Farrere Claude Korsarz z Saint Malo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ty suko! zawołała na to Mary Rackam. Ażesz jak najęta.Zerwały się obie, przewracając stołki.Stojąc do siebie twarzą w twarz lżyły się nawzajem,nie szczędząc słów.I na próżno Tomasz, Rudobrody, Lor�dan i Grammont chcieli je uspoko-ić.Nadmierna zapalczywość spowodowała szybkie wytrzezwienie, toteż obie stanowczo za-żądały dla siebie tego samego prawa, które przysługuje mężczyznom, kończącym kłótnie tak,jak im się podoba.I nikt nie śmie się nigdy wtrącać. Do diabła! zaklęła Mary Rackam, wyciągając puginał puszczajcie mnie albo któremubrzuch rozpruję!.Tomaszu l Agnelet, zbyt cię lubię, abym miała zabić twoją gorącą ko-chankę.Nie obawiaj się! Chcę jej tylko wyciąć mój znaczek na tyłku, żeby się odzwyczaiłaod pyskowania!Juana, która swymi małymi ostrymi ząbkami kąsała aż do krwi dolną wargę, wyciągnęładługi hiszpański sztylet o złotej rękojeści, który zawsze nosiła u pasa jako ozdobę raczej niżbroń.Zamilkła teraz, błyskając czarnymi oczami.Tak błyszczy słońce, odbite w roztopionejsmole.Zamknięta w sobie, z naprężonymi muskułami wyglądała jak jaguar gotów do skoku.Zaiste, był to osobliwy widok ten pojedynek dwu kobiet, z których jedna była wspodniach, a druga w sukni z trenem! Obydwie nieprzyjaciółki różniły się zresztą od siebie owiele bardziej niż ich ubiory.Hiszpanka, słaba i delikatna, z włosami niemal granatowymi,wspaniale uczesanymi w bardzo wysoki kok, Angielka silna, zdolna skręcać w palcach naj-grubsze sztuki złota, z ciężkimi blond włosami rozrzuconymi na ramionach, szerokich jak umężczyzny.Walka między tym postawnym kawalerem a tą wysmukłą, wątłą dziewczynąbyła, oczywiście, nierówna.Tomasz 1 Agnelet, widząc to, chciał się znowu wtrącić.Ale tymrazem odradził mu to bardzo rozsądnie Grammont: Czy myśli pan, że jeśli przeszkodzi im dzisiaj, nie pobiją się jutro? Lepiej niech to zrobiąna gorąco niż na chłodno!Ze wszystkich kątów gospody zbiegli się pijacy, utworzyli koło i wołali: Wolna gra! , comiało znaczyć, iż żądali, aby uszanowano prawo flibustierskie i aby pozwolono przeciwnicz-kom zrobić to, co im się spodoba, nie pomagając ani jednej, ani drugiej i dopiero po ostatecz-nym ciosie podnosząc pokonaną. Z drogi! krzyknęła Mary Rackam, cofając się trzy kroki, aby wziąć rozpęd.I rzuciła się na Juanę, trzymając puginał nad jej twarzą i usiłując ją schwytać drugą rękątak, aby ją przewrócić.Jak to przyrzekła Tomaszowi, nie myślała bowiem zabijać, ale jedyniekrwawo naznaczyć swą rywalkę.Istotnie, były rywalkami, jak się to okazało w chwilę potem.Juana, która trzymała w lewej ręce plisy trenu, aby się nie plątać w walce, biła się tylkoprawą ręką.Odskoczywszy w bok w celu uniknięcia ostrza, skierowanego ku jej oczom, za-130dała sztyletem cios ukośny, który rozdarł lewe ramię przeciwniczki od łokcia aż do dłoni.Zdumiona i oszalała z bólu i wściekłości, Mary Rackam wydała okrzyk, jak gdyby była ra-niona śmiertelnie.Rzuciła się znowu ku Hiszpance i dała jedno po drugim trzy wściekłepchnięcia, których Juana uniknęła, cofając się zwinnie. Zatrzymaj się! wyła korsarka, która