na pudelku od zapalek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawet na ni-skim szczeblu dyrektorskim dwoma symbolami sukcesu jest klucz do własnego gabine-tu i sekretarka, która mówi: Szef właśnie wyszedł.Dlatego ten, kto popisuje się telefonem komórkowym jako symbolem władzy, wbrewswoim intencjom ujawnia wszystkim swoją podrzędną pozycję, nawet bowiem trzyma-jąc w ramionach kobietę musi podrywać się na baczność za każdym razem, kiedy dzwo-ni byle pełnomocnik dyrektora; jest skazany na ściganie dniem i nocą dłużników, by ja-koś wyżyć, a bank z powodu jakiegoś czeku bez pokrycia nie daje mu spokoju podczasPierwszej komunii córki.Lecz fakt demonstracyjnego korzystania z telefonu komórko-wego świadczy, że o tym wszystkim nie wie, co potwierdza jego bezapelacyjną margi-nalizację społeczną.(1991)79JAK PODR�%7łOWA AMERYKACSKIMI POCIGAMIMożna podróżować samolotem cierpiąc na chorobę wrzodową, świerzb, kolanapraczki, łokieć tenisisty, ognie świętego Antoniego, AIDS, suchoty galopujące i trąd.Ale nie na przeziębienie.Każdy, kto tego spróbował, wie, że kiedy samolot zniża się na-gle z wysokości dziesięciu tysięcy metrów, pojawiają się bóle w uszach, ma się wraże-nie, że głowa zaraz pęknie, i człowiek zaczyna walić pięściami w okienko, gdyż chce sięza wszelką cenę wydostać, nawet bez spadochronu.Chociaż o tym wiedziałem, zaopa-trzyłem się w krople do nosa o piorunującym działaniu i wyruszyłem z przeziębieniemdo Nowego Jorku.Skończyło się zle.Kiedy wysiadłem z samolotu, miałem uczucie, jak-bym leżał na dnie Rowu Filipińskiego; widziałem, jak ludzie otwierają usta, ale nie sły-szałem żadnego dzwięku.Lekarz wyjaśnił mi pózniej na migi, że dostałem zapalenia bę-benków, nafaszerował mnie antybiotykami i surowo zakazał lotów przez następne trzytygodnie.Ponieważ miałem w programie pobyt w trzech różnych miejscowościach naWschodnim Wybrzeżu, poruszałem się pociągiem.Koleje amerykańskie to obraz tego, jaki byłby świat po wojnie atomowej.Nie chodzio to, że pociągi nie wyjeżdżają, lecz że nie docierają do celu, ulegają rozbiciu po drodze,przyjeżdżają z sześciogodzinnym opóznieniem, więc trzeba na nie czekać na ogrom-nych, lodowatych i pustych dworcach, gdzie nie ma baru, są za to typki, z którymi lepiejnie zawierać znajomości, gdzie pełno podziemnych przejść przypominających nowo-jorskie metro z Powrotu na planetę małp.Linia Nowy Jork Waszyngton, którą jeż-dżą dziennikarze i senatorowie, przynajmniej w pierwszej klasie zapewnia komfort jakw samolotowej business class i ciepły posiłek na poziomie stołówki uniwersyteckiej.Alena innych liniach jeżdżą wagony brudne, z wybebeszonymi siedzeniami ze sztucznejskóry, a bufet oferuje jadło takie, że człowiek zaczyna tęsknić (proszę tylko nie mówić,iż przesadzam) za przystosowanymi do powtórnego spożycia trocinami, jakie wmuszasię nam w ekspresie Mediolan-Rzym.Oglądaliśmy kolorowy film, w którym luksusowe wagony sypialne są miejscem okrut-nych zbrodni, w którym występują piękne białe kobiety pijące szampana, obsługiwaneprzez czarnych kelnerów prosto z Przeminęło z wiatrem.To fałsz.W rzeczywistości80amerykańskimi pociągami jeżdżą czarni pasażerowie prosto z Nocy żywych trupów ,a biali konduktorzy przemykają z obrzydzeniem korytarzami, potykając się o puszki pococa-coli, porzucone bagaże, gazety nasączone sosem z tuńczyków, który wycieka z buł-ki, kiedy człowiek otwiera opakowanie z