Claude Farree Korsarz z Saint Malo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Klnąc prze-szedł kasztel rufowy.W pewnej chwili natknął się na kratownicę luku wielkiej kabiny.Prze-stał przeklinać w obawie, aby go nie usłyszano; kabiny pod rufą bowiem znajdowały się nie-mal prostopadle pod kratownicą.Z czterech kabin, wychodzących na salon kapitański, Juanazajmowała najobszerniejszą, z trzech pozostałych jedna należała do Tomasza, druga do Lu-dwika Gu�nol�go, a ostatnia przeznaczona była dla Mulatek, niewolnic Juany.Juana chciałaje mieć blisko siebie, by mogły natychmiast przybiec na każde jej zawołanie, żądała od nichnieustannej gotowości do spełniania najbardziej ekscentrycznych rozkazów.Natknąwszy się zatem na kratownicę, Tomasz instynktownie zatrzymał się i machinalnienachylił, aby rzucić okiem w otwarte drzwiczki.Oczywiście, niczego nie zobaczył.Ale noz-drza jego podrażnił powiew zgęszczonego powietrza, wyprostował się gwałtownie.Wśródduszących wyziewów, rozchodzących się ze śpiącego okrętu, wybijał się zapach drażniący perfumy Juany, które Tomasz odróżniłby pośród tysiąca innych zapachów.Cofnąwszy sięszybko, odsunął się od kratownicy, zawrócił i oparł się znowu o barierkę, tym razem od stro-ny nawietrznej, twarzą do lądu.Nie było tam żadnego światła.Wybrzeże zlewało się z pociemniałym widnokręgiem.Mo-rze, już spokojniejsze, wydawało się mniej rozświetlone.Nie opodal Pięknej Aasicy stałamała, zaledwie widoczna łódz.Kołysała się dość mocno i tańczyła na fali z powodu zbytkrótkiej liny kotwicznej.Gdyby Tomasz, mający wzrok bystry i przenikliwy, ujrzał tę łódz, zpewnością byłby zdziwiony, nie widząc w niej ani rybaka, ani wioślarza, w ogóle nikogo.Pusta łódz, pozostawiona w odległości mili od brzegu, wyglądała tajemniczo.Ale Tomasz nie patrzył ani na ląd, ani na niebo, a tym bardziej na jakąś tam łódz na morzu.Ze wzrokiem tak nisko opuszczonym, że nie mógł widzieć niczego prócz stromej burty fre-gaty, omywanej przez fale, pogrążył się znów w zamyśleniu, wypowiadając przez zaciśnięteusta jakieś bezładne słowa.Raz tylko powiedział nieco głośniej: Sześć, siedem, osiem.osiem nocy.Liczył widocznie, od ilu nocy Juana postanowiła sama spać w swej kabinie i zamykać się mimo jego próśb i pogróżek na żelazną zasuwę.Zdarzało się to zresztą nie po raz pierwszy.Ale Tomasz nigdy jeszcze nie czuł tak głuchej wściekłości ani tak dojmującego bólu.Były toistne męki potępieńca, taka jest bowiem straszna sprawiedliwość Boga, który często jeszcze w141tym życiu zsyła na grzeszników przedsmak okrutnych mąk, na jakie zostaną skazani w dzieńSądu. Osiem nocy. powtarzał uporczywie Tomasz, pochylony nad ciemną wodą.Dłonie zacisnęły się na łokciach.Siła uścisku była tak wielka, że paznokcie rozdarły skórę.Zaperliły się krople krwi.Nagle rozluznił zaciśnięte palce, a z ust, otwartych ze zdumienia, nie mógł wydobyć żad-nego dzwięku.Uchwycił się obiema rękoma drewna nadburcia i całe ciało pochylił do przo-du, wyglądało, jakby się chciał rzucić do morza.Nie upadł jednak, zgiął się tylko, aby zoba-czyć lepiej burtę okrętu.Akurat pod nim, prostopadle do jego oczu, otwierało się okno jednej z czterech kabin podpokładem rufy okno kabiny ostatniej z lewej strony.Była to kabina Juany.Okno to byłozamknięte tylko do połowy, mając zasłonę górną opuszczoną, dolną zaś odsłoniętą.Tomaszodróżniał teraz przy świetle gwiazd czerwony kolor tej opuszczonej zasłony.Co prawda żad-ne podejrzane światło nie wydostawało się z kabiny, ale dochodził stamtąd jakiś lekki szmer,szmer, który nie był oddechem śpiącego człowieka, pogrążonej we śnie kobiety.Trzymającsię stopami i kolanami dwóch podpór barierki, przechylił się jeszcze bardziej.A gdy podej-rzany szmer nie ustawał, wielkie drżenie wstrząsnęło całym jego zawieszonym ciałem, tak żebarierka również zadrżała i zaskrzypiała.Dzwięki te zmieszały się z bezustannym żałosnymskrzypieniem takielunku, poruszanego przez wiatr.Szmer, który usłyszał, był odgłosem pocałunku.Jeden pocałunek, potem drugi, trzeci.Tomasz tymczasem przestał drżeć.Z gardła jego dobywał się jakiś chrapliwy szept.Jegowyschnięte wargi wybełkotały trzy razy to samo słowo: Tutaj! Był to rodzaj lęku, zmiesza-nego ze zdumieniem i zgrozą.I Tomasz nasłuchiwał dalej, całkiem znieruchomiały, wyprężo-ny w tym strasznym spokoju, w jaki ustawiczna gotowość bitewna wyposażyła jego nerwy [ Pobierz całość w formacie PDF ]