[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Pańskie artykuły świadczyłyby o czymś innym.- To nie były moje artykuły.Strony tytułowe zostały sfałszowane.Musiałem się znów uśmiechnąć; ton odprawy, którym wygłosił to zdanie, był niemal pewnym znakiem,\
e znów kłamie.Rzecz jasna nie odpowiedział mi uśmiechem, uznał nawet za stosowne przypomnieć mi, \
enale\
y go traktować z powagą.- W tym, co ci opowiedziałem, tkwiło sporo prawdy.Zatem twoje pytanie jest do pewnego stopniausprawiedliwione.- Przerwał, ale po chwili zastanowienia postanowił mówić dalej.- Zawsze istniał we mniepewien konflikt.Między pociągiem do tego, co tajemnicze, i do tego, co da się objąć myślą.Z początkuprzewa\
yło to ostatnie.Wielbiłem to jako lekarz.Jako racjonalista i jako socjalista.Ale stwierdziłem, \
e próbaunaukowienia rzeczywistości, określenia jej, dokonywania na niej wiwisekcji jest tym samym, co zabieranie zatmosfery powietrza.Wytwarzając pró\
nię eksperymentator umiera, bo sam znajduje się wewnątrz tej pró\
ni.- Czy zdobył pan fortunę w podobny sposób jak w historyjce o de Deukansie?- Nie.Urodziłem się milionerem.I to nie w Anglii.- Zatem opowieść o pierwszej wojnie światowej?- Czysty wymysł.Przełknąłem ślinę; tym razem Conchis starał się uniknąć mego wzroku.- Musiał się pan jednak gdzieś urodzić?- Ju\
dawno przestałem myśleć o sobie w tych kategoriach.- Ale musiał pan przynajmniej jakiś czas mieszkać w Anglii?Podniósł oczy, patrzył na mnie badawczo, bez uśmiechu, w jego wzroku kryła się ironia.- Czy twój głódinwencji nie ma końca?- Jedno wiem na pewno: ma pan dom w Grecji.Spojrzał przeze mnie w noc.- Zawsze zale\
ało mi na posiadaniu własnego terytorium.W sensie czystoornitologicznym.Chodziło mi o pewien określony obszar, gdzie \
aden okaz mojego gatunku nie mo\
e się bezmego przyzwolenia pojawić.- Ale bywa pan tu przecie\
bardzo rzadko.Zawahał się, jakby znudzony wypytywaniem.- śycie istot ludzkich jest bardziej skomplikowane ni\
\
ycie ptaków.A granice fizyczne w bardzo małym stopniu określają ludzkie terytorium.Maria przyniosła półmisek z potrawką z koz
lęcia i zabrała talerze po zupie.Nastąpiła chwila milczenia.Ale kiedy szła, Conchis nieoczekiwanie znów na mnie spojrzał.Zatem miał mi jeszcze coś do powiedzenia.- Bogactwo jest czymś potwornym.Wystarczy miesiąc, \
eby nauczyć się obracać pieniędzmi.Ale trzebawielu lat, \
eby nauczyć się nie podporządkowywać nimi psychicznie.Przez wiele lat prowadziłem \
ywot egoisty.Korzystałem z wszystkich przyjemności, jakich mogły mi dostarczyć pieniądze.Du\
o podró\
owałem.Wydałemmałą fortunę na teatr, du\
ą fortunę wygrałem na giełdzie.Zdobyłem wielu przyjaciół, niektórzy z nich są obecniebardzo sławni.Ale nigdy nie byłem naprawdę szczęśliwy.Jednak na koniec udało mi się odkryć coś, co dlawiększości bogaczy pozostaje na zawsze tajemnicą: \
e ka\
dy człowiek ma z góry określoną zdolność do szczęścia.I do nieszczęścia.I \
e warunki materialne nie mają na to większego wpływu.- Kiedy zało\
ył pan tu teatr?- Przyje\
d\
ali tu moi przyjaciele.Nudzili się.Często nudzili tak\
e mnie.KtoÅ› zabawny w Londynie czy wPary\
u na egejskiej wyspie mo\
e siÄ™ okazać dość nieznoÅ›ny.ZbudowaÅ‚em teatrzyk.Tam, gdzie dziÅ› stoi Priap.Etvoilà.- Czy utrzymuje pan nadal kontakt z którymÅ› z moich poprzedników?NaÅ‚o\
ył sobie niewielką porcję potrawki.- Przed wojną nie było tak jak teraz.Graliśmy sztuki ju\
istniejące.Albo ich przeróbki.Nie nasze własne.- Barba Dimitraiki opowiadał mi o nocy sztucznych ogni.Przyglądał im się z łodzi.Skinął głową.- Zatem nie zdając sobie z tego sprawy był świadkiem jednej z najwa\
niejszych nocymojego \
ycia.- Nie pamiętał, kiedy to było.- W 1938 roku.- Chwilę trzymał mnie w zawieszeniu.- Podpaliłem mój teatr.Myślę o budynku.Ogniesztuczne miały to wydarzenie uczcić.Przyszła mi na myśl jego opowieść o spaleniu wszystkich posiadanych powieści, chciałem mu o tymprzypomnieć, ale on nagle podniósł do góry nó\
.- Wystarczy.Teraz będziemy jeść.Sam zjadł bardzo niewiele tej smakowitej potrawki i wstał od stołu, kiedy ja miałem jeszcze pełny talerz.- Jedz spokojnie.Zaraz wrócę.Zniknął w domu.Po chwili usłyszałem na górze cichą rozmowę po grecku.Maria przyniosła deser, potemkawę, czekałem paląc papierosa.Wiedziałem, \
e to beznadziejne, ale wciÄ…\
jeszcze spodziewałem się pojawieniasię Julie i jej siostry; bardzo mi było trzeba ich ciepła, ich normalności, ich angielskości wreszcie.W ciągu całejkolacji Conchis du\
o mówił, jednak nie mogłem się oprzeć wra\
eniu, i\
zamknÄ…Å‚ siÄ™ w sobie; jakby uwa\
ał, \
eprzedstawienie dobiegło końca, ale byłem pewien, \
e nie wyrzekł się go całkowicie, w ka\
dym razie nie tej części,która dotyczyła mojej roli [ Pobierz całość w formacie PDF ]