Gould Judith Piękne i bogate(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Zandra! - powiedział cicho, potem wyciągnął ręce i serdecznie jąprzytulił.Było to bardzo cnotliwe powitanie, niemniej tak naładowane emo-cjami, że poczuła mrowienie w sutkach, które nagle zaczęły twardnieć.Pospiesznie się odsunęła i głęboko zaczerpnęła powietrza.- Heinzie - szepnęła, ledwie ośmielając się odezwać.Jej kuzyn się uśmiechnął.- Jakoś ciągle wpadamy na siebie.- Tak, rzeczywiście na to wygląda.Ojej, Heinzie, nie miałam pojęcia,że tu będziesz.- Na wpół odwróciła się do Diny, wyraznie po to, żebyoderwać od niego oczy.- A ty, kochanie?Ale ta właśnie uśmiechała się do Karla-Heinza.- Jego wysokość książę - zamruczała jak kotka.Karl-Heinz z wysiłkiem oderwał spojrzenie od Zandry, uniósł dłońpięknej damy, pochylił się nad nią i złożył pocałunek.- Pani Goldsmith.- Czemu tak oficjalnie? Proszę mi mówić Dina.Wszyscy tak domnie mówią.- Pod warunkiem - odrzekł - iż pani przestanie mówić do mnie jegowysokość.Nie ma pani pojęcia, jak bardzo może się to stać nużące.Poza tym słowo Heinzie dużo łatwiej przechodzi człowiekowi przezusta.Dina niemalże osunęła się zemdlona z zachwytu.- Pójdę przyciszyć muzykę - odezwał się lord Rosenkrantz.Reszta gości weszła do środka i rozmowa stała się ożywiona.- Sheldon - powiedziała Nina Fairey - popatrz! To Stubbs.Tam.tam.- Przykro mi, kochanie, ale ten malarz nazywał się Marshall.Wspa-niale malował konie.- Tak, to rzeczywiście świetnie zrobione.- Mumford? Alors, może byś dowiedział się, co kto będzie pił? Oui!- Bardzo dobrze, proszę pani.- Można tu zapalić cygaro? - zapytał Robert już podczas wykonywa-nia tej czynności.- Złotko, jak tu jest miło i ciepło - powiedziała Dina z zadowoleniem,zostawiła Zandrę i Karla-Heinza, żeby nawiązało się między nimi to, cosię nawiązać miało i ruszyła w rejony o jeszcze wyższej temperaturze, wokolicę najbliższego kominka, przy okazji sprawdzając, jak wygląda wwymyślnym lustrze w stylu regencji, wiszącym nad jego gzymsem.- No - powiedział lord Rosenkrantz, kiedy grzmiący Brahms zmieniłsię w przytłumione tło muzyczne.- Tak chyba lepiej, co?- Bourbon, czysty.Im starszy tym lepszy.Podwójny - odezwał sięRobert chrapliwym głosem.- Dla mnie białe wino - zadysponowała Nina - i szkocką z lodem dlamojego męża.- Alors.A, Mumford, nie zapomnij o szampanie.Mamy na lodzieVeuve Cliquot, n'est ce pas?- Oczywiście, proszę pani.- Hmmm.Cóż za przepiękna terakota - zachwycił się Sheldon i po-chylił się, żeby podziwiać artystycznie ułożoną na stoliku mozaikę.- Tochyba wizerunek syryjsko-hetyckiego bóstwa?- Mnie to wygląda na Marty'ego Feldmana, jakby się kto pytał - par-sknął głośnym śmiechem Robert, wydmuchując gęsty kłąb dymu.- Albo Estelle Winwood - dodała Nina Fairey.- Co? - Robert popatrzył na nią i zamrugał.- A to kto?- Taka brytyjska aktorka - wyjaśnił lord Rosenkrantz.- Głównie sce-niczna, ale zrobiła też kilka pamiętnych filmów.Charakterystyczna, wiepan.- Taaaa? Jakaś przystojna babka?- Pod warunkiem, że ma się skłonności do Marty'ego Feldmana - za-chichotał lord Rosenkrantz, który pod względem intelektualnym potrafiłzapędzić w kozi róg niemal każdego rozmówcę.Rozległ się wybuch śmiechu.Przez cały ten czas Zandra i Karl-Heinz milczeli - jedyne istoty wewłasnym, odizolowanym, małym świecie.A niech to! - przeklinała siebie w myślach Zandra.Co się ze mną dzie-je? Czemu zachowuję się jak nastolatka na pierwszej randce?- Alors, oto Mumford z drinkami.Może byśmy usiedli i się rozgości-li? - zaproponowała Becky, idąc w kierunku miejsca, gdzie wcześniejsiedziała sama przed kominkiem.- Jacinta wkrótce przyniesie hors d'o-euvres.Wszyscy udali się za nią.to jest wszyscy, z wyjątkiem Zandry i Karla-Heinza, którzy chyba nie usłyszeli.- Allons! - powiedziała Becky, dotykając ręki każdego z nich, aż obojewzdrygnęli się w poczuciu winy.- Mes ch�res, mamy zamiar usiąść - Pani domu uśmiechnęła się.-Dołączycie do nas, j'esp�re bien? Chodzcie.I biorąc każde z nich pod rękę poprowadziła ich w stronę kominka.* * *Sala jadalna migotała.Na kominku płonęły kłody drewna, świece ja-rzyły się w lśniących srebrnych kandelabrach.Ożywiając wioski, pagodyi skaliste wysepki na osiemnastowiecznej chińskiej tapecie, nasycałybogatą poświatą mahoniowy przeszklony kredens i odbijały się w sre-brach Paula Revere'a.Długi chippendale'owski stół przypominał ciemne, lustrzane jezioro,zachwycał oczy chińską porcelaną, kryształami i srebrnymi sztućcami,wytwornymi serwetkami i czarkami pachnących róż z cieplarni.W krysz-tałowych karafkach i pucharach żarzyła się czerwona jak krew rioja.Becky była w swoim żywiole.Miejsce u szczytu stołu wydawało sięwprost dla niej stworzone.Kierowała stamtąd wszystkim samą swojąmilczącą, królewską obecnością i robiła to, co umiała robić najlepiej -aranżowała obsługę i podtrzymywała rozmowy.- To wino - podniosła kieliszek pełen Duque de la Vila 1988 - doj-rzewa wyłącznie w beczkach z francuskiej dębiny.Właśnie ów gatunekdrewna nadaje mu przytłumiony, podobny do bordeaux posmak.- Ch�ri.- poprosiła Roberta - opowiedz nam koniecznie, jak udałoci się stworzyć te tysiące i tysiące supersklepów z jednej jedynej petitwitryny w.gdzie to było?.w St.Louis.- Mamy wśród nas przewspaniałą equestrienne.Ależ ch�rie, nie bądztaka timide.- Tu uśmiechnęła się do Niny Fairey - wprost nie możemydoczekać się, żebyś nam opowiedziała, jak zostałaś kobietą-dżokejem,W końcu zaś stwierdziła z ubolewaniem:- Szkoda, że w tak niewielkim stopniu wykorzystujemy nasze tutejszepomieszczenia.Naprawdę, to niemal zbrodnia.Pomyśleć tylko o tychkoniach i całym wnętrzu.basen, korty tenisowe, maneż.I dom, prze-cież to piąte koło u wozu! Tłuczemy się po nim jak ziarnka grochu.Cza-sami aż mnie kusi, żeby go sprzedać.- Sprzedać! - wykrzyknęła Nina Fairey.- Ależ on jest taki piękny!- Peut-�tre oui.- Jego właścicielka uśmiechnęła się z udaną skrom-nością.- Oczywiście nie zrobię tego, ponieważ już się do wszystkiegotutaj przywiązałam.Każdy kąt pełen jest wspomnień, ale mimo to nie-kiedy robi się tu pusto [ Pobierz całość w formacie PDF ]