parzącego w palce plastiku napromieniowane-go w kuchence mikrofalowej, tak szkodliwej dla naszych zasobów genetycznych.Pociągu się w Ameryce nie wybiera.Jest karą za lekceważenie tego, co Weber napi-sał o etyce protestanckiej i duchu kapitalizmu, i za błąd, który polega na tym, że jest siębiednym.Lecz ostatnim hasłem głoszonym przez liberals jest pollitically correct (PC;język nie powinien dawać świadectwa różnicom).Konduktorzy są niezwykle uprzej-mi nawet w stosunku do najgorszego, kudłatego włóczęgi (naturalnie powinienem byłnapisać: człowieka o niezwykłej fryzurze ).Po Pennsylvania Station błąkają się także,,nie odjeżdżający , którzy obrzucają roztargnionymi spojrzeniami bagaże bliznich.Alewszyscy pamiętają niedawne spory na temat brutalności policji w Los Angeles, i NowyJork jest miastem PC.Policjant w stylu irlandzkim zbliża się z uśmiechem do przypusz-czalnego włóczęgi i pyta, jak trafił w te strony.Włóczęga powołuje się na prawa czło-wieka, policjant anielskim tonem zauważa, że na zewnątrz jest piękna pogoda, a następ-nie odchodzi wymachując (nie kręcąc) długą pałką.Ale poza tym wielu z biednych, nie umiejąc nawet uwolnić się od głównego symbo-lu marginalizacji pali.Jeśli spróbujesz wsiąść do jedynego wagonu dla palących, na-tychmiast trafiasz do Opery za trzy grosze.Byłem jedynym pasażerem w krawacie.Reszta to jacyś katatoniczni freaks, jacyś tramps, którzy spali rzężąc, z otwartymi usta-mi, jacyś zombi w agonii.Wagon dla palących był na samym końcu, tak że po przyby-ciu pociągu na stację gromada wyrzutków musiała przebyć po peronie sto metrów kro-kiem Jerry ego Lewisa.Po wyrwaniu się z kolejowego piekła, przebraniu się w czystą odzież, w zarezerwo-wanej salce Faculty Club zasiadłem do kolacji w towarzystwie dobrze ubranych i mó-wiących z poprawnym akcentem profesorów.Pod koniec zapytałem, czy mógłbym za-palić gdzieś papierosa.Chwila milczenia, zakłopotane uśmiechy, potem ktoś zamknąłdrzwi, jedna z pań wydobyła z torebki paczkę papierosów, pozostali rzucili się namoje.Porozumiewawcze spojrzenia, zduszone chichoty jak w mrokach widowni pod-czas striptizu.Dziesięć minut rozkosznego, oszałamiającego łamania prawa.ByłemLucyferem, zjawiłem się ze świata mroków i oświecałem ich płomieniem grzechu.(1991)81JAK WYBRA SOBIE POPAATNY ZAW�DIstnieją zawody bardzo potrzebne i popłatne, które jednak mają te wadę, że wymaga-ją odpowiedniego przygotowania.Na przykład zawód miejskiego umiejscawiacza znaków wskazujących autostrady.To,że jego celem jest rozładować ruch nie tylko w centrum miasta, ale również na auto-stradach, doskonale wiemy, wystarczy bowiem raz mu zaufać, by w stanie skrajnego wy-czerpania znalezć się na jakiejś ślepej, peryferyjnej uliczce w dzielnicy fabrycznej.Niejest jednak łatwe umieszczenie znaków we właściwych miejscach.Głupcowi mogłobystrzelić do głowy, żeby ulokować znak tam, gdzie kierowca ma do wyboru rozmaite dro-gi, chociaż w takim miejscu i tak zachodzi wysokie prawdopodobieństwo zabłądzeniaz własnej inicjatywy.Znak należy umieścić tam, gdzie kierowca instynktownie wybrał-by właściwą drogą, istnieje więc potrzeba skierowania go w inną stronę.%7łeby jednakwykonywać dobrze ten zawód, trzeba znać się na urbanistyce, psychologii i teorii gier.Inny bardzo poszukiwany zawód to pisanie instrukcji dołączanych do pudeł z domo-wym sprzętem elektrycznym i elektronicznym [ Pobierz całość w formacie PDF ]