nacierała coraz ostrzej wysuniętym puginałem zatrzymaj się, tchórzliwa ladacznico! Stój, ty złodziejko cudzych mężczyzn! Chodz tu, niechci wypruję flaki! Podejdz, niech ci wyrwę z brzucha to wszystko, co ci tam posiał ten roz-pustnik wenecki, który był moim.Byłaby z pewnością powiedziała o wiele więcej.Trzej mężczyzni, Tomasz, Rudobrody iLor�dan, spojrzeli po sobie, ściągnąwszy brwi.Ale rozwścieczona Juana zamknęła jej usta,rzucając się na nią całym ciałem.Zarzut zdrady i wiarołomstwa sczepił nagle te dzikie rywalki jak parę namiętnych kochan-ków.Schwyciły się za włosy, a dwie klingi spragnione krwi zgrzytnęły żelazem o żelazo,podczas gdy rozdarte ramię Mary Rackam skropiło obydwa splecione ciała czerwonym desz-czem.Uścisk ten nie trwał długo.Juana, słabsza o połowę, ugięła się nagle jak trzcina podtchnieniem wiatru i padła na wznak, pociągając Angielkę.Tym razem żadna nie krzyczała,leżały nieruchomo na podłodze, tak że sądzono, iż obie nie żyją.Ale kiedy rozłączono je zuścisku, okazało się, że tylko Mary Rackam naprawdę jest martwa, mając sztylet hiszpańskiwbity pod lewą piersią.Juana, wyczerpana i osłabiona wskutek uderzenia głową o podłogę,była lekko ranna, gdyż zadrasnął ją puginał pokonanej.Wracając po upływie chwili do zmysłów, Juana zobaczyła pochylonego nad sobą Toma-sza.Gospoda była teraz pusta, ponieważ wszyscy umknęli, a Rudobrody i Lor�dan pierwsi.Tomasz spoglądał uporczywie na Juanę zamyślonym i ponurym wzrokiem.Juana, podno-sząc się z wysiłkiem, rozejrzała się wokół siebie.I spytała głosem pełnym nienawiści: Zabita? Tak odparł Tomasz.Zobaczyła wtedy jego i jego oczy.I przypomniała sobie.Fala krwi spurpurowiła jej po-liczki, czoło, a nawet szyję.Wyprężyła się i stanęła. Ty przecież nie uwierzyłeś? zawołała.Ale on nie rzekł ani słowa i ciężkim ruchem odwrócił głowę.Zaczerwieniła się jeszczebardziej i stała przez kilka sekund, wahając się, co uczynić.Po czym, śmiejąc się bardzo gło-śno, dotknęła Tomasza palcem, a następnie wyniośle i pogardliwie rozkazała. Podnieś mój sztylet!Podniósł.Dotknęła lekko językiem jeszcze mokrej od krwi klingi i wsunęła sztylet do po-chwy.Skierowała się w stronę drzwi. No! Wracamy na pokład.Jestem zmęczona.Chodz!Wyszła nie odwracając głowy.Poszedł za nią.VIIW ciągu następnych tygodni Tomasz 1 Agnelet żył na okręcie, zaszyty w kabinie jak ran-ny odyniec w kniei.Nikt go nie widział, ani chłopcy z załogi, ani nawet Ludwik Gu�nol�,który w ciągu dwóch miesięcy nie otrzymał od swego kapitana i brata żadnego znaku życia.Nie przenikały z zewnątrz żadne wiadomości do tej kabiny jakby zamurowanej.Tomasz niewiedział, że Rudobrody i Lor�dan walczyli w pojedynku i że Wenecjanin kulą z muszkietuprzestrzelił Anglika na wylot, nie zabijając go jednak.Ci nadzwyczajni ludzie oswojeni byli zołowiem, żelazem, stalą, i trawili kule oraz kartacze jak śliwki i jabłka.Tomasz nie bił się znikim i bez wątpienia wcale o tym nie myślał.131%7łył w zupełnym zdziczeniu, sam na sam z Juana, którą zmusił, aby żyła podobnie.W tymczasie nie widziała ona żadnej ludzkiej twarzy, z wyjątkiem swoich trzech niewolnic Mulatek [ Pobierz całość w formacie PDF